Mijn haat–liefdesverhouding met de speen

Als we dan toch bezig zijn met allerlei haat-liefdesverhoudingen, ga ik gewoon nog even door. Afgelopen maandag konden jullie lezen over mijn haat-liefdesverhouding met de zomer. Vandaag vertel ik over de speen. Ja, heel wat anders. Maar ook hier heb ik een haat-liefdesverhouding mee. No worries. Ik zal het artikel gewoon weer positief afsluiten.

Hoe het begon
Ik ben zelf nooit een voorstander van de speen geweest. Het liefst begon ik er niet aan. Bij het geven van borstvoeding adviseren ze ook om geen speen te geven. Vooral aan het begin als de borstvoeding nog op gang moet komen. Bij mij was de borstvoeding al vrij snel op gang. Soms merkte ik dat de kleine dan nog een zuigbehoefte had. Of krampjes. Dan kan ergens op zuigen ook prima werken. Maar extra voeding geven is dan niet handig. Vanwege hygiëne gaf ik liever mijn pink niet. Speentje accepteerde hij niet. Voor mij een opluchting. Dan gaf ik toch liever mijn pink na die eerst goed gewassen te hebben. Rond de 6 maanden kwam er een kantelpunt. Hij had mij ’s nachts ieder uur nodig. Een week heb ik dat volgehouden. Daarna ben ik gestopt met de borstvoeding. Dat gaf ik toch alleen nog maar ’s nachts en eigenlijk had hij die voeding toch niet meer nodig. Daarna accepteerde hij wel ineens zijn speen. Ik was dus gewoon een wandelende speen voor hem geworden. Mijn vriend en ik waren het er wel over eens: die speen is alleen voor in bed.

Waarom dan toch een hekel

  • Zodra hij zijn speen ziet wil hij hem al hebben. Buiten zijn slaaptijden om is dat dus iedere keer weer een gevecht.
  • Verliest hij hem in zijn slaap, wordt hij er weer wakker van. Gelukkig kan hij hem tegenwoordig zelf wel weer terugvinden. Maar het onderbreekt wel even zijn slaap.
  • Bij een verkoudheid zit de speen toch echt in de weg.
  • Scheve tanden, slechte spraakontwikkeling en andere horrorverhalen van spenen. Ik ben er het liefst zo snel mogelijk weer vanaf.

Mijn liefdesverhouding

  • Het biedt troost bij moeheid, ziek zijn en pijntjes.
  • Eigenlijk alleen het bovenstaande. Maar die wegen gewoon heel zwaar. 😉
  • Toch nog één: van ervaringsdeskundigen heb ik gehoord dat duimen moeilijker af te leren is. Een speen kun je nog afpakken. Dus ik hou hoop dat het afleren wel goed gaat komen.

Soms kan ik die speen echt vervloeken. Vooral als hij hem ’s nachts weer eens kwijt is. Een duim is dan zoveel makkelijker. Aan de andere kant is dit (hopelijk) beter af te leren en geeft het hem troost. Voorlopig mag hij lekker zijn speen hebben.

Hebben jullie een speen (gehad) voor de kinderen? En vonden jullie dat fijn? Ik lees de reacties graag.

Volg mijn blog ook op  Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin’
En natuurlijk op Snapchat: leonie_vanmil

Bron foto: Pixabay