Category Archives: Zwangerschap

Mijn kraamweek

baby-200760
Bron

Vorige keer schreef ik mijn bevallingsverhaal. Nu wil ik jullie vertellen over mijn kraamweek. Doordat ik zoveel bloedverlies had, moest ik twee dagen in het ziekenhuis blijven. Officieel zou ik daardoor 2 dagen minder kraamzorg thuis hebben. Ik blijf dat vreemd vinden. Aangezien er een reden is dat je langer in het ziekenhuis moet blijven. Lichamelijk ben je dus (vaak) langer niet in staat om voor je kind of jezelf te zorgen. Maar goed, uiteindelijk viel het bij mij wel mee en heb ik toch het één en ander kunnen leren van de kraamzorg.

De eerste twee dagen waren dus in het ziekenhuis. Daar kon ik absoluut niet tot rust komen. De hele dag werd de kamer plat gelopen door verpleegsters. Dan moest ik weer gecontroleerd worden, dan moest de kleine weer gecontroleerd worden, dan moest ik weer gewassen worden, dan moest iemand mij weer helpen met de borstvoeding, etc. De verpleegsters namen niet de tijd om mijn vriend de kneepjes van het ouderschap te leren. Zij verzorgden de kleine en gingen weer verder naar de volgende. We hebben één verpleegster gehad die wel de tijd nam om mijn vriend te vertellen hoe de kleine aangekleed of verschoond moest worden. Het komt er dus op neer dat je echt twee dagen mist.

Toen ik eenmaal naar huis mocht, was ik nog erg zwak. Ik had nog steeds hulp nodig met naar de wc gaan en douchen lukte ook nog niet. Alleen zittend op een krukje onder begeleiding van de kraamhulp. Zij heeft wel alles laten zien omtrent badje en de rest van de verzorging van de baby. Mijn vriend mocht alles doen. Ik kon alleen maar kijken.

Kraamtranen
Ondanks dat ik zwak was, was ik niet mijn gevoel voor humor verloren. Ik was vrolijk en maakte af en toe een dolletje met de kraamhulp. Totdat de welbekende kraamtranen-dag aanbrak. Ook ik moest er aan geloven. Ik werd voornamelijk overvallen door een gevoel van onzekerheid. Ik had nog helemaal niks kunnen doen als het om de verzorging ging. Aanleggen aan mijn borst ging ook nog niet zonder hulp en het einde van de kraamdagen waren al in zicht. Ik werd extreem onzeker en kon alleen maar huilen. Hoe moest ik voor dit kleine guppy gaan zorgen als ik mij nog zo zwak voelde en niets heb kunnen leren? Ook wist ik niet of we de juiste keuzes maakten. Wat betreft borstvoeding was de mening in het ziekenhuis en die van de kraamhulp zo verschillend. Ik had geen idee wat de juiste was. Ook lag ik dagen op bed. De muren kwamen op mij af en ik vond het verschrikkelijk om al het bezoek op mijn slaapkamer te ontvangen en ze daarna allemaal gezellig beneden te horen kletsen.

De kraamhulp zag mijn onzekerheid en vroeg zich af of wij een 9e en 10e dag erbij wilden hebben. Hier moet je dan wel een deel voor betalen, maar we hadden het er wel voor over. Ook omdat mijn vriend op een gegeven moment toch echt weer aan het werk zou moeten. We kregen een indicatie voor nog twee extra ochtenden. Die dagen ging het al een stuk beter met mij, dus we hebben vooral lekker de tijd genomen om met de kleine te gaan badderen en verschillende borstvoedingshoudingen uit te proberen.

De kraamdagen voorbij
Ik zat er tegenop dat de kraamhulp weg zou zijn. Maar de eerste dag dat zij er niet meer was, liep ik weer en voelde het eigenlijk wel goed dat er een einde aan die periode kwam. Het was zaterdag, mijn vriend was ook vrij, dus ik was niet alleen. En ik moest mijn eigen huis weer gaan ontdekken. De kraamhulp was heel zelfstandig. Dat is fijn, want je hoeft niet tijdens je kraamperiode van alles aan de kraamhulp te vragen of te vertellen. Maar de keerzijde was dat ik echt alles kwijt was. Ook mijn wasmiddel was er doorheen gevlogen, omdat de kraamhulp nogal gul was met het wasmiddel (duur geintje) en de muisjes had ze in een bakje gedaan in plaats van in de super handige schenkverpakking te laten zitten. Begrijp me niet verkeerd. Ik was echt heel blij met mijn kraamhulp. Er was een klik en ze heeft ons echt goed geholpen in een periode dat ik niet normaal mijn bed uit kon komen. Maar ik was ook ontzettend blij dat ik, in mijn eigen huis, alles weer op mijn eigen manier kon doen.

Een week verder
Inmiddels zijn we ruim een week verder. En ik kan je vertellen dat het echt super goed gaat. De kleine doet het goed, ik ben weer hersteld en we hebben onze draai voor een groot deel gevonden. We zijn nog steeds aan het zoeken. Vooral als het gaat om zijn zuigbehoeften. Wel of geen speentje? Wel of geen pink? Nog maar eens aanleggen dan? Verwennen we hem dan niet te veel? Kortom, we zijn echt nog elkaar aan het leren kennen. Maar we komen er wel. De onzekerheid zal nooit helemaal weggaan. Ik hoor geen één ouder helemaal zeker van zijn/haar zaak zijn. Maar we doen gewoon wat wij denken dat het beste voor ons mannetje is. Dan kunnen we het haast niet fout doen.

Mijn bevallingsverhaal

baby-1146569_1920
Bron

Ik dacht van te voren niet mijn bevallingsverhaal te gaan delen met iedereen. Ik was heel zelfverzekerd over de bevalling. Mijn idee bij de bevalling was een doodnormaal verhaal. Ik krijg weeën en een paar uur later is de kleine er. Tuurlijk wist ik ook wel dat het meestal anders loopt dan je zou willen. Maar ik dacht het verder allemaal wel aan te kunnen. Ik was er helemaal klaar voor. Het liep iets minder rooskleurig af dan ik had gedacht. Geen zorgen. Het is helemaal goed gekomen. De kleine man en ik maken het goed. Maar toch mijn verhaal, zodat anderen in de toekomst wellicht sneller andere keuzes zullen maken.

Vooraf had ik een geboorteplan geschreven. Ik wilde het liefst in het ziekenhuis bevallen en geen gebruik maken van pijnbestrijding. Mocht ik mezelf toch tegenwerken, zou mijn vriend de beslissing nemen over de pijnbestrijding. Vooraf had ik een geboorteTens in huis gehaald, om daarmee de weeën zo goed mogelijk op te kunnen vangen.

Tweede paasdag voelde ik al wat rommelen. Hier en daar een krampje. Verder geen rare toestanden. Maar de harde buiken waren heftiger, vaker en pijnlijker dan normaal. Dus ergens had ik al het vermoeden dat het die avond wel ergens los zou barsten. Ik heb die dag gewoon mijn ding gedaan. Mijn schoonfamilie kwam om lekker te brunchen en we zijn later met alle buren wezen borrelen. Maar ondertussen wel alles timen in mijn hoofd. Wat overigens nog helemaal geen zin had, want zo heftig waren de weeën nou ook nog niet.

Maar ’s avonds barstte het los. Ze werden heftiger en regelmatiger. Ik moest ze echt gaan opvangen. Op een gegeven moment zijn we gaan timen. Na een uur hebben we de verloskundige gebeld. Zij is gekomen en ik zat op 1-2 cm. We spraken af dat zij een paar uur later weer zou komen. Als er bepaalde veranderingen waren, zoals vliezen die braken of veel bloedverlies, moest ik eerder al bellen. Een paar uur later, zat ik nog steeds op 2 cm. Inmiddels was de dinsdag al begonnen en ze gaf aan dat we echt nog wel meer moesten wachten. We konden weer bellen als we merkten dat de weeën heftiger werden. Ze vond mij er nog te fief bij zitten. Ik moest eerst in mijn schulp kruipen, voordat zij het gevoel had dat er echt meer aan het gebeuren was. Helaas gebeurde dat pas tegen het einde van de middag. Ik was inmiddels al ongeveer 14 uur bezig met weeën opvangen.

De verloskundige is eind van de middag weer langs geweest. Ik bleek 4-5 cm ontsluiting te hebben. Ze heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd. Daar heeft ze mijn vliezen gebroken, in de hoop dat het dan sneller zou gaan. De weeën werden al snel heftiger. Tussen de weeën door, was er geen tijd voor mij om bij te komen. Ze kwamen erg snel achter elkaar. Ik vond ze echt heel heftig. Maar ik moest en ik dacht iedere keer aan de kleine man die ik straks mocht leren kennen. Na 3 uur die heftige weeën te hebben, bleek ik nog steeds maar 5 cm ontsluiting te hebben. Ze gingen mij overdragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Ik was zo teleurgesteld, dat ik inmiddels alleen nog maar riep dat ik niet meer wilde. Ik wilde dat het voorbij was. Doe mij maar een keizersnee. Dat heb ik ook nog ergens geroepen. Dat was uiteraard niet de volgende stap. Ze hebben mij weeën opwekkers gegeven. Maar daarmee zouden de weeën natuurlijk nog heftiger worden en nog vaker komen. Aangezien ik niet aanspreekbaar was en in het geboorteplan had gezegd dat mijn vriend de beslissing zou nemen over pijnbestrijding, had ik wel verwacht dat zij dat zouden respecteren. Helaas wilden ze het van mij horen. Ik kon er uiteindelijk wel uitkramen dat ik een ruggenprik wilde. Daar knapte ik wel even van op, hoewel ik wel weeën bleef voelen. Een ruggenprik neemt namelijk alleen de buikweeën weg, maar die in je benen en rug blijf je voelen. En laat ik ze nou net ook daar hebben. Ze zouden om 12 uur ’s nachts weer komen kijken. Had ik dan nog steeds maar 5-6 cm, dan zou ik een keizersnee krijgen. Anders zouden ze nog even doorgaan. Ja, jullie lezen het goed. Woensdag was dus inmiddels begonnen. Ik was al ruim 24 uur bezig.

Maar wel goed nieuws om 12 uur. Ik had 8 cm ontsluiting. Dus reden genoeg om door te gaan. Over twee uur zouden ze weer verder kijken. Twee uur later was er nog steeds 8 cm. Ze voelden echter wel vooruitgang. Ze wilden mij niet nog twee uur laten wachten. Dus gingen ze voor een middenweg. Een uur later was het nog steeds 8 cm. Maar ook deze keer voelden ze vooruitgang. Ze lieten nog wel voor de zekerheid de gynaecoloog naar kijken. Ook hij was van mening dat we nog wel even door konden. Ik stond daar echter heel anders tegenover. Inmiddels was het 3 uur ‘s nachts en mijn tweede nacht wakker. Ik zag mijzelf na zo veel pijn en twee nachten geen slaap, echt niet nog een kind eruit persen. Zij bleven maar bezig over oerinstincten. Maar mijn zelfvertrouwen was ondertussen gedaald tot een nulpunt. Ik wilde dat ze de knoop door zouden hakken. Hun beargumentatie om nog niet over te gaan op een keizersnede snapte ik ook. Het kindje deed het goed, ik “deed” het goed. Aan keizersneden zitten gewoon te veel nadelen, om daar zomaar op over te gaan. Maar ze wilden wel een moeder hebben die nog door wilde gaan. Dus na even overleg met mijn vriend, heb ik toch besloten om af te wachten en door te gaan.

En met succes, want daarna was het 10 cm. Dus het was alleen nog een kwestie van persweeën krijgen. Ik was heel erg bang weer voor de heftige pijn en dus wilden zij kijken of ik door de ruggenprik heen druk zou voelen, zodat ik met ruggenprik zou kunnen gaan persen. Dus het was weer een uur wachten. Helaas bleef de druk uit en besloten zij de ruggenprik stop te zetten. Al snel kwamen de hevige weeën terug. Helaas heb ik die weeën ook weer 1,5 uur gehad, zonder persdrang.

En ineens was daar de persdrang. Eindelijk konden we beginnen. Na een uur persen hebben ze de gynaecoloog er weer bij gehaald, om te kijken of ik dit zelf nog kon redden. Zij dacht van wel, maar omdat ik al zo lang bezig was, hebben zij toch de pomp erbij gepakt. Toen zij zei dat ik met 3 persweeën klaar zou zijn, was dat voor mij een opluchting. Eindelijk kwam er een eind aan dit hele verhaal van totaal 36 (!) uur. Ik heb de kleine niet geboren zien worden. Ik was op. Ineens lag hij op mijn borst. Dat was een emotioneel moment. Ik bleef maar roepen: “hij is er, hij is er”.

Toen ze down under alles weer in orde gingen maken, bleken ze achteraf een gaasje kwijt te zijn. Ze wisten zeker dat ze hem niet bij mij hadden achtergelaten, maar toch konden ze hem niet terugvinden. Ik was behoorlijk wat bloed verloren, dus zij dachten dat hij al in de vuilnisbak terecht was gekomen. Ook had de verloskundige tijdens het hechten in haar vinger geprikt. Er werd achteraf dus lekker gestunteld.

Later bleek dat ik meer dan het dubbele aan bloed had verloren dan gemiddeld. Ik heb dus nog twee dagen in het ziekenhuis gelegen en een bloedtransfusie gehad om mijn ijzerniveau weer op pijl te krijgen. In het ziekenhuis was het niet echt lekker bijkomen. Ieder half uur word je gestoord, omdat er iemand weer wat van je wil. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis mocht en echt kon gaan genieten van mijn kleine ventje. Die het overigens super goed doet. Slaapt goed, drinkt goed. Het is een heel tevreden mannetje. Tot iedereen zijn verbazing kwam mijn borstvoeding heel snel op gang. Normaal zou mijn lichaam eerst energie steken in mijn herstel.

Dus zoals ik eerder al aangaf. Wilde ik graag mijn bevalling zonder pijnbestrijding doorkomen. Dat is helaas niet gelukt. De geboorteTens heeft mij zelfs niet aan het begin van mijn hele weeën toestand kunnen helpen. Ik ben dus niet echt kapot van dat apparaat. Misschien hebben jullie andere ervaringen. Ik ben blij dat ik uiteindelijk voor de ruggenprik heb gekozen, ondanks alle risico’s. Een eventuele volgende keer zou ik sneller die knoop doorhakken wat pijnbestrijding betreft.  Want zo lang, zo veel pijn, was geen pretje.

Korte stilte op mijn blog

FullSizeRender (12)Er is  even een korte stilte geweest. De mensen die mij volgen via Instagram, Twitter of Facebook weten inmiddels dat ik ruim een week geleden bevallen ben van ons aapje. Omdat er wat complicaties bij zijn komen kijken, heb ik wat meer tijd nodig gehad om te moeten aansterken. Later meer hierover. Mijn blog heeft dus even stil gestaan. Maar ik ben er weer.

Inmiddels is het vandaag de laatste dag van de kraamzorg. Ik heb er gelukkig nog twee ochtenden bij mogen krijgen. De eerste twee dagen waren in het ziekenhuis. Maar daar leren ze je niets over de verzorging van je kind. Behalve borstvoeding dan. De verpleegsters zijn allemaal heel lief, maar doen alles liever even snel zelf zodat ze weer verder kunnen. Maar daar zal ik later nog een uitgebreide blog aan wijden over mijn kraamperiode.

Nu eigenlijk alleen een aankondiging: ik ben weer “volop” bezig met nieuwe artikelen. Die komen eraan. Dus hou mijn site en andere social media goed in de gaten. “Volop” tussen aanhalingstekens, want de kleine man heeft uiteraard voorrang. Haha!

Tot snel!

Een jaar na mijn miskraam

Bron
Bron

Ik heb het in meerdere blogjes al wel een paar keer genoemd. Maar nooit meer verteld hoe het met mij gaat. Vandaag is het een jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. In deze blog blik ik terug op het afgelopen jaar.

Het is een zware tijd geweest, nadat ik mijn miskraam heb gehad. Ik had veel moeite met het erover heen komen van deze ervaring. Vanaf het moment dat het weer verantwoord was, probeerden we meteen weer zwanger te raken. Omdat ik vorige keer in één keer zwanger was, had ik er alle vertrouwen in dat het nu wel weer zo zou zijn. Dat was niet zo. Iedere maand liep weer uit in één grote teleurstelling en vreselijke huilbuien. Iedere maand dat ik niet zwanger was, kon ik maar moeilijk accepteren. Want ik had inmiddels toch al zoveel weken zwanger moeten zijn.

Ik vond het ook heel moeilijk om te horen als andere mensen zwanger waren. Ik moest altijd even slikken. Soms kwam er een woede aanval bij kijken, soms gewoon een flinke huilbui. In sommige situaties kon ik pas na 2 dagen oprecht blij voor hen zijn. Ik had er nog erg veel moeite mee.

Totdat ik weer een positieve test in mijn handen had. Dat was 4 maanden na mijn miskraam. Dit veranderde alles. Ik kon ineens makkelijk over praten. Toch reageerden we heel anders op de test dan bij de eerste. Ik werd sowieso weer emotioneel. Het werd mij weer gegund. Daarna was het de eerste echo afwachten. Zoals we vorige keer ons verheugden op de eerste echo om het hartje te zien kloppen en uiteindelijk van een koude kermis thuis kwamen, konden wij nu pas echt blij zijn op het moment dat we een hartje zagen kloppen.

Mijn zwangerschap loopt zeer voorspoedig. Soms voel ik mij wel eens schuldig naar dit mannetje in mijn buik. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar hij was er niet geweest als die andere zwangerschap wel succesvol was verlopen. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. Deze aap in mijn buik is meer dan welkom. Ik probeer het schuldgevoel dan ook zo snel mogelijk weer van mij af te schudden.

Inmiddels ben ik ruim 38 weken zwanger. En hoe mooi symbolisch zou het zijn als hij precies een jaar na mijn miskraam geboren zou worden. Vandaag dus. Van de week begon het wel een beetje te rommelen. Ik dacht dat het echt ging gebeuren. Maar helaas… het zette niet door. Dus toch nog even geduld hebben.

Met mij gaat het nu dus goed. Door deze zwangerschap heb ik mijn miskraam toch een plekje kunnen geven. Hoewel het wel een ervaring blijft die ik nog dagelijks met mij mee draag en nooit zal vergeten.

Lees ook:
Het begon zo mooi
De dagen voor en na mijn miskraam
Twee weken later…
Vier weken later…

37 weken en het ineens zat zijn

Bron
Bron

Lang heb ik ontkend dat ik mijn zwangerschap zat was. Tuurlijk voelde ik mij lichamelijk iedere dag een stuk minder worden, maar ik mag zwanger zijn en dat was voor mij een cadeautje waar ik van wilde genieten. Het liefst iedere minuut. Maar het bleek onvermijdelijk. Het moment was er toch ineens.

En dat moment was afgelopen zaterdag. Ineens was ik het zat. Boven was al een week niet meer gestofzuigd en gedweild. De trappen liggen onder een dikke laag stof, de badkamer heeft ook weer een poetsbeurt nodig en beneden stofzuigen en dweilen was ook al een paar dagen niet meer gedaan. Daarnaast krijg ik enorme lentekriebels en al mijn gezellige lentespulletjes zaten nog in dozen op zolder. Maar met dozen gaan sjouwen is momenteel geen doed idee. Daarnaast zit ik de hele dag thuis, dus wil je wel eens wat gezelligs in huis halen, maar echt de stad in gaan is ook geen pretje meer. Ik mag blij zijn dat het stukje fietsen naar de verloskundige nog enigszins lukt. En ook een leuke: mijn buik is ondertussen zo groot geworden, dat er geen broek meer lekker zit. Zelfs mijn yogabroek, die ik nog heel lang aan kon, gaat niet meer over mijn dikke buik heen en hangt er dus gezellig onder.

Op deze bewuste zaterdag was het enorm lekker weer. Ik wilde eigenlijk wat gezelligs gaan doen. Even de binnenstad in en een terrasje pakken, bijvoorbeeld. Maar ik zag het niet zitten om met mijn enorme buik op de hobbelige weggetjes te gaan fietsen. En lopen is net iets te ver. Na 3 meter lopen spelen de oefenweeën al weer op. Dus voelde ik mij weer opgesloten in het huis, waar ik mij ook al enorm aan ergerde en waar ik ook al niet aan kon beginnen. Een gefrustreerde huilbui was het gevolg. Ik ben dan wel de magische 37 weken gepasseerd (vandaag 38 weken), maar het kan zijn dat die kleine nog graag 4 weken warmpjes in mijn buik wil blijven zitten. De verveling slaat nu echt toe. Leuk hoor Netflix, maar soms wil je gewoon even onder de mensen zijn.

Mijn vriend wil mij ontzettend graag helpen, maar ik voel mij zo schuldig naar hem toe. Hij werkt gewoon 40 uur per week en ik wil hem dan niet ook nog eens belasten met mijn hele klussenlijst. Maar ja, om er zo nog zoveel weken bij te zitten… En na de bevalling ben ik ook niet gelijk in staat om de stofzuiger er weer bij te pakken. Gelukkig hebben we dan de eerste week kraamhulp.

Wat ik vooraf niet had bedacht, is dus toch gebeurd. Ik wil dat de kleine komt en het liefst nu. Maar met de hulp van wat lieve mensen is het toch gelukt om de pijn voor nu weer even te verzachten. De dozen op zolder zijn zondag uitgepakt!! Ik geniet er nu weer even vol op van. Tot de volgende hormonale uitbarsting.

Herkenbaar? Wanneer bereikten jullie dit kantelpunt?

Pijnbestrijding tijdens de bevalling?

Bron
Bron

Nu de bevalling steeds dichterbij komt, moet ik een bevallingsplan op gaan stellen. Eén van de onderwerpen die er in moeten komen te staan, is het onderwerp pijnbestrijding. Dit vind ik een lastige keuze, omdat ik nu niet kan weten hoe ik op de pijn ga reageren. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Waar kon ik uit kiezen?
Het ziekenhuis waar ik wil bevallen, heeft maar twee opties pijnbestrijding: een ruggenprik en een pompje. Toen de verloskundige ging uitleggen wat deze pijnbestrijdingen inhielden (inclusief alle nadelen), was ik er niet van overtuigd dat pijnbestrijding heel erg voordelig is. Sterker nog, ik ben banger geworden voor de pijnbestrijdingen, dan de bevalling zelf. Mijn keuze is dus om niet aan pijnbestrijding te doen.

Maar wat nou als ik mijzelf ga tegenwerken?
Ja, dan wil mijn vriend dat ik wel pijnbestrijding neem. Als ik mij niet kan ontspannen, duurt de bevalling alleen maar langer. Maar ergens ben ik heel zelfverzekerd. Even weer terug te komen op mijn miskramen-verhaal. Hier vertelde ik ook al klein beetje over in deze blog. Omdat het toen allemaal zo vaag was en ik niet wist wat mij te wachten stond en ook nog eens heel veel pijn heb gehad, zonder dat ik om pijnbestrijding kon vragen, denk ik dat wij er wel doorheen komen. We hebben nu mensen om ons heen die er ons doorheen helpen en we hoeven het niet thuis met zijn tweeën te doen.

De geboorteTens
Je leest het goed: de geboorteTens. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik hoop dat dit apparaat mijn redding gaat worden en voorkomt dat ik echt pijnbestrijding nodig ga hebben. Wij hebben thuis een zwangerschapscursus gedaan en de mevrouw die deze cursus gaf, kwam hiermee. Een apparaat die kleine schokjes geeft, zodat de pijn wegebt. Zowel ik als onze baby lopen hierbij geen risico’s, zoals de meeste pijnbestrijdingen dat wel hebben.

Maar ja, iedere situatie is weer anders. Als ik ingeleid moet worden en ik krijg een weeën storm, weet ik niet of die geboorteTens mij er nog doorheen gaat helpen. We gaan het zien.

Voor welke pijnbestrijding hebben jullie gekozen? En waarom?

Welk eten mis ik het meest

bron
bron

Als je zwanger bent, moet je het één en ander aan eten laten staan. Op zich vond ik dat niet heel erg moeilijk. Ik ben niet echt een zuiper, ik rook niet, ik hou niet van vis en je weet waar je het voor doet. Met dat in je achterhoofd ging het bij mij als natuurlijk. Nu het einde nadert, denk ik daar anders over. Ik verlang weer naar bepaald voedsel. Hier mijn top 5.

  1. Cappuccino
    Ze zeggen dat je één kop koffie per dag mag als je zwanger bent. Dus waarom mis ik cappuccino dan zo erg? Dat had ik dan gewoon kunnen nemen, toch? Dat ene kopje koffie vond ik zo weinig. Ik vond dat niet echt de moeite. En daarnaast: wat is er dan zo erg dat je maar één kopje mag. Dus dat risico wilde ik niet nemen. Aan het begin van mijn zwangerschap werd ik sowieso misselijk van alleen de lucht al. Dus het grootste gedeelte van de tijd was het niet eens een probleem om hem te laten staan. Nu snak ik er naar. Na mijn zwangerschap wil ik borstvoeding gaan geven. Dus helaas nog even mee uitkijken. *Zucht*
  1. Drop
    Ook drop mag je wel, maar in beperkte maten. Ik at het ook wel, maar dan nam ik steeds 2 of 3 dropjes per dag. Voor deze dropverslaafde niet heel erg bevredigend. Doe mij maar weer een hele zak.
  1. Zacht gekookt eitje
    Ik eet wel gewoon ei. Maar dan goed doorgekookt. Dat eigeel wordt dan altijd zo droog dat ik mij afvraag waarom ik überhaupt ei zit te eten. Het is goed voor de kleine, zullen we maar zeggen. Doe mij maar weer mijn zacht gekookte eitje in de ochtend. Heerlijk.
  1. Rosbief
    Gek genoeg at ik dat helemaal niet zo veel toen ik nog niet zwanger was. Maar de vleeswaren afdeling is zo beperkt voor een zwangere vrouw, dat ik mij nu echt kan verheugen op een lekker pistoletje met Rosbief.
  1. Filet American
    En dan vooral diegene met de zoete ui van de Albert Heijn. Dat is echt mijn favoriet.

Kortom nog eventjes en dan kan ik weer volop genieten van al deze heerlijkheden, zonder mij schuldig te hoeven voelen naar de kleine.

Waar verlangen of verlangde jullie naar tijdens je zwangerschap?

Wat ben je kwijt aan een babyuizet?

Bron
Bron

Op het moment dat je hoort dat je zwanger bent, wil je het liefst meteen beginnen met shoppen voor de babyuitzet. Dat had ik ook, maar ik kon mij gelukkig bedwingen en wachten tot de 20-weken echo. Vooral na mijn miskraam, was ik heel alert op risico’s en dan is het heel zuur als je je babykamer al hebt staan. Na de 20-weken echo gingen we los. Echt los. Wat ben ik geschrokken van alle prijzen. Dus we moesten het toch echt op een slimmere manier gaan aanpakken.

En die slimme aanpak heet marktplaats. Wat was ik blij met marktplaats. Ik denk dat het ons een maandsalaris heeft gescheeld. Als het niet meer is, want alleen al voor een complete kinderwagen met echt alles er op en eraan, kun je al zo een maandsalaris kwijt zijn. En wat dacht je van een babykamer. Ik heb prijskaartjes van over de 1000 euro gezien. Nou nee, dat wilde ik niet. Niet dat ik het niet voor mijn kind over heb, maar dat geld dat ik bespaar met tweede handsspullen, kan hij weer een opleiding van doen. Dat was tenminste onze beredenering. Dus babykamer, complete kinderwagen etc. Allemaal via marktplaats. En dan heb ik het nog niet eens over mijn positiekleding gehad. Ik zag altijd zwangere vrouwen helemaal mooi gestyled en iedere keer in wat anders verschijnen. Ook daarvan heb ik een set via marktplaats gehaald en daar heb ik het de rest van mijn zwangerschap mee gedaan.

Toen nog alle losse spullen. Ik wilde graag voor over het matras een ademend laagje. Zodat kans op verstikking wordt verkleint. Prima. Daar moet je wat aan uitgeven, maar dan heb je wel een veilig matrasje. Daar hoort natuurlijk ook een veilige deken bij. 80 (!!!) per stuk. En daar moet je dan weer twee van hebben, voor het geval de één in de was zit. Je kunt je voorstellen dat ik mij kapot schrok. Als alles zo duur is, dan kan ik alleen al weer een maandsalaris er doorheen jassen voor de losse spullen. Op de verpakking van die deken stond: “als veiligste getest”. Uhm. Hoe dan? Hoe test je een deken veilig? Door er eerst een paar baby’s ermee te verstikken? Nou ben ik als aanstaande moeder heel gevoelig voor dat soort stickers, maar ergens vond ik dit echt niet logisch klinken. Ik ben dus gewoon voor de goedkoopste variant gegaan, want je kunt ook verstikking bij een baby voorkomen, door de manier waarop je de baby in bed stopt. En een baby trekt echt nog niet zijn deken los.

Dus al met al ben ik die babygroothandel uitgevlucht en naar de Hema gerend. Daar hebben ze prima spullen voor wel een fatsoenlijke prijs. Nog een tip: koop niet te veel, want geloof mij, je krijgt bijna je hele uitzet. Kleding, knuffels, speelgoed. We hebben zo veel gekregen. En dan hebben we ons kraamfeest nog niet eens gehad. Die komt natuurlijk pas als de baby er is.

Onze babyuitzet is compleet. Dat geeft enorm veel rust. Bijna alles is al gewassen, dus de baby kan komen. Ik ben er klaar voor. Nu hij nog.

Hoe zijn jullie creatief met de babyuitzet geweest om niet te veel geld er doorheen te jagen?

De grote verrassing

2016-02-22 10.16.01 2016-02-22 14.48.18-5Ook ik moest er aan geloven. Iedere zwangere vrouw zit er stiekem op te wachten. Althans, ik wel! Heerlijk zo’n middagje keutelen en vieren dat je baby er aan komt. Dus nietsvermoedend (nou, niet helemaal) kom je thuis. Verrassing! Ik kreeg een babyshower.

Ik had vooraf al namen doorgegeven. Dus ik wist dat er ergens een keer iets op de planning moest staan. Maar het was al weer een tijd geleden. Mijn vriend zat in het complot. Hij had bedacht dat wij gingen shoppen voor de baby. Dat moest al een keer verplaatst worden. En toen bleek de babydump ook nog eens dicht te zijn op de dag van de babysho wer. Maar ik moest natuurlijk wel het huis uitgeloosd zien te worden…

En dus gingen we ergens lunchen. Hoewel ik toch wel heel erg graag ergens voor de baby wilde shoppen en ik moest en zou nog box kleden aanschaffen. Nope. Dat mocht allemaal niet. dus ja, dan begin je toch wel ergens te vermoeden dat er iets aan de hand is.

We kwamen thuis van de lunch en een blauwe massa was het eerst dat ik zag, toen ik de kamer binnen kwam. Daarna iedereen die voor mij gekomen was, met uiteraard allemaal camera’s in hun hand. Ik wist mij even geen houding te geven. Want hoe leuk de verrassing ook is, ik hou er gewoon niet van om in het middelpunt van de aandacht te staan. Dus even een ongemakkelijk momentje voor mij, maar daarna gelijk thee en een lekkere h2016-02-22 14.48.17igh tea. Iedereen had wat lekkers gemaakt. En tussen al dat lekkers lag het woord van de dag: Kamelenballen. Ga het niet 2016-02-22 10.15.58gelijk googelen, want met een beetje fantasie weet je wat je te zien krijgt. Ik zal het even kort uitleggen: het zijn gekruide, Indische balletjes gemaakt van… Uhm ben ik even vergeten. Iets vegetarisch en erg lekker.

Tijd voor activiteit nummer 1. De babyfoto’s raden. Welke babyfoto hoort bij wie? En ik had ze allemaal goed! Daarna tijd voor cadeautjes, oftewel activiteit nummer 2. Er waren een paar gezamenlijke cadeaus. En ja hoor, daar zat een box kleed bij. Dat verklaarde gelijk waarom ik het niet mocht aanschaffen. (Het zoveelste puzzelstukje dat op zijn plek viel). En iedereen had los een cadeau gekocht die een connectie met mij zou moeten hebben. Ook daarvan moest ik raden van wie het was. Eén cadeau lukte mij niet om te raden. De rest wel.

En toen activiteit nummer 3. Een vragenlijstje met allemaal geinige vragen. Hoe gaat hij heten? Hoe zwaar wordt hij? Maar ook vragen zoals van wie je denkt dat hij de haren, ogen, glimlach etc. krijgt. Dat nogal grappige antwoorden op kan leveren, want hoezo niet mijn humor? Hahaha2016-02-22 14.48.15

Ik ben echt enorm verwend en ik heb nog zat heerlijkheden over. En een blauw huis. Confetti en ballonnen moeten nog even opgeruimd worden. Maar dat kan wel even wachten. Ik geniet eerst nog even na en ik moet ook even bijkomen. Het was een onwijs, gezellig middag. We hebben een hoop geklets, gelachen en genoten. Dus iedereen: nogmaals bedankt voor de geslaagde middag!

Zijn jullie ook zo verrast met een babyshower?

Slapeloze nachten tijdens mijn zwangerschap

Bron
Bron

Ergens in mijn tweede trimester begon het al. De slapeloze nachten. Je wordt wakker en… BAM… gedachten. Gedachten die niet meer uit vielen te schakelen. Ze gingen allerlei kanten op. Nog geen eens stressvolle dingen, ofzo. gewoon willekeurige gedachten. En dan moet je ook nog naar de wc. Tja, dan wordt je kindje ook wakker, die weer gezellig begint te draaien en te doen.

Daarna brak een periode aan, waarbij ik juist heel goed sliep. En ik dacht dat het alleen maar erger kon worden. Ik hoefde zelfs niet iedere nacht meer naar de wc. Heerlijk dat soort nachten. Ondanks dat ik wel moe was, kon ik wel lekker uitrusten. Op een paar slechte nachten na. Tot een week geleden. Ik ben morgen 34 weken zwanger en inmiddels lig ik niet lekker meer. Ik werd geadviseerd om alleen nog maar op mijn linkerzij te liggen. Want op je rechterzij, zou mijn baby last kunnen krijgen van mijn ingewanden. Dit hoeft overigens niet. Het komt heel weinig voor dat het echt gebeurt, maar ik neem graag het zekere voor het onzekere. En op mijn rug mag ook niet meer, vanwege het beknellen van zenuwen en bloedbanen.

Dus iedere nacht word ik tig keer wakker om erachter te komen dat ik weer niet goed lig. Maar om steeds op dezelfde manier te blijven liggen, vind ik ook niks. Ik ben een echte draaikont ’s nachts. Dus ga ik er maar weer 3 keer uit om even te plassen en soms om gewoon op de bank te zitten en andere dingen te gaan doen. Zo hoef ik in ieder geval niet steeds oncomfortabel in mijn bed te liggen.

Gelukkig breekt mijn verlof bijna aan. Dan kan ik overdags lekker bijslapen. Herkenbaar? Als iemand tips heeft voor een fijnere nacht, dan hoor ik het graag. Liever niet beginnen over het voedingskussen tussen mijn benen. Ik heb het geprobeerd en ik vind het verschrikkelijk. Hahaha. Ieder zijn ding.