37 weken en het ineens zat zijn

Bron
Bron

Lang heb ik ontkend dat ik mijn zwangerschap zat was. Tuurlijk voelde ik mij lichamelijk iedere dag een stuk minder worden, maar ik mag zwanger zijn en dat was voor mij een cadeautje waar ik van wilde genieten. Het liefst iedere minuut. Maar het bleek onvermijdelijk. Het moment was er toch ineens.

En dat moment was afgelopen zaterdag. Ineens was ik het zat. Boven was al een week niet meer gestofzuigd en gedweild. De trappen liggen onder een dikke laag stof, de badkamer heeft ook weer een poetsbeurt nodig en beneden stofzuigen en dweilen was ook al een paar dagen niet meer gedaan. Daarnaast krijg ik enorme lentekriebels en al mijn gezellige lentespulletjes zaten nog in dozen op zolder. Maar met dozen gaan sjouwen is momenteel geen doed idee. Daarnaast zit ik de hele dag thuis, dus wil je wel eens wat gezelligs in huis halen, maar echt de stad in gaan is ook geen pretje meer. Ik mag blij zijn dat het stukje fietsen naar de verloskundige nog enigszins lukt. En ook een leuke: mijn buik is ondertussen zo groot geworden, dat er geen broek meer lekker zit. Zelfs mijn yogabroek, die ik nog heel lang aan kon, gaat niet meer over mijn dikke buik heen en hangt er dus gezellig onder.

Op deze bewuste zaterdag was het enorm lekker weer. Ik wilde eigenlijk wat gezelligs gaan doen. Even de binnenstad in en een terrasje pakken, bijvoorbeeld. Maar ik zag het niet zitten om met mijn enorme buik op de hobbelige weggetjes te gaan fietsen. En lopen is net iets te ver. Na 3 meter lopen spelen de oefenweeën al weer op. Dus voelde ik mij weer opgesloten in het huis, waar ik mij ook al enorm aan ergerde en waar ik ook al niet aan kon beginnen. Een gefrustreerde huilbui was het gevolg. Ik ben dan wel de magische 37 weken gepasseerd (vandaag 38 weken), maar het kan zijn dat die kleine nog graag 4 weken warmpjes in mijn buik wil blijven zitten. De verveling slaat nu echt toe. Leuk hoor Netflix, maar soms wil je gewoon even onder de mensen zijn.

Mijn vriend wil mij ontzettend graag helpen, maar ik voel mij zo schuldig naar hem toe. Hij werkt gewoon 40 uur per week en ik wil hem dan niet ook nog eens belasten met mijn hele klussenlijst. Maar ja, om er zo nog zoveel weken bij te zitten… En na de bevalling ben ik ook niet gelijk in staat om de stofzuiger er weer bij te pakken. Gelukkig hebben we dan de eerste week kraamhulp.

Wat ik vooraf niet had bedacht, is dus toch gebeurd. Ik wil dat de kleine komt en het liefst nu. Maar met de hulp van wat lieve mensen is het toch gelukt om de pijn voor nu weer even te verzachten. De dozen op zolder zijn zondag uitgepakt!! Ik geniet er nu weer even vol op van. Tot de volgende hormonale uitbarsting.

Herkenbaar? Wanneer bereikten jullie dit kantelpunt?