Category Archives: Geen categorie

Sportief weekje

De paasdagen zitten er weer op en de zomer is in aantocht. En dus moeten er weer wat kilo’s af. Want die zijn er flink bij geknald met het paasweekend. Soms is het lastig om mijzelf naar de sportschool te slepen, vanwege de lange dagen die ik maak. Dus heb ik bepaalde motivators nodig om mij er toe te zetten.

8714066449_fe3b1db477_m
Photo Credit: Arya Ziai via Compfight cc

Sportdagboek
Hierbij mijn dagboek van afgelopen week en hoe ik mijzelf heb gemotiveerd om aan lichaamsbeweging te doen:

Het begon allemaal op tweede paasdag. Ik had er al twee flinke paasontbijtjes opzitten. Ik wist dat er die dag ook nog een paasbrunch aan zat te komen. Mijn vriend wilde gaan hardlopen. Ik was erg moe en ik wilde er eigenlijk van af zien. Maar het schuldgevoel was sterker dan mijn moeheid. Ik ben toch 5 kilometer gaan hardlopen. Ik heb een leuke tijd neergezet en de rest van de dag heb ik mij minder schuldig hoeven voelen, voor alle chocolade eitjes die verorberd moesten worden.

De volgende dag begon mistig. Ik ga eigenlijk altijd wel fietsen naar mijn werk. Vorige week waaide het heel erg. Gelukkig nu niet. Ik ging weer vrolijk fietsen. Hoe lang het fietsen is? 40 minuten heen en 40 minuten terug. Afhankelijk van het weer, mijn conditie en mijn zin om hard door te fietsen. De mist trok halverwege mijn fietstocht weg en er brak een mooi zonnetje door. Prima fietsweer dus.

Woensdag was ik vrij. Wel hier en daar wat afspraken, maar allemaal stiekem met de auto gedaan. Dat betekent niet dat ik niet stil gezeten heb. Zeker niet. Die avond was ik weer in de sportschool te vinden, voor mijn favoriete les: bodycombat.

Donderdag gefietst naar mijn werk. Dus weer de dagelijkse (ongeveer) anderhalf uur fietsen. Vrijdag niet veel anders. Ik had de mazzel dat ik vroege dienst had en dat het rustig was. Daardoor haalde ik de bodycombat-les nog.

Het geheim
Een sportieve week. Maar nu het geheim. Hoe heb ik mijzelf gemotiveerd? Fietsen naar mijn werk vind ik heerlijk. Iedereen verklaart mij voor gek, maar aan het einde van de dag even mijn hoofd leeg maken door in de frisse wind te fietsen, is ideaal om mijn dag te verwerken. En bodycombat vind ik heerlijk. Dit is de ideale manier om even je agressie eruit te gooien. Nadeel: volgende dag veel spierpijn. Gelukkig vind ik het leuk om te doen. Dus hoe motiveer je jezelf? Heb een doel in je hoofd en ga er voor. Simpeler dan dit kan ik het niet maken. En nu nog even de dooddoener: niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou wezen.

Veel plezier met sporten. Probeer de lol er van in te zien.

Bijkomen van deze week

4501951633_abd60ee6e7_m
Photo Credit: Silvia Viñuales via Compfight cc

Wat een bizarre week deze week. Ik kon maar niet wennen aan de zomertijd. Om er ’s ochtends weer uit te moeten, terwijl het donker was!! Het was echt weer afkicken. Ik vond het net zo fijn dat het weer vroeg licht werd. Hopelijk gebeurt dat snel weer. Dat maakt het opstaan misschien weer dragelijk. In slaap komen ging ook moeizamer.

Voor kinderen zal het ook lastig zijn. Kinderen zijn vaak onrustiger en zullen meer moeite hebben met hun slaapjes en eetmomenten overdag. Maar deze week was er nog een reden, waardoor ze waarschijnlijk van slag zijn geweest. De storm. De lente en zomertijd zijn beide ingegaan deze week, maar het weer leek meer op de herfst. Kinderen zijn daar ook heel gevoelig voor en daardoor onrustiger.

Dus mocht het zijn dat je kind van de week, met name dinsdag, wat onrustig zijn geweest. Dat kan dus kloppen. Ik ga dit (lange) weekend maar even bijkomen.

Een leuke druilerige zondag

De aandrang om naar buiten te gaan, was niet heel groot. Vorige week dachten we nog dat het lente werd. Gisteren was het toch echt weer even herfst. Dus wat ga je op zo’n dag doen? Ik had een plog kunnen maken van wat ik allemaal heb gedaan. Dan was ik wel snel klaar geweest. Want wat ik heb gedaan was niet heel indrukwekkend, maar wel heel leuk!! Nou vooruit… een paar foto’s dan.

IMG_0767

Eerder was ik al begonnen aan een cursus “schrijven voor het web” om mijnblog serieuzer te nemen. Het was dus een mooie gelegenheid om dat aan te pakken. Af en toe even naar buiten kijken om te zien of het al zachter is gaan waaien en regenen. Nope, dus nog maareven door.

IMG_0765

Binnenkort gaan we naar de zevende Furious film. Vrienden van ons hebben ons meegevraagd. Maar van die hele filmreeks heb ik er welgeteld nog nooit één gezien. Shame on me. Nou, inmiddels ben ik 4 films rijker. Heerlijk onder een dekentje, met een theetje en vooral even niet naar buiten kijken. Zo ben ik mijn druilerige zondag wel doorgekomen. En ik heb er nog van kunnen genieten ook!

Zijn angsten te overwinnen?

Angsten. Iedereen heeft daar mee te maken. Iedereen kent het. Na weer een aantal nare nieuwsberichten, worden sommige angsten nog even verder aangewakkerd. Zoals de nare berichten van vliegtuigongevallen of aanslagen.

Ik heb sowieso veel angsten. Naast vliegangst heb ik nog hoogtevrees, watervrees, spinnen (en vele insecten in het algemeen), ’s avonds over straat gaan en ook al heb ik mijn rijbewijs, rijden vind ik nog steeds geen pretje. En na mijn miskaam, heb ik er nog een extra angst bij gekregen. Dit is nog maar het topje van de ijsberg.

Hoogtevrees
Ze zeggen dat angsten te overwinnen zijn. Hoe dan? Ik heb al zo vaak gevlogen. Vorig jaar nog helemaal naar Brazilië, inclusief een aantal binnenIMG_0749landse vluchten. En nog steeds heb ik op de terugweg met een benauwd gevoel gezeten iedere keer als er ook maar een beetje turbulentie te voelen was. Ik geloof daar niet in. In Brazilië heb ik ook doodsangsten uitgestaan tijdens één van onze excursies. We gingen door de jungle naar een mooi uitzicht lopen. Ja, het uitzicht was mooi ja. Maar de weg erheen heb ik nog steeds nachtmerries van. Wat zij een pad noemen, is voor ons meer een…. Tja, ik weet er even geen mooi woord voor, maar een pad kon ik het niet noemen. Althans, ik zag er gewoon geen pad in. En toen we bijna bij de top waren, moesten we nog even een rotsblok opklimmen van 15 meter met achter ons een afgrond. Of ik vastgebonden zat? Nee joh!!

Brulapen
Gehuild heb ik, en niet omdat ik blij was dat ik de top gehaald had. Nee, Ik huilde omdat ik wist dat ik ook nog naar beneden moest. De foto’s zijn mooi. Ik kan niet anders zeIMG_0755ggen. Achteraf realiseerde ik mij dat pas. Tijdens de tocht zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Onderaan de berg, op de terugweg, wel. Toen lieten de brulapen zich nog even zien. toen pas realiseerde ik mij dat het deze tocht waard was geweest. Ik zou dit niet zo gauw nog een keer doen. Een mooi verhaal heb ik wel, maar ik kan nou niet echt zeggen dat ik mijn angst heb overwonnen.

Ook kinderen krijgen te horen van nare nieuwsberichten en hoe ga je daar als opvoeder meeom. Hier heb ik al een keer eerder een artikel over geschreven. Lees dus ook: Je kind beschermen tegen het nieuws.

Nieuw Nieuw!

Ja ja. Het is zo ver! Mijn nieuwe blog is in de lucht!

Mijn blog is inmiddels ruim anderhalf jaar oud. Daarom vond ik het tijd worden om deze wat serieuzer te gaan nemen. Ik heb het altijd leuk gevonden om te schrijven over van alles en nog wat. Mijn passie ligt toch wel bij het kind en zijn/haar ontwikkeling. En toch gooi ik het nu over een iets andere boeg. Mijn blog zal nog steeds over opvoeding gaan, maar krijgt een meer lifestyle kantje. Want wat is het belangrijk dat je als ouder (en eigenlijk geldt dit voor iedereen) lekker in je vel zit. Alleen dan is het mogelijk om je kinderen goed op te voeden en hen ook tot een gelukkig mens te maken. Deze website wordt dus toegankelijker voor iedereen. Mijn ervaringen en de dingen die mij bezighouden kunnen anderen ook inspireren. Iedereen heeft tenslotte wel eens zijn ups en downs. Daar hoef je geen ouder voor te zijn. Ik heb ze ook en daar dat wil ik graag meer met jullie gaan delen.

Een veelzijdige blog gaat het worden. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden. Ik hoop dat jullie af en toe een reacties achterlaten. Die zullen voor mij heel waardevol zijn, om zo ook mijn blog continu te kunnen verbeteren en interessant te houden.

Veel plezier op mijn nieuwe blog en ik hoop dat jullie het net zo leuk vinden als ik!! 🙂

Straffen en belonen? Maar hoe dan?

Straffen en belonen. Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar veel ouders zijn er toch onzeker over. Want doen ze het wel goed?

Ik denk dat het belangrijk is om aan te voelen wat voor jou en je kind werkt. Maar wat ik wel veel zie, is dat er tegenwoordig een trend heerst om zoveel mogelijk met je kinderen te praten en weinig te straffen. Praten ben ik alleen maar eens. Verantwoorden waarom je iets vindt, is belangrijk. Zo kan een kind ook zijn mening ontwikkelen en begrijpen waarom een bepaalde actie niet goed is of wat de consequenties zijn van zijn of haar actie.

Persoonlijk vind ik dat de samenleving een beetje truttig aan het worden is. Straffen zou niet werken en ouders denken dat hun kind niet optimaal gelukkig is als hij of zij wordt gestraft. Mijn mening: zonder straffen, bestaan er geen beloningen. Want wat is dan de norm? Een leven vol met beloningen en overal mee weg kunnen komen? Nee, dat zou niet de norm moeten zijn.

Straffen in het wilde weg heeft geen zin. Er zitten een aantal voorwaarden aan straffen (Aronson, sociale psychologie):

Direct en onvermijdelijk. Een kind moet dus direct gestraft worden na het vertonen van ongewenste gedrag en het gevoel hebben dat hij of zij er niet aan kan ontkomen.
Consistent en consequent. Elke keer als het ongewenste gedrag zich voordoet, moet er een straf volgen en dan ook de aangekondigde straf daadwerkelijk uitvoeren.
Straffen klinkt heel hard. Maar een time-out hoek kan al voldoende zijn. Denk na de time-out hoek wel nog even aan praten met je kind. Dus uitleggen waarom jij dit gedrag niet wil zien en maak afspraken. Welk gedrag wil jij als ouder graag zien, als zich weer een dergelijke situatie zich voordoet? En waarom?

Daarnaast kun je ook een beloning wegnemen. Denk bijvoorbeeld aan een stickersysteem. Hebben ze zich niet aan de afspraak gehouden, krijgen zij ook geen sticker. Dit voelt niet leuk, maar de volgende dag hebben ze weer een nieuwe kans om een sticker te verdienen. Ze zullen dan extra hun best doen, als jij ze er ook nog even aan herinnert. Kinderen zijn dan extra blij met de verdiende sticker. Hierdoor wordt de beloning leuker. Een stickersysteem is, net als straffen, alleen effectief, als je hier consistent en consequent mee om gaat.

Energiedrankjes voor je kind?

Als ik energiedrankjes ruik, dan word ik al misselijk. Die zoete kauwgomballen lucht… Ik snap echt niet wat mensen daar lekker aan vinden. Maar dat geeft niet. smaken verschillen. Wat ik alleen niet begrijp is dat die meuk ook aan kinderen verkocht mag worden. Met hoeveel kopjes koffie is de energiedrankjes ook al weer te vergelijken? 4? 5?

In de media worden diverse discussies gevoerd over dit onderwerp. Verschillende experts adviseren om een leeftijdsgrens in te voeren bij de aankoop van die blikjes. Te veel suiker en cafeïne en suiker kan gewoon niet goed zijn voor kinderen. Overgewicht, hartkloppingen en slaapproblemen zijn veel voorkomende problemen bij gebruik van deze drankjes.
Ik ben voor het invoeren van een leeftijdsgrens en aan ouders kan ik alleen maar adviseren om te praten met je kind over het gebruik van energiedrankjes. Net als roken en drugs is dit ook een onderwerp dat bespreekbaar gemaakt moet worden. En dat er niet te licht over dit onderwerp wordt gedacht.

Even wat anders… even lekker mollen

Tussen de pedagogische werkzaamheden door, is er natuurlijk ook tijd voor wat ontspanning. Althans, wel voor mij. En wat mij op dit moment erg bezighoudt, is: “Wie is de mol?” Can’t get my mind of it!! Net als meer mensen, als ik Facebook en Twitter moet geloven. De wildste theorieën kom ik tegen en spoken door mijn hoofd.

Mijn hoofdverdacht: Rik. Dat is hij al vanaf aflevering 1. Gevolgd door steeds weer wisselende, andere verdachten. Want ergens is Rik misschien ook wel too Obvious. Dus maak ik mezelf maar weer knettergek met de mogelijke hints en molacties die er op kunnen wijzen dat het toch ook wel eens Chris of Martine, of nee… Carolina, zouden kunnen zijn. Sterker nog, mijn top 3 veranderd zo’n beetje iedere dag. Rik nog wel op nummer 1, maar soms twijfel ik daar zelfs aan. Herkenbaar of niet soms?

Wat hou ik toch van dit programma en de “Molkoorts” is bij mij flink toegeslagen. Ik blijf dus nog even lekker door speculeren. Jullie toch ook?

Je kind beschermen tegen het nieuws

Gisteren gebeurde het weer. Het was overal in het nieuws. Twee (later bleek 3) gemaskerde mannen drongen een kantoorgebouw binnen in Parijs en begonnen om zich heen te schieten. Meer hoorde ik niet. Details wilde ik eigenlijk liever niet weten. Later begon ik toch nieuwsgierig te worden. Wie waren deze mannen? Wat was het motief? En nog meer vragen.
Op internet gingen filmpjes rond van de schietpartij. Filmpjes die ik niet wilde zien. Maar waar ik middels de sociale media toch weer steeds op geattendeerd werd. En dan komt toch het moment dat je gaat kijken… Op de beelden is te zien hoe een politieagent op de grond ligt. Neergeschoten, maar leeft nog. Een gewapende gemaskerde man komt op hem afgelopen. Dan wordt het beeld zwart. Ik schrik en weet donders goed hoe dit is afgelopen.

Dit soort nieuws beangstigt mij steeds meer. En dit krijgen kinderen ook mee. Ik weet dat oorlog en geweld van alle tijden is. Dat hoef ik niemand wijs te maken. Maar het komt door televisie, internet en sociale media wel erg dichtbij. Hoe kunnen we onze kinderen hiervoor beschermen? Moeten we onze koppen in het zand steken? Net doen alsof dit allemaal niet gebeurt? Of moeten we juist open kaart spelen?

Kinderen krijgen dit hoe dat ook mee. Ik zou dus zeker niet mijn kop ervoor in het zand steken. Praten, dat is wat ik zou doen. Liever dat zij die beelden onder begeleiding zien en dat je er voor hen bent, dan dat zij dit stiekem doen en overdonderd worden door de angst. Kijk daarbij wel naar je kind. Probeer je kind wel te beschermen tegen dit soort beelden. Ik zou ze zeker niet voor hun neus houden. Liever dat zij het helemaal niet te zien krijgen. Daarnaast blijven praten. Laat merken dat je de gevoelens van je kind begrijpt en geef je kind het gevoel dat hij/zij zijn/haar gevoelens bij je kwijt kan.

Zo werkt dat ook voor ons. Ik praat hier ook over met mijn partner. Mij helpt dat om de angst te reguleren en weer door te kunnen gaan. Dit werkt voor een kind net zo.

Hoe gaan jullie om met dit soort nieuwsberichten?

Brazilië

Het is al weer enige tijd geleden dat ik voor mijn blog iets heb geschreven. Nadat ik in juli ben afgestudeerd, ben ik gelijk in het werk gerold. Wat een geluk, maar meteen ook een druk werkend leven. Dat was even wennen. Maar voordat ik over ging in het drukke werkende leven, heb ik nog in drie weken tijd Brazilië mogen ontdekken.

Voor de start van onze rondreis door Brazilië, werden we gewaarschuwd dat we vooral heel goed op onze spullen moesten letten. Het kwam bij mij over alsof Brazilianen enorme criminelen waren en dat Brazilië het meest onveilige land van de wereld is. Bij voorbaat werd ik er al een beetje angstig van. Het bleek allemaal minder erg te zijn als dat ik in mijn hoofd had. In Rio de Janeiro bleken de mensen ontzettend vriendelijk te zijn. Stond je even te zoeken, was er altijd wel iemand die vroeg of hij of zij je ergens mee kon helpen. Ook zonder dat je daarna je spullen kwijt was of dat ze een fooitje wilden hebben. Nee, deze mensen waren oprecht behulpzaam. Ook al konden ze nauwelijks tot geen Engels.

Het leven in Brazilië gebeurt vooral op straat. Brazilianen zijn uitbundige mensen. Van een afstandje begroeten ze elkaar op een luidruchtige manier. Bij Copacabana Beach stonden om de zoveel meter sportapparaten waar flink gebruik van werd gemaakt. Op Ilha Grande (eiland) feesten ze de hele dag en maken zich vooral nergens druk over. Tenminste… zo leek het. En ze leven veel op straat. Ik vond het een verfrissende cultuur en vond het fantastisch om het leven daar voor een tijdje te mogen ervaren.

Toch merkte ik een keerzijde van het leven op straat. Door de “laid-back” houding ontbrak het in mijn ogen soms aan regels en structuur. Op straat zagen we regelmatig opstootjes ontstaan. Ook vond ik het soms ontbreken aan manieren. Simpel even uitkijken waar je loopt en even netjes je excuses aanbieden als je tegen iemand aanbotst, gebeurde niet. Er was ook niemand (een volwassen persoon) in de buurt die er wat van kon zeggen. Volwassenen zelf deden dat ook niet. Ook was het personeel in winkels niet altijd vriendelijk als zij erachter kwamen dat we geen Portugees spraken. Maar ja, dat gebeurt in Nederland ook. Alleen had ik het idee dat kinderen op straat wat meer aan hun lot werden overgelaten.

Helaas heerst er in Brazilië veel armoede. Dat helpt ook niet mee om je kinderen te kunnen ondersteunen in hun ontwikkeling. Zij zullen niet de kansen krijgen, als het grootse gedeelte van de kinderen in Nederland. Vooral in Sao Paulo heb ik een hoop armoede gezien en ook het grootste gedeelte van Rio de Janeiro bestaat uit sloppenwijken.

Dus wat de reden ook is, het zijn andere normen en waarden dan ik heb meegekregen vanuit thuis. Helemaal niet erg. Tijdens mijn opleiding heb ik een minor gevolgd over verschillende culturen en hun opvattingen over opvoeding. Er zijn zoveel verschillende opvattingen, zelfs binnen culturen, waar je als pedagoog rekening mee moet houden. Je probeert dan ook respect te hebben voor bepaalde normen en waarden, ook al liggen deze ver weg van die van jou.
De meesten zullen vast herkennen dat het moeilijk is om je werk los te laten op vakantie. Dat had ik dus ook. Maar in Brazilië hebben ze gewoon een andere levenshouding, waar ik van heb kunnen meegenieten. Een hele mooie ervaring was het. En dan heb ik het niet alleen over de manier waarop zij leven en hun kinderen opvoeden. Maar ook over alle landschappen. Een ervaring om nooit meer te vergeten.