Ook ik moet er aan geloven: zwangerschapsdementie. Ik dacht altijd dat het een fabeltje was. Een excuus voor zwangere vrouwen om af en toe wat laks te mogen zijn. Maar nee, toen ik een paar weken geleden zomaar ineens mijn pincode was vergeten, wist ik het zeker. Het is geen fabel. Het is een feit. En ik ben er ook door getroffen.
Zo werd ik met de zwangerschapsdementie ook een andere keer met boodschappen geconfronteerd. Ik maak altijd netjes een boodschappenlijstje. Dit boodschappenlijstje loop ik altijd helemaal na. Zelfs nog even voordat we naar de kassa gaan. Even een laatste check om te kijken of ik echt niets ben vergeten.
Dus toen ik op een goeie dag ook netjes met een boodschappenlijstje door de supermarkt liep. Bij de kassa alles afrekende en weer thuis kwam, realiseerde ik me dat we minimaal de helft waren vergeten. Hoe dan? Door met een lijstje door de supermarkt te dwalen, uit alle schappen iets pakken en er thuis pas achter komen dat ik geen eens één keer op het boodschappenlijstje heb gekeken.
Dit is mij niet één keer gebeurd, maar meerdere keren. Sindsdien ben ik niet meer van de lijstjes, maar heeft mijn vriend deze taak, ik hoop voor tijdelijk, van mij overgenomen.
Wie heeft er nog meer leuke voorbeelden van zwangerschapsdementie?
Het erge van zwangerschapsdementie is dat het, volgens mij, nooit meer helemaal weg gaat. Onze jongste is inmiddels 3 en ik heb nog steeds een geheugen als een zeef.