Category Archives: Geen categorie

Je kind beschermen tegen het nieuws

Gisteren gebeurde het weer. Het was overal in het nieuws. Twee (later bleek 3) gemaskerde mannen drongen een kantoorgebouw binnen in Parijs en begonnen om zich heen te schieten. Meer hoorde ik niet. Details wilde ik eigenlijk liever niet weten. Later begon ik toch nieuwsgierig te worden. Wie waren deze mannen? Wat was het motief? En nog meer vragen.
Op internet gingen filmpjes rond van de schietpartij. Filmpjes die ik niet wilde zien. Maar waar ik middels de sociale media toch weer steeds op geattendeerd werd. En dan komt toch het moment dat je gaat kijken… Op de beelden is te zien hoe een politieagent op de grond ligt. Neergeschoten, maar leeft nog. Een gewapende gemaskerde man komt op hem afgelopen. Dan wordt het beeld zwart. Ik schrik en weet donders goed hoe dit is afgelopen.

Dit soort nieuws beangstigt mij steeds meer. En dit krijgen kinderen ook mee. Ik weet dat oorlog en geweld van alle tijden is. Dat hoef ik niemand wijs te maken. Maar het komt door televisie, internet en sociale media wel erg dichtbij. Hoe kunnen we onze kinderen hiervoor beschermen? Moeten we onze koppen in het zand steken? Net doen alsof dit allemaal niet gebeurt? Of moeten we juist open kaart spelen?

Kinderen krijgen dit hoe dat ook mee. Ik zou dus zeker niet mijn kop ervoor in het zand steken. Praten, dat is wat ik zou doen. Liever dat zij die beelden onder begeleiding zien en dat je er voor hen bent, dan dat zij dit stiekem doen en overdonderd worden door de angst. Kijk daarbij wel naar je kind. Probeer je kind wel te beschermen tegen dit soort beelden. Ik zou ze zeker niet voor hun neus houden. Liever dat zij het helemaal niet te zien krijgen. Daarnaast blijven praten. Laat merken dat je de gevoelens van je kind begrijpt en geef je kind het gevoel dat hij/zij zijn/haar gevoelens bij je kwijt kan.

Zo werkt dat ook voor ons. Ik praat hier ook over met mijn partner. Mij helpt dat om de angst te reguleren en weer door te kunnen gaan. Dit werkt voor een kind net zo.

Hoe gaan jullie om met dit soort nieuwsberichten?

Brazilië

Het is al weer enige tijd geleden dat ik voor mijn blog iets heb geschreven. Nadat ik in juli ben afgestudeerd, ben ik gelijk in het werk gerold. Wat een geluk, maar meteen ook een druk werkend leven. Dat was even wennen. Maar voordat ik over ging in het drukke werkende leven, heb ik nog in drie weken tijd Brazilië mogen ontdekken.

Voor de start van onze rondreis door Brazilië, werden we gewaarschuwd dat we vooral heel goed op onze spullen moesten letten. Het kwam bij mij over alsof Brazilianen enorme criminelen waren en dat Brazilië het meest onveilige land van de wereld is. Bij voorbaat werd ik er al een beetje angstig van. Het bleek allemaal minder erg te zijn als dat ik in mijn hoofd had. In Rio de Janeiro bleken de mensen ontzettend vriendelijk te zijn. Stond je even te zoeken, was er altijd wel iemand die vroeg of hij of zij je ergens mee kon helpen. Ook zonder dat je daarna je spullen kwijt was of dat ze een fooitje wilden hebben. Nee, deze mensen waren oprecht behulpzaam. Ook al konden ze nauwelijks tot geen Engels.

Het leven in Brazilië gebeurt vooral op straat. Brazilianen zijn uitbundige mensen. Van een afstandje begroeten ze elkaar op een luidruchtige manier. Bij Copacabana Beach stonden om de zoveel meter sportapparaten waar flink gebruik van werd gemaakt. Op Ilha Grande (eiland) feesten ze de hele dag en maken zich vooral nergens druk over. Tenminste… zo leek het. En ze leven veel op straat. Ik vond het een verfrissende cultuur en vond het fantastisch om het leven daar voor een tijdje te mogen ervaren.

Toch merkte ik een keerzijde van het leven op straat. Door de “laid-back” houding ontbrak het in mijn ogen soms aan regels en structuur. Op straat zagen we regelmatig opstootjes ontstaan. Ook vond ik het soms ontbreken aan manieren. Simpel even uitkijken waar je loopt en even netjes je excuses aanbieden als je tegen iemand aanbotst, gebeurde niet. Er was ook niemand (een volwassen persoon) in de buurt die er wat van kon zeggen. Volwassenen zelf deden dat ook niet. Ook was het personeel in winkels niet altijd vriendelijk als zij erachter kwamen dat we geen Portugees spraken. Maar ja, dat gebeurt in Nederland ook. Alleen had ik het idee dat kinderen op straat wat meer aan hun lot werden overgelaten.

Helaas heerst er in Brazilië veel armoede. Dat helpt ook niet mee om je kinderen te kunnen ondersteunen in hun ontwikkeling. Zij zullen niet de kansen krijgen, als het grootse gedeelte van de kinderen in Nederland. Vooral in Sao Paulo heb ik een hoop armoede gezien en ook het grootste gedeelte van Rio de Janeiro bestaat uit sloppenwijken.

Dus wat de reden ook is, het zijn andere normen en waarden dan ik heb meegekregen vanuit thuis. Helemaal niet erg. Tijdens mijn opleiding heb ik een minor gevolgd over verschillende culturen en hun opvattingen over opvoeding. Er zijn zoveel verschillende opvattingen, zelfs binnen culturen, waar je als pedagoog rekening mee moet houden. Je probeert dan ook respect te hebben voor bepaalde normen en waarden, ook al liggen deze ver weg van die van jou.
De meesten zullen vast herkennen dat het moeilijk is om je werk los te laten op vakantie. Dat had ik dus ook. Maar in Brazilië hebben ze gewoon een andere levenshouding, waar ik van heb kunnen meegenieten. Een hele mooie ervaring was het. En dan heb ik het niet alleen over de manier waarop zij leven en hun kinderen opvoeden. Maar ook over alle landschappen. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Kindsterren

Tegenwoordig zijn er heel veel talentenjachten op televisie. Sommige talentenjachten mogen kinderen ook aan meedoen of zijn zelfs speciaal alleen voor kinderen bedoeld. Wij kunnen met zijn allen deze kinderen bewonderen hoe zij de sterren van de hemel zingen of een andere bijzondere prestatie leveren. Maar is het wel zo verstandig om deze kinderen al zo jong te “aanbidden”? Als ik kijk naar voormalige kindsterren als Justin Bieber, Michael Jackson, Lindsay Lohan, Amanda Bynes en Britney Spears zou ik denken van niet. We weten allemaal wat met hen is gebeurd of wat er nu nog steeds gebeurt. De roddelbladen staan vol met ontspoorde kindsterren.
Er is nog te weinig onderzoek gedaan naar kindsterren. Jammer. Deze kinderen werken net zo hard als volwassenen, maar zijn veel kwetsbaarder. Wie beschermt hen voor de harde wereld van de showbizz? Kinderen worden zo jong als ze zijn al op een voetstuk gezet en zij hebben gewoonweg het vermogen nog niet ontwikkeld om hier mee om te gaan. Het is bijzonder wat zij al kunnen op hun leeftijd, maar eenmaal volwassen, zijn zij niet dat bijzondere “kindsterretje”. De angst om roem te verliezen overheerst altijd. Eenmaal op dat voetstuk, kun je er alleen nog maar van af vallen. Ze komen in een “gat” terecht met alle gevolgen van dien. Of ze moeten extreme dingen gaan doen om van het schattige imago af te komen, zoals Miley Cyrus.
Overigens gaat het ook wel goed hoor! Kijk maar naar een Justin Timberlake of een Christina Aguilera. Daar hebben we nooit slechte dingen over gehoord. Niet zoals bij sommige van hun concullega’s. Zij hebben de periode van roem als kind wel overleefd of hebben hun donkere periode heel goed verborgen weten te houden. Ik vraag mij dan wel af wat het verschil is geweest. Een sterke persoonlijkheid van zichzelf? Een sterke ouder die hen heeft weten te beschermen tegen alle invloeden dat roem met zich meebrengt?

In ieder geval genoeg voorbeelden die mij er van bewust maken dat ik liever mijn televisie op een andere zender afstem. En ja, ze mogen hun talenten ontwikkelen, maar daar zijn toch andere mogelijkheden voor. Mijn mening: laat je kind nog even lekker kind zijn!

Inenten blijft een discussie zonder einde…

Ruim een week heb ik mijn arm gevoeld. Alleen even een reisvaccinatie halen voor Hepatitis A…

Volgens mij is het een vrij nieuwe discussie. Ik kan mij niet herinneren dat er vroeger zoveel mensen waren die hun kinderen niet lieten inenten. Nu zie en hoor ik deze discussie regelmatig. Bijvoorbeeld door nieuwsberichten over kinderdagverblijven die ingeënte kinderen willen weigeren en de bepaalde bijwerkingen die de inenting tegen eierstokkanker zou hebben.

Het is een verhaal met twee kanten. Aan de ene kant hoor ik voorstanders van inenten boos zijn, omdat ouders die hun kinderen niet laten inenten profiteren van ouders die wel hun kinderen laten inenten. Aan de andere kant ouders die vinden dat de overheid het verhaal over inenten mooier maakt om de farmacie te spekken, terwijl gevolgen groot kunnen zijn als het fout gaat. Ik zag laatst een documentaire over een jongen die gehandicapt werd door een inenting die hij kreeg toen hij 5 maanden oud was. Ik vond het jammer dat ze in die documentaire niet heel duidelijk waren of het nou toeval was dat zijn handicap ineens naar boven kwam of dat zijn handicap het gevolg was van de vaccinatie. En toch maakte dat verhaal mij wel een beetje bang. In mijn achterhoofd houdend dat angst, alles behalve, een goede raadgever is.

Bepaalde ziektes zouden niet meer bestaan. Is één van de argumenten die ik vaak hoor. Maar deze zien we niet terug omdat we inenten, is dan weer een tegenargument. Daarnaast gaat het vaak om ziektes die door hygiëne ook verdreven zijn. Tegenwoordig hoeven we ons daar in Nederland geen zorgen meer om te maken. Maar dit geldt niet voor alle landen en doordat er veel immigranten in Nederland zijn, komen wij er wel weer mee in aanraking. Kijk maar naar MERS, SARS of de Mexicaanse griep dat zich alleen al door reizigers razendsnel verspreidt.

Ik heb veel horen zeggen dat je jezelf echt voor je kop slaat als je je kind niet hebt ingeënt en je kind vervolgens iets krijgt. Ja, dat is waar. Maar dat argument is ook andersom te gebruiken. Je slaat jezelf ook voor je kop als je je kind inent en daardoor vervolgens de rest van zijn leven last van houdt.

Voor beide partijen valt er dus wel wat te zeggen. Ik denk dat we met zijn allen elkaar niet moeten gaan bang maken en al zeker je keuze niet daar van af laten hangen. Zoals eerder genoemd: angst is een slechte raadgever. Maar laat je vooral goed voorlichten. Liefst wel door onafhankelijke partijen. Weeg de voor- en nadelen af en doe dat voornamelijk door wetenschappelijke onderzoeken en niet op forums waar voor-en tegenstanders maar wat roepen!

Goedkope uitjes

Bijna is het zover… de kinderen hebben weer vakantie. Een uitdaging voor veel ouders, want hoe ga je de kinderen vermaken? Tegenwoordig kost alles zo veel geld. Toch zijn er mogelijkheden waardoor uitjes ook nog leuk kunnen blijven en niet voor een “financiële crisis” hoeft te zorgen.

Meestal zijn er vlak voor de vakantie, bij verschillende winkels, leuke spaaracties voor attractieparken en dierentuinen. Ook komen veel tijdschriften met kortingsbonnen. Dus houd alles goed in de gaten.

Zelf koop ik via veiligsites vaak goedkope entreekaartjes. De kunst is dan wel om een goed moment uit te zoeken, zodat u de kaartjes inderdaad voor een leuk prijsje kunt krijgen.

Ik spaar ook air miles. Soms kun je bij bepaalde supermarkten op die manier ook nog korting krijgen. Verder zijn er nog voordeelpassen. U kunt uitzoeken of u ook in aanmerking komt voor zo’n pas in uw stad of misschien vindt u de museumjaarkaart een leuke idee

En een abonnent op een pretpark of dierentuin is ook nog een optie. Kom je ergens vaak of woon je bij iets leuks in de buurt, heb je de kaartjes er vaak na twee bezoekjes al uit. Dit kun je natuurlijk informeren bij het desbetreffende pretpark of dierentuin.

Zelf activiteiten bedenken is ook erg leuk. Bijvoorbeeld een speurtocht in het park uitzetten of een leuk circuitje. Bij slecht weer lekker knutselen of regenpakjes en kaplaarsjes aan en lekker naar het bos gaan en hutten bouwen. Is er een bouwspeeltuin of een activiteitencentrum in de buurt? Vaak worden daar ook voor een leuk bedrag activiteiten voor kinderen aangeboden. Vooral in de vakanties.
Genoeg mogelijkheden dus om in de zomervakantie niet al te veel pijn in de portemonnee te krijgen. Maar… bedenk wel, dat vervelen soms ook gewoon moet kunnen. Lees mijn artikel over vervelen ook even terug, dan weet u gelijk waarom 😉

Buitenspelen

Vorig jaar was ik met mijn studiegenootjes een week in Kopenhagen. Wat een leuke stad is dat. Een echte aanrader!!

Maar ik ben er natuurlijk niet om jullie reisadvies te geven. Dus wil ik jullie vertellen over één van onze studie-uitjes. We gingen een buiten-kinderdagverblijf bezoeken. Scandinavië staat er namelijk om bekend dat zij veel buiten leven. Die dag regende het keihard. Dus wij dachten dat wij niet veel van die ervaring mee zouden krijgen, omdat alle kinderen binnen zouden zitten.

Maar dat bleek niet het geval. Alle kinderen waren buiten gewapend tegen de regen in hun regenpakjes en kaplaarsjes. Ze waren lekker in de plassen aan het stampen, met modder aan het gooien en zelfs met de tuinslang aan het spelen. Eén grote dolle boel en niemand maakte zich er druk over of de kinderen vies zouden worden.

Heerlijk! Ik heb ontzettend genoten van al die spelende kinderen en het hele verblijf. Wat een ruimte hebben zij daar. Ze hebben hun eigen moestuin. De kinderen worden daar ook bij betrokken. Ze hebben hun eigen kippen, die (misschien een beetje twijfelachtig) zelf geslacht worden. Voordeel: de kinderen weten wel waar hun eten vandaan komt. Ook bakken ze hun eigen brood bij het kampvuur onder een afdakje.

Dit zijn natuurlijk ideale omstandigheden. Denemarken heeft gewoon heel veel ruimte, maar laten we eerlijk wezen… één druppel regen en wij zijn in ieder geval niet meer op straat te vinden. En dat terwijl regen voor kinderen een hele nieuwe en leerzame ervaring is. Daarnaast bouwen ze natuurlijk een hele goede weerstand op.

Deze ervaring opende echt mijn ogen en ik heb echt genoten van dit bezoek aan dit kinderdagverblijf. Daar zouden we echt een voorbeeld aan moeten nemen. Want zeg nou zelf… is het echt zo erg als we een klein beetje vies worden?

Babygebaren

Dit jaar loop ik stage in de gehandicaptenzorg. Eens in de week komen er ouders van kinderen met het syndroom van down (onder de 4 jaar) bij ons om met de kinderen ontwikkeling stimulerend te spelen en ervaringen uit te wisselen. Om met de kinderen te communiceren gebruiken wij gebaren. Dit is zo leuk om te zien. De kinderen kunnen nog niet praten, maar om zich duidelijk te maken kunnen zij gebaren gebruiken.We beginnen altijd met liedjes zingen. Iedere week komen dezelfde liedjes voorbij. Hoe langer ze in het groepje zitten, hoe meer ze de gebaren mee gaan doen. Op een gegeven moment gaan zij ook de woorden aan de gebaren koppelen.

Kortom, door de gebaren kunnen de kinderen eerder met ons communiceren. Al zijn het maar de simpele dingen, zoals mama, papa of eten.

Gebaren? Dat gebruik je toch alleen bij dove mensen en kinderen? Dat dacht ik ook, toen ik er voor het eerst over hoorde. Maar deze methode is heel leuk om met alle kinderen te doen en is zeker de moeite waard om te proberen. Doordat kinderen eerst de gebaren gebruiken, voordat zij in staat zijn om te praten, kunnen zij zich al heel jong duidelijk maken en voorkomt het een hoop frustraties.

 

“Mijn kind wil niet slapen! Wat nu?”

Laatst vroeg iemand het weer: “jij studeert toch pedagogiek? Weet jij wat ik kan doen om mijn kind te laten slapen?” Tja, dat is een lastige. Er bestaan zoveel theorieën over slapen. En dan moet je ook nog kijken wat er bij jou en je kind past. Daarnaast… wat heb je al geprobeerd?

Er is daar dus niet een eenduidig antwoord op en ervaren meer ouders dit als een probleem. Er zijn natuurlijk wel een aantal tips die ik aan ouders mee kan geven. Maar als ouder moet je wel achter sommige tips staan. Ik kan heel leuk zeggen dat je je kind moet laten huilen, maar als je dat niet volhoudt, verleng je het huilen van je kind steeds een klein beetje. Een kind heeft gauw genoeg door of mama uiteindelijk wel of niet komt. Overigens heeft het geen zin om een kind die in paniek is te laten liggen. Een kind moet zich ook veilig voelen. Ga er dus wel naar toe als je kind je nodig heeft, maar pas op dat het geen machtsspelletje wordt.

Zodra baby’s steeds meer kunnen, gaan ze de wereld ontdekken. Slapen heeft dan geen prioriteit meer. Logisch dus dat veel ouders tegen het “slaapprobleem” aanlopen. Een slaapritueel kan hierbij helpen (liedjes zingen, verhaaltje voorlezen, vaste tijden etc.). Dit zorgt voor voorspelbaarheid. Daarnaast is het belangrijk dat de slaapkamer een plek van rust is. Wiegen kan heel goed werken, maar in sommige gevallen ook tegen je. Zodra je niet meer wiegt, missen ze het wieggevoel. Het kan zijn (hoeft niet) dat kinderen daardoor vaker wakker worden. De kunst is eigenlijk om je kind net in bed te leggen, vlak voordat hij/zij in slaap valt.

Uit eigen ervaring weet ik dat zachtjes over het voorhoofd of wenkbrauw wrijven ook een goede methode is om een kind in slaap te krijgen. Ze worden er rustig van en ze worden gedwongen om hun ogen dicht te doen. Wil je het liefst dat je kind leert om alleen in slaap te vallen? Denk dan aan een knuffel. Soms kan het zijn dat een kind last heeft van verlatingsangst. Een knuffel kan hen het gevoel geven niet zo eenzaam te zijn.

Kortom, genoeg dingen om uit te proberen.

Hoe doen ouders dat toch?

Laatst zag ik op het internet een filmpje, waarbij mensen op de zwaarste baan gingen solliciteren. Eerst dacht ik dat dit filmpje bedoeld was om mensen er van bewust te maken dat dit nog steeds een groot probleem is in derde wereld landen. Wat ook een heel goed doel was geweest. Want helaas is dat ook nog steeds zo.

Maar dit filmpje ging over moeders en dat moeder zijn de zwaarste baan ter wereld is. Dit ben je 24/7 en kun je niet even loslaten. En zelfs niet als je ziek bent.

Daar dacht ik dus van de week aan. Mijn vriend en ik lagen beide met griep op bed. We konden beide geen kant op en moesten toch echt voor onszelf zorgen. We besefte ons ineens… hoe zouden we dit hebben gedaan als we kinderen hadden gehad? We hebben een kinderwens, maar stiekem waren we toen heel even blij dat wij alleen voor onszelf hoefden te zorgen…

Gamen

Gewelddadige games is al jaren een punt van discussie. Laatst las ik een artikel over een onderzoek waaruit bleek dat gewelddadige games geen agressie veroorzaken, maar dat gamen op zich al agressie kan veroorzaken door frustraties. Het maakt dus niet uit wat voor games iemand speelt.

Toch zag ik gisteren een jongen van 12 een gewelddadig spel spelen waar ik mij nogal zorgen over maakte. In mijn ogen zag het er behoorlijk realistisch uit, waarbij mensen neergeknald werden en vervolgens gewoon weer rondliepen. En dit wordt gezien als “stoer”. Ja, heel stoer, maar realiseren deze kinderen zich (want het zijn nog kinderen) dat dit in het echte leven wel anders werkt? Voorkomen dat kinderen zo’n spel spelen is lastig. Je hebt er niet altijd controle op. Maar ik denk dat het wel belangrijk is om er met je kind er over te blijven praten en vragen of ze het verschil zien tussen echt en nep.

En dan dit soort games spelen waar je kind van 3 bij is. Verstandig? Nou nee, maar het gebeurt! Van jongs af aan leren deze kinderen dat geweld normaal is. Dat is toch iets waar je ze, als ouder, eigenlijk voor wilt beschermen.

Maar hoe zit het dan als deze jonge kinderen oorlogje willen spelen? Geef je ze dan een speelgoed pistooltje die nauwelijks van het echt te onderscheiden is? Of laat je ze meer hun fantasie gebruiken?

Allemaal dilemma’s waar ouders tegenaan lopen, want waar doe je verstandig aan? Naar mijn mening is het belangrijk om kinderen bewust te maken van het gevaar. Dat het allemaal nep is en dat het in het echte leven alles behalve stoer is, maar eerder gruwelijk…