Vorige week kondigde ik deze serie al aan. En nu is het dan echt tijd voor deel 1 van de serie: “Mijn zoektocht naar geluk”. In deze serie neem ik, als laatbloeier, jullie mee naar het verleden en mijn worstelingen om te worden wie ik wil zijn. En hoe alles in mijn leven heeft bijgedragen aan wie ik nu ben. In deel 1 wil ik jullie meenemen naar mijn basisschool periode.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Ik heb op 4 (!) verschillende basisscholen gezeten. En ik weet niet of dat heel goed voor mij is geweest. Wat de precieze reden is waarom ik van de eerste school ben afgehaald weet ik niet. Ik weet alleen nog dat ik in groep 3 zat, de hele middag met mijn vinger omhoog heb gezeten en geen aandacht van de leerkracht kreeg. Het zal de welbekende druppel zijn geweest. Ik was een meisje die al niet heel erg opviel, een laatbloeier en het liefst mij niet liet zien. Het zal er allemaal mee te maken hebben gehad.
Basisschool nummer 2 ging fuseren. Daardoor kwam ik op een school terecht die geloof ik niet zo’n hele leuke directrice had. Ook daar weet ik niet het hele verhaal van, maar ik weet wel dat heel veel klasgenootjes van basisschool nummer 2 (en dus ook veel vriendinnetjes) niet bleven om groep 8 af te maken op basisschool nummer 3 en een andere school opzochten. Ook mijn favoriete juffrouw raakte overspannen en ging naar een andere school.
En dus belandde ik voor mijn laatste jaar op school nummer 4. De school waar ook mijn favoriete juffrouw lesgaf (niet in mijn groep, helaas) en de school waar ik later ook stage zou gaan lopen. Maar dat voor later.
Al met al heeft dit meisje (ik dus) die zo’n veilige basis nodig had, geen vastigheid gekregen. Ik werd niet gepest. Maar ik was ook geen popiejopie. Ik moest iedere keer weer opnieuw moest vechten voor een leuk plekje in de klas. En dat is nog niet zo makkelijk als je van nature het liefst in je schulp kruipt. Maar het lukte mij. Ik ben een allemansvriendje. Dus ik had vriendinnen. Van alle “soorten”. Ik heb mij nooit alleen gevoeld. En dus kijk ik tevreden terug op mijn basisschool periode. Ik heb er geen trauma’s aan overgehouden. Deze ervaring heeft mij juist geholpen. Verlegenheid en bescheidenheid zijn nog steeds onderdeel van mij. En dat zal het ook altijd blijven. Maar ik heb geleerd mij in nieuwe situaties te laten zien. Ook al heb ik er nog steeds een hekel aan. Het houdt mij niet tegen om nieuwe dingen te gaan doen.
Volg mijn blog ook op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin’
En natuurlijk op Snapchat: leonie_vanmil
Bron foto: Pixabay
Wat een mooie nieuwe “rubriek”. Wel erg fijn dat je je nooit alleen hebt gevoeld en je uiteindelijk altijd vriendinnetjes had.
Nicole onlangs geplaatst…Sporten en zwangerschap: waarom ik niet meer sport
Mooi om te lezen zeg, openhartig! Maar dat is meteen de kracht ook van deze zoektocht volgens mij. Ik ben heel benieuwd naar de volgende delen. En ik vind het mooi dat je juist -ondanks verlegenheid- jezelf weer liet zien en zocht naar nieuwe vriendinnetjes. Dat toont kracht en ook een bepaalde moed 🙂
Merel onlangs geplaatst…Waarom zeggen mensen geen gedag in de wachtkamer?
Dat zijn veel verschillende basisscholen zeg! Dat lijkt me niet makkelijk voor een kind.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Paashazen in de sneeuw
Verlegen was ik vroeger heel erg. Nu nog wel maar veel minder.
Batboy onlangs geplaatst…Wat als je kindje geen medicijnen wil?
Mooi geschreven hoor en sterk ook. Ik heb ook op verschillende basisscholen gezeten. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en ik ben er trots op! Goed van je dat je dat zo durft te vertellen over jezelf. Ik ga je volgen!