Het jaar 2015 startte op de eerste dag al met een mooi blooper. 1 januari ga ik altijd traditiegetrouw naar mijn oma toe. Zij woont in een aanleunwoning. Niets bijzonders. Die dag ging ik weer dezelfde trap op als altijd. Ik liep dezelfde gang in als altijd. Maar er klopte iets niet. Er stonden allemaal dingen voor haar deur dat daar anders nooit gestaan had. Ze zal wel wat nieuwe spullen hebben aangeschaft om de boel op te leuken, dacht ik nog.
De deur stond ook al op een kier, zoals altijd als ik beneden had aangebeld. Ik liep de gang in. Ze heeft wel flink huisgehouden. Er hangen zelfs foto’s van mensen die ik niet ken. Dus loop ik, nog wel twijfelend, de huiskamer binnen. En daar zag ik het. Dit was niet het huis van mijn oma. Ik wilde weer stiekem wegsneaken, maar helaas… ik was al gesignaleerd door een ander vrouwtje en haar man. Ik heb duizend maal mijn excuses aangeboden. Gelukkig vonden deze mensen het wel grappig en hadden ze niet gelijk de politie gebeld voor deze ongenode gast. Het was niet zo dat mijn oma ineens was verhuisd. Nee, ik was met mijn katerhoofd en te weinig slaap een verdieping eerder gestopt met traplopen en daar de gang in gelopen, die er precies hetzelfde uitzag als de rest van het gebouw. Ik was wel meteen wakker na deze fijne blooper.
landse vluchten. En nog steeds heb ik op de terugweg met een benauwd gevoel gezeten iedere keer als er ook maar een beetje turbulentie te voelen was. Ik geloof daar niet in. In Brazilië heb ik ook doodsangsten uitgestaan tijdens één van onze excursies. We gingen door de jungle naar een mooi uitzicht lopen. Ja, het uitzicht was mooi ja. Maar de weg erheen heb ik nog steeds nachtmerries van. Wat zij een pad noemen, is voor ons meer een…. Tja, ik weet er even geen mooi woord voor, maar een pad kon ik het niet noemen. Althans, ik zag er gewoon geen pad in. En toen we bijna bij de top waren, moesten we nog even een rotsblok opklimmen van 15 meter met achter ons een afgrond. Of ik vastgebonden zat? Nee joh!!
ggen. Achteraf realiseerde ik mij dat pas. Tijdens de tocht zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Onderaan de berg, op de terugweg, wel. Toen lieten de brulapen zich nog even zien. toen pas realiseerde ik mij dat het deze tocht waard was geweest. Ik zou dit niet zo gauw nog een keer doen. Een mooi verhaal heb ik wel, maar ik kan nou niet echt zeggen dat ik mijn angst heb overwonnen.
heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.
acht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.