Twee weken later…

IMG_0774Vandaag is het precies twee weken na mijn miskraam. Ik dacht dat het beter met mij ging. Ik kan er makkelijker over praten. De tranen rollen niet meteen over mijn wangen, als ik er over begin. Ik dacht het dus een plekje te hebben gegeven.

Toch denk ik er nog iedere dag aan. Nog steeds is het een gemis. Vandaag werd ik er ook weer flink mee geconfronteerd. Een bekende kondigde aan zwanger te zijn. Ongeveer net zo ver als dat ik zou zijn geweest en dat ik het ook had kunnen gaan aankondigen. Maar helaas. Mij wordt het niet gegund. Haar wel. En ik gun het haar ook. Het zijn continu dubbele gevoelens. Ik wil zo graag blij zijn voor al die zwangere vrouwen. Maar het blijft steken dat ik het niet meer ben. Dat ik geen blij nieuws met de wereld mag delen. En dat ik niet in oktober een klein guppy in mijn armen mag sluiten.

Gevoelens die heel normaal zijn, wordt mij steeds verteld. Het is niet erg om jaloers te zijn. Dat komt nou eenmaal kijken bij het hele verwerkingsproces. Maar ik vind het geen fijn gevoel. Ik wordt er alleen maar verdrietig van. Ik laat de tranen dan maar weer over mijn wangen rollen vandaag. Ook die pijn zal uiteindelijk minder worden. Hoop ik…

Lees ook Het begon zo mooi en De dagen voor en na mijn miskraam

Slapeloosheid

IMG_0744Wat ben ik soms blij met “slaaptheeën”. Ken je dat? Van die hectische dagen, niet de kans krijgen die van je af te praten en dan wel weer op tijd je bed in willen, omdat je wekker de volgende dag om 05:15 gaat. Ja, die hectische dag heb ik nu net achter de rug en de mijn wekker staat al ingesteld. Maar kunnen slapen? Nee, dat zit er niet in. En dat terwijl ik kapot ben van vandaag. Er is te veel gebeurd, te veel hectiek en mijn hersenen moeten dit nog even verwerken. Dus zit ik maar ’s avonds laat een theetje te drinken met kalmerende middelen erin (daarmee bedoel ik valeriaan, kamille en lavendel 😉 natuurlijk). En om de tijd te doden, ben ik maar een blog aan het schrijven. Tja, je moet wat.

Inmiddels begint de thee al goed zijn werk te doen. Ik denk dat ik nu wel richting bed kan en hopelijk nog een paar uurtjes kan pakken.

Slaap lekker!

Een leuke druilerige zondag

De aandrang om naar buiten te gaan, was niet heel groot. Vorige week dachten we nog dat het lente werd. Gisteren was het toch echt weer even herfst. Dus wat ga je op zo’n dag doen? Ik had een plog kunnen maken van wat ik allemaal heb gedaan. Dan was ik wel snel klaar geweest. Want wat ik heb gedaan was niet heel indrukwekkend, maar wel heel leuk!! Nou vooruit… een paar foto’s dan.

IMG_0767

Eerder was ik al begonnen aan een cursus “schrijven voor het web” om mijnblog serieuzer te nemen. Het was dus een mooie gelegenheid om dat aan te pakken. Af en toe even naar buiten kijken om te zien of het al zachter is gaan waaien en regenen. Nope, dus nog maareven door.

IMG_0765

Binnenkort gaan we naar de zevende Furious film. Vrienden van ons hebben ons meegevraagd. Maar van die hele filmreeks heb ik er welgeteld nog nooit één gezien. Shame on me. Nou, inmiddels ben ik 4 films rijker. Heerlijk onder een dekentje, met een theetje en vooral even niet naar buiten kijken. Zo ben ik mijn druilerige zondag wel doorgekomen. En ik heb er nog van kunnen genieten ook!

Zijn angsten te overwinnen?

Angsten. Iedereen heeft daar mee te maken. Iedereen kent het. Na weer een aantal nare nieuwsberichten, worden sommige angsten nog even verder aangewakkerd. Zoals de nare berichten van vliegtuigongevallen of aanslagen.

Ik heb sowieso veel angsten. Naast vliegangst heb ik nog hoogtevrees, watervrees, spinnen (en vele insecten in het algemeen), ’s avonds over straat gaan en ook al heb ik mijn rijbewijs, rijden vind ik nog steeds geen pretje. En na mijn miskaam, heb ik er nog een extra angst bij gekregen. Dit is nog maar het topje van de ijsberg.

Hoogtevrees
Ze zeggen dat angsten te overwinnen zijn. Hoe dan? Ik heb al zo vaak gevlogen. Vorig jaar nog helemaal naar Brazilië, inclusief een aantal binnenIMG_0749landse vluchten. En nog steeds heb ik op de terugweg met een benauwd gevoel gezeten iedere keer als er ook maar een beetje turbulentie te voelen was. Ik geloof daar niet in. In Brazilië heb ik ook doodsangsten uitgestaan tijdens één van onze excursies. We gingen door de jungle naar een mooi uitzicht lopen. Ja, het uitzicht was mooi ja. Maar de weg erheen heb ik nog steeds nachtmerries van. Wat zij een pad noemen, is voor ons meer een…. Tja, ik weet er even geen mooi woord voor, maar een pad kon ik het niet noemen. Althans, ik zag er gewoon geen pad in. En toen we bijna bij de top waren, moesten we nog even een rotsblok opklimmen van 15 meter met achter ons een afgrond. Of ik vastgebonden zat? Nee joh!!

Brulapen
Gehuild heb ik, en niet omdat ik blij was dat ik de top gehaald had. Nee, Ik huilde omdat ik wist dat ik ook nog naar beneden moest. De foto’s zijn mooi. Ik kan niet anders zeIMG_0755ggen. Achteraf realiseerde ik mij dat pas. Tijdens de tocht zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Onderaan de berg, op de terugweg, wel. Toen lieten de brulapen zich nog even zien. toen pas realiseerde ik mij dat het deze tocht waard was geweest. Ik zou dit niet zo gauw nog een keer doen. Een mooi verhaal heb ik wel, maar ik kan nou niet echt zeggen dat ik mijn angst heb overwonnen.

Ook kinderen krijgen te horen van nare nieuwsberichten en hoe ga je daar als opvoeder meeom. Hier heb ik al een keer eerder een artikel over geschreven. Lees dus ook: Je kind beschermen tegen het nieuws.

De dagen voor en na mijn miskraam

Voorafgaand aan mijn miskraam heb ik al met veel mensen over mijn aankomende miskraam kunnen praten. IkFullSizeRender (3) heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.

De miskraam
De dag dat de krampen begonnen, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een kruik in de vorm van een koe. Zo schattig. Iedere keer als ik hem zag, moest ik weer even lachen. Ook al had ik een hoop pijn en verdriet. In de loop van de dag namen de krampen en bloedverlies af. Ik dFullSizeRenderacht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.

Dat was niet waar. Het ergste stond nog te gebeuren. Ik kreeg weer heftige krampen. Anderhalf uur heb ik met continue pijn op de bank gezeten. Daarna begon het nog heftiger te worden. Ik had veel pijn en ik wilde ervan af zijn. Ik voelde mijzelf af en toe wegglijden. Mijn vriend was gelukkig bij mij en hield chocola voor mijn neus om weer op kracht te komen. De chocola wilde ik niet. Ik had de energie niet om te eten. Ik was dus heel ver heen, want ik en chocola weigeren? Nee, dat doe ik normaal gesproken niet.

Na een uur hield de pijn op. En toen kwam het vruchtzakje. Het klinkt misschien gek, maar de manier waarop het is gegaan is goed geweest. Ik was blij dat de miskraam uit zichzelf is begonnen, zonder medische ingrepen. Ik was blij dat het vruchtzakje leeg was en dat ik geen resten heb hoeven zien van een kindje. En ik was vooral blij dat het voorbij was. Dubbele gevoelens, want tuurlijk ben ik verdrietig. Verdrietig dat ik deze zwangerschap niet tot een goed einde heb kunnen brengen. En verdrietig om het verlies van ons kindje. Ook al is hij of zij al heel vroeg gestorven in mijn buik.

Een nieuwe verslaving
Omdat de miskraam zo heftig is geweest, heb ik de dagen erna wel rust moeten nemen. Ik stond de volgende dag de was al weer te doen. Halverwege de dag had mijn lichaam er FullSizeRender (2)al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.

Het verdriet
Twee dagen na mijn miskraam, kwam het verdriet. Mijn eerste gevoel was opluchting. Omdat ik in de periode voor mijn miskraam ook verdrietig ben geweest, dacht ik dat ik het al een soort van had verwerkt. Maar dagen na de miskraam, kwam dan toch het vreselijke besef: Ik ben niet zwanger meer!!!

Dat slaat in als een bom. Ik denk alleen maar terug aan de dag waarop we ons “kindje” verloren. Nu moet je het een plekje geven. En dat gaat niet makkelijk. Ik ben na drie dagen weer gaan werken. Eerst dacht ik dat ik daar spijt van zou krijgen. Ik voelde mij down en ik had nog wel een beetje pijn. Vooral steken als ik te druk deed. Gelukkig lieten mijn lieve collega’s mij de rustige klusjes doen. ’s middags merkte ik dat ik er niet zo meer mee bezig was. Ik vond afleiding in mijn werk.

Angst
Thuis is het anders en ben je er nog steeds mee bezig. De vraag of we zo snel mogelijk weer willen proberen is al gevallen. Het is nu een week geleden, maar het voelt als gisteren. Nu lukt het mij nog niet om te denken aan een nieuwe zwangerschap. De angst is groot. Bang dat het weer hetzelfde gaat lopen. Het gevoel bij een volgende kruisje op de zwangerschapstest, zal niet meer hetzelfde gevoel geven als de eerste keer.

Lees ook:: Het begon zo mooi

Het begon zo mooi

IMG_0758Je denkt: dit overkomt mij niet! Dit is te bijzonder en is niet voor mij weggelegd. En dan is daar het moment dat dan toch echt je menstruatie uitblijft. Eerst word je blij, maar met gevoelens van onzekerheid. Stel nou dat mijn lichaam mij voor de gek houdt? Misschien is mijn cyclus weer onregelmatig? Eigenlijk durf je nog niet blij te zijn.Dan heb je de test in handen. Wat een spanning. Je bent er van overtuigd dat je zwanger bent, maar ergens wil je dat nog niet geloven. Dan zou de teleurstelling te groot zijn. En dat gevoel heb je al een keer eerder meegemaakt. Dat wil je niet nog eens. Dus doe je de test maar met een nuchtere houding. Voor zover dat mogelijk is, want laten we even realistisch blijven.

De uitslag
De test is gedaan en moet je 3 minuten wachten. En dan heel snel, eigenlijk al binnen 3 minuten, verschijnt er een kruisje… Je gaat rekenen. Ja, ik ben ruim 4 weken zwanger. Wow!! Dat dit mij mag overkomen!! Je voelt je bijzonder, want er groeit iets bijzonders in je buik. Dan ga je kijken wat er allemaal geregeld moet worden. De huisarts moet gebeld worden, er moet een afspraak gemaakt worden met de verloskundige. Kan ik nog een aanvullend 2 pakket bij mijn verzekering afsluiten? Tegelijkertijd zit je op een roze wolk en wil je het van de daken afschreeuwen! Toch nog even stil houden. Een paar mensen hebben het voorrecht om het al te mogen weten, want je wil er tenslotte ook met iemand over kunnen praten.

Een roze wolk. Of toch niet?
Weken lang zit je op een roze wolk. Totdat de 7 weken aanbreekt en je naar de verloskundige toe mag. Er is alleen een leeg vruchtzakje te zien, die ook nog eens veel te klein is. Ben ik dan toch korter zwanger? Nee, dat kan niet. Ik heb de test 3 weken geleden gedaan. Een week later terug komen dan maar, misschien is het te vroeg geweest. Een week van onzekerheid. En dan… een week later… geen verandering. Wat nu? Afbreken? Waarom heeft mijn lichaam dit vruchtje dan niet afgestoten? En waarom moet mij dit overkomen? Een vraag waar niemand antwoord op weet.

Definitief
Vooral die laatste vraag spookt nog steeds door mijn hoofd. Met 8 weken heeft de gynaecoloog mij geadviseerd om toch nog even 3 weken te wachten. Op mijn vraag of het nog goed kon komen, antwoordde hij: “ja”. Weliswaar met een hele kleine kans. Voor mij groot genoeg om ermee door te gaan en mijn zwangerschap niet af te breken, ook al ben ik misselijk. Twee weken geleden zijn er bloedingen begonnen. Soms denk ik, laat de miskraam maar doorzetten. Dan ben ik er maar van af. Vervolgens zet het niet door en voel ik mij weer schuldig. Stel nou dat ik toch de kans krijg om een gezond kindje op de wereld te mogen zetten, dan heb ik om een miskraam gewenst? Nee, dat wil ik niet! Ik wil zwanger zijn, van een gezond kindje! 5 weken hebben we in spanning mogen afwachten. Wat wordt de uitslag van de echo?

Helaas, het vruchtzakje is nog steeds leeg. Dit wisten we ergens al. En alsof mijn lichaam het ineens kon loslaten, begonnen de hevige krampen dezelfde dag nog. De volgende dag verloor ik het vruchtzakje. Ruim 11 weken ben ik zwanger geweest. Weliswaar van een leeg vruchtzakje, maar toch zegt je lichaam dat je zwanger bent. En dan is daar ineens die leegte…

Lees ook: De dagen voor en na mijn miskraam

Een goede oppas vinden

Dit weekend heb ik voor het eerst een nacht op mijn nichtje mogen passen. Mijn zus en haar vriend hadden een feestje en zij hadden een hotel in de buurt geboekt, om zo ook lekker van het feest te kunnen genieten. Ik ben in hun huis blijven slapen. Mijn zus vond het heel moeilijk om voor het eerst een hele nacht van de kleine te zijn verwijderd. Maar ze had genoeg vertrouwen in mij om toch een nacht weg te blijven. Nu had zij dus iemand die zij kon vertrouwen, maar dat geldt lang niet voor iedereen. Hoe kom je aan een goede oppas.

Formeel of informeel

De vraag die je je eerst moet stellen is: wie kan ik mijn kind toevertrouwen? Logisch lijkt mij. Maar is er wel iemand in jou buurt die je kunt vertrouwen? De meeste mensen kiezen voor opa, oma of een ander familielid. Maar dit is niet zo vanzelfsprekend voor iedereen. Dan ga je verder kijken. Wellicht vrienden of buren bij wie je terecht kunt.

Maar wat nou als die er ook niet zijn of ze kunnen niet. Dan kun je nog middels een formele weg aan een oppas komen. Via advertenties in de krant of in de supermarkt is er misschien wel iemand te vinden die tegen betaling wil oppassen. Of ken je via via nog een goede oppas. Maar iedereen kan dan zomaar bij jou thuis komen. Mensen die je niet kent. Maar vertrouwen, vooral als het om je kind gaat, is er niet direct. Tegenwoordig zijn er ook veel oppasbureaus. Deze zoeken een oppas voor je uit. Er kan gekeken worden of er een klik is tussen oppas, kind en ouder. Is er geen klik, dan zoeken zij een nieuwe oppas voor je. Vraag wel even na hoe het zit bij ziekte of vakantie. Deze optie is wel duurder, maar het vinden van en betrouwbare oppas is wel makkelijker.

De juiste oppas gevonden

Je hebt de juiste oppas gevonden en dan? Dan moet je nog de stap nemen om daadwerkelijk weg te gaan. Laat in ieder geval los, dat het niet allemaal kan gaan zoals jij het zou willen. De oppas heeft nou eenmaal andere regels. Dingen die je echt belangrijk vindt, kun je opschrijven voor de oppas. Zo kan hij/zij altijd even terugkijken hoe het ook al weer zat.

Maak verder duidelijke afspraken over de overige werkzaamheden, bijvoorbeeld halen en brengen, koken of andere huishoudelijke taken. En niet geheel onbelangrijk, maak afspraken over roken, bezoek van vrienden (van de oppas) en telefoneren.

Oh en By the way, alles is goed gegaan met het oppassen! Moeder en dochter maken het nog steeds goed.

Hulp nodig?

Er kunnen verschillende problemen voorkomen tijdens de opvoeding. Het is helemaal niet gek om als ouder soms onzeker te zijn. Sterker nog, alle ouders zijn wel eens onzeker over hun handelen. Daarom is het fijn als je soms even hulp kan krijgen of in ieder geval ergens terecht kan met je vragen. Er zijn verschillende mogelijkheden om aan informatie te komen. De bekendste zijn toch wel school, kinderdagverblijf of huisarts. Bij hen kun je altijd terecht voor vragen en het is laagdrempelig. Zij kunnen tips geven en/of eventueel doorverwijzen. Ook is er in iedere gemeente het centrum voor jeugd en gezin. Vaak is hierin ook het consultatiebureau gevestigd. Verder zijn zij er voor vragen over opvoeden en opgroeien. Eventueel kunnen ook zij doorverwijzen of een plan maken.

Toch vinden veel ouders het fijn om juist met andere ouders in contact te komen en zo hun ervaringen te delen. Daar zijn de volgende mogelijkheden voor:

  • Kijk eens bij een buurthuis in de buurt. Wellicht worden daar activiteiten voor ouders georganiseerd.
  • In veel gemeenten worden bepaalde ouderplatformen of mama cafés georganiseerd. Deze zijn bedoeld om met andere ouders in contact te komen en zo ervaringen te delen of een speelkameraadje voor je kind te vinden.
  • Heeft de bibliotheek bij jou in de buurt een gezellige kinderafdeling? Kinderen kunnen zich daar prima vermaken en ouders kunnen in gesprek komen met elkaar. Veel bibliotheken organiseren op woensdagmiddag activiteiten voor de kinderen. Het is dus leuk om eens te kijken wat er wordt georganiseerd bij de bibliotheek bij jou in de buurt.

Genoeg mogelijkheden. Wellicht zit er wat bij. Maar let wel op, het gaat hierbij om meningen en ervaringen van andere ouders. Laat je dus niet gek maken. Bekijk per situatie wat voor jou belangrijk is en of het dus verstandig is om je door andere ouders te laten adviseren of juist door professionals die hun informatie baseren op wetenschap.

Succes!

Nieuw Nieuw!

Ja ja. Het is zo ver! Mijn nieuwe blog is in de lucht!

Mijn blog is inmiddels ruim anderhalf jaar oud. Daarom vond ik het tijd worden om deze wat serieuzer te gaan nemen. Ik heb het altijd leuk gevonden om te schrijven over van alles en nog wat. Mijn passie ligt toch wel bij het kind en zijn/haar ontwikkeling. En toch gooi ik het nu over een iets andere boeg. Mijn blog zal nog steeds over opvoeding gaan, maar krijgt een meer lifestyle kantje. Want wat is het belangrijk dat je als ouder (en eigenlijk geldt dit voor iedereen) lekker in je vel zit. Alleen dan is het mogelijk om je kinderen goed op te voeden en hen ook tot een gelukkig mens te maken. Deze website wordt dus toegankelijker voor iedereen. Mijn ervaringen en de dingen die mij bezighouden kunnen anderen ook inspireren. Iedereen heeft tenslotte wel eens zijn ups en downs. Daar hoef je geen ouder voor te zijn. Ik heb ze ook en daar dat wil ik graag meer met jullie gaan delen.

Een veelzijdige blog gaat het worden. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden. Ik hoop dat jullie af en toe een reacties achterlaten. Die zullen voor mij heel waardevol zijn, om zo ook mijn blog continu te kunnen verbeteren en interessant te houden.

Veel plezier op mijn nieuwe blog en ik hoop dat jullie het net zo leuk vinden als ik!! 🙂

Straffen en belonen? Maar hoe dan?

Straffen en belonen. Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar veel ouders zijn er toch onzeker over. Want doen ze het wel goed?

Ik denk dat het belangrijk is om aan te voelen wat voor jou en je kind werkt. Maar wat ik wel veel zie, is dat er tegenwoordig een trend heerst om zoveel mogelijk met je kinderen te praten en weinig te straffen. Praten ben ik alleen maar eens. Verantwoorden waarom je iets vindt, is belangrijk. Zo kan een kind ook zijn mening ontwikkelen en begrijpen waarom een bepaalde actie niet goed is of wat de consequenties zijn van zijn of haar actie.

Persoonlijk vind ik dat de samenleving een beetje truttig aan het worden is. Straffen zou niet werken en ouders denken dat hun kind niet optimaal gelukkig is als hij of zij wordt gestraft. Mijn mening: zonder straffen, bestaan er geen beloningen. Want wat is dan de norm? Een leven vol met beloningen en overal mee weg kunnen komen? Nee, dat zou niet de norm moeten zijn.

Straffen in het wilde weg heeft geen zin. Er zitten een aantal voorwaarden aan straffen (Aronson, sociale psychologie):

Direct en onvermijdelijk. Een kind moet dus direct gestraft worden na het vertonen van ongewenste gedrag en het gevoel hebben dat hij of zij er niet aan kan ontkomen.
Consistent en consequent. Elke keer als het ongewenste gedrag zich voordoet, moet er een straf volgen en dan ook de aangekondigde straf daadwerkelijk uitvoeren.
Straffen klinkt heel hard. Maar een time-out hoek kan al voldoende zijn. Denk na de time-out hoek wel nog even aan praten met je kind. Dus uitleggen waarom jij dit gedrag niet wil zien en maak afspraken. Welk gedrag wil jij als ouder graag zien, als zich weer een dergelijke situatie zich voordoet? En waarom?

Daarnaast kun je ook een beloning wegnemen. Denk bijvoorbeeld aan een stickersysteem. Hebben ze zich niet aan de afspraak gehouden, krijgen zij ook geen sticker. Dit voelt niet leuk, maar de volgende dag hebben ze weer een nieuwe kans om een sticker te verdienen. Ze zullen dan extra hun best doen, als jij ze er ook nog even aan herinnert. Kinderen zijn dan extra blij met de verdiende sticker. Hierdoor wordt de beloning leuker. Een stickersysteem is, net als straffen, alleen effectief, als je hier consistent en consequent mee om gaat.