De paasdagen zitten er weer op en de zomer is in aantocht. En dus moeten er weer wat kilo’s af. Want die zijn er flink bij geknald met het paasweekend. Soms is het lastig om mijzelf naar de sportschool te slepen, vanwege de lange dagen die ik maak. Dus heb ik bepaalde motivators nodig om mij er toe te zetten.
Sportdagboek
Hierbij mijn dagboek van afgelopen week en hoe ik mijzelf heb gemotiveerd om aan lichaamsbeweging te doen:
Het begon allemaal op tweede paasdag. Ik had er al twee flinke paasontbijtjes opzitten. Ik wist dat er die dag ook nog een paasbrunch aan zat te komen. Mijn vriend wilde gaan hardlopen. Ik was erg moe en ik wilde er eigenlijk van af zien. Maar het schuldgevoel was sterker dan mijn moeheid. Ik ben toch 5 kilometer gaan hardlopen. Ik heb een leuke tijd neergezet en de rest van de dag heb ik mij minder schuldig hoeven voelen, voor alle chocolade eitjes die verorberd moesten worden.
De volgende dag begon mistig. Ik ga eigenlijk altijd wel fietsen naar mijn werk. Vorige week waaide het heel erg. Gelukkig nu niet. Ik ging weer vrolijk fietsen. Hoe lang het fietsen is? 40 minuten heen en 40 minuten terug. Afhankelijk van het weer, mijn conditie en mijn zin om hard door te fietsen. De mist trok halverwege mijn fietstocht weg en er brak een mooi zonnetje door. Prima fietsweer dus.
Woensdag was ik vrij. Wel hier en daar wat afspraken, maar allemaal stiekem met de auto gedaan. Dat betekent niet dat ik niet stil gezeten heb. Zeker niet. Die avond was ik weer in de sportschool te vinden, voor mijn favoriete les: bodycombat.
Donderdag gefietst naar mijn werk. Dus weer de dagelijkse (ongeveer) anderhalf uur fietsen. Vrijdag niet veel anders. Ik had de mazzel dat ik vroege dienst had en dat het rustig was. Daardoor haalde ik de bodycombat-les nog.
Het geheim
Een sportieve week. Maar nu het geheim. Hoe heb ik mijzelf gemotiveerd? Fietsen naar mijn werk vind ik heerlijk. Iedereen verklaart mij voor gek, maar aan het einde van de dag even mijn hoofd leeg maken door in de frisse wind te fietsen, is ideaal om mijn dag te verwerken. En bodycombat vind ik heerlijk. Dit is de ideale manier om even je agressie eruit te gooien. Nadeel: volgende dag veel spierpijn. Gelukkig vind ik het leuk om te doen. Dus hoe motiveer je jezelf? Heb een doel in je hoofd en ga er voor. Simpeler dan dit kan ik het niet maken. En nu nog even de dooddoener: niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou wezen.
Veel plezier met sporten. Probeer de lol er van in te zien.
landse vluchten. En nog steeds heb ik op de terugweg met een benauwd gevoel gezeten iedere keer als er ook maar een beetje turbulentie te voelen was. Ik geloof daar niet in. In Brazilië heb ik ook doodsangsten uitgestaan tijdens één van onze excursies. We gingen door de jungle naar een mooi uitzicht lopen. Ja, het uitzicht was mooi ja. Maar de weg erheen heb ik nog steeds nachtmerries van. Wat zij een pad noemen, is voor ons meer een…. Tja, ik weet er even geen mooi woord voor, maar een pad kon ik het niet noemen. Althans, ik zag er gewoon geen pad in. En toen we bijna bij de top waren, moesten we nog even een rotsblok opklimmen van 15 meter met achter ons een afgrond. Of ik vastgebonden zat? Nee joh!!
ggen. Achteraf realiseerde ik mij dat pas. Tijdens de tocht zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Onderaan de berg, op de terugweg, wel. Toen lieten de brulapen zich nog even zien. toen pas realiseerde ik mij dat het deze tocht waard was geweest. Ik zou dit niet zo gauw nog een keer doen. Een mooi verhaal heb ik wel, maar ik kan nou niet echt zeggen dat ik mijn angst heb overwonnen.
heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.
acht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.