Oké, we hebben een behoorlijk lange nazomer gehad, maar de herfstkriebels zijn hier al een tijdje behoorlijk bezig met kriebelen. En deze theeleut haalt dan ook graag de herfst theetjes weer lekker tevoorschijn. Dat er dus een fijne thee tag langskwam om in te vullen via lotuswritings, kwam als geroepen. Deze is bedacht door 2WMN.
Ik ben niet heel erg een doorsnee vrouw als het om spullen gaat. Ik loop maanden in dezelfde kleren (Misschien zelfs wel jaren). Wel gewassen hoor, maar neem gewoon de moeite niet om even nieuwe kleren te kopen. Ik loop nog steeds in kleding van voor mijn zwangerschap. Ik heb twee paar schoenen, voor ieder seizoen een paar, die ik draag tot de gaten erin zitten en hetzelfde geldt voor tassen. Ik ben dus niet een vrouw die iedere maand via allerlei verkoopsites een hele nieuwe garderobe besteld. Zo was ik al. En nu ik kinderen heb, is het nog erger geworden. Een tas er extra bij hebben vind ik alleen maar onhandig en extra sjouwwerk. Ik ben gewoon geen tassenmens. Maar wat neem ik dan mee?
Inmiddels is het al weer ruim 5 maanden geleden dat onze kleine is geboren en kraamhulp kregen. Voor de meeste is de kraamhulp een geschenk uit de hemel. Ik heb mijn kraamweek als zeer stressvol ervaren. Iets wat niet fijn is als je net bevallen bent, moet wennen aan een kleintje en een peuter in huis hebt die er nog meer aan moet wennen. Mijn bevalling was echt een droombevalling. Ik kan er een verhaal over gaan schrijven, maar die zou erg saai zijn geweest. Het was een bevalling zoals een bevalling omschreven wordt in de boeken. Wel fijn na mijn eerste ervaring met bevallingen. Maar daar tegenover stond dat de kraamweek echt a week from hell was.
Ik doe niet veel TAG’s meer, omdat dat niet meer past bij wat ik wil voor mijn blog. Maar voor deze TAG van Merel maak ik een uitzondering. Want dit past juist wel goed bij mijn blog. Alles over lezen en schrijven, hè 😉. Dus kinderboeken kunnen niet achterblijven. Ik kwam hem bij Mirjam tegen en wilde hem meteen invullen. Bij deze.
Vorige keer vertelde ik dat ik dit boek (Schrijven Kreng van Lisette Jonkman) ben gaan lezen om zo niet na te hoeven denken over het schrijven. Yes, I said it. Dit boek wilde ik al heel lang lezen voor alle tips en tricks. Maar de doorslag kwam nadat ik met mijn vriend de deal had gemaakt om iedere dag met schrijven bezig te zijn. En ik was te moe (wel of niet door de zwangerschap 😉) om iedere avond mijn creativiteit de vrije loop te laten. Dus eigenlijk was dit boek lezen schrijfontwijkend gedrag. Iets wat in dit boek ook veelvuldig genoemd werd.
Laatst plaatste ik een post op mijn Instagram met een uitgebreide tekst eronder. Doe ik normaal gesproken nooit. Maar nu vond ik het even nodig en ik wil er eigenlijk nog meer over kwijt. Mijn blog is daarvoor een uitstekend kanaal. Ik wil het namelijk met jullie hebben over de burn-out.
Het is alweer een tijdje geleden toen ik aankondigde mijn blog om te dopen tot een stok achter de deur om meer te gaan schrijven. Ik beschreef ook gelijk maar even wat ik had gedaan. Dus voor mijn gevoel was ik echt goed bezig en lekker op dreef. Maar toch betrapte ik mijzelf op schrijfontwijkend gedrag. Hierbij mijn top 3.
In eerste instantie gaf ik aan dat ik wilde stoppen met bloggen om mij meer te kunnen focussen op het schrijven. Later bedacht ik mij en wilde ik deze blog hoofdzakelijk niet meer als een mamablog gebruiken, maar als een blog om jullie op de hoogte te houden van mijn schrijfavonturen. Een stok-achter-de-deur-blog noemde ik het. Want een update schrijven zonder dat er updates zijn, is natuurlijk wat gênant. Maar misschien is het handig om eerst maar eens te vertellen wat ik tot nu toe al gedaan heb om mijn “schrijverscarrière” een kans te geven.
In mijn vorige artikel was ik er vrij duidelijk over: ik stop met bloggen. Afscheid nemen van mijn blog vond ik moeilijker dan ik dacht. En toen de kleine geboren was, wilde ik ineens weer al mijn ervaringen delen en begon het bloggen weer te kriebelen. Geluk bij een ongeluk: ik was vergeten een maand van tevoren mijn domeinnaam op te zeggen. En dus zit ik er minstens nog een jaar aan vast. Het liefst blog ik niet meer over het moederschap. Maar wat dan? Inmiddels ben ik eruit. Ik weet wat ik ga doen.
