Als we dan toch bezig zijn met allerlei haat-liefdesverhoudingen, ga ik gewoon nog even door. Afgelopen maandag konden jullie lezen over mijn haat-liefdesverhouding met de zomer. Vandaag vertel ik over de speen. Ja, heel wat anders. Maar ook hier heb ik een haat-liefdesverhouding mee. No worries. Ik zal het artikel gewoon weer positief afsluiten.
In de zomer is de wereld net ietsjes mooier, vind ik. De blauwe lucht, het zonnetje en de verse groene bladeren aan de bomen, zorgen voor een kleurrijke wereld dat iedereen net iets vrolijker maakt. Mij ook. Toch zijn er momenten in de zomer waardoor ik weer even verlang naar een koudere dag.
Toen ik begon met bloggen waren mijn artikelen allesbehalve persoonlijk. Ik deed het als aanvulling op mijn opleiding pedagogiek. De artikelen waren vooral heel informatief. Ik was ook vrij anoniem. Niemand hoefde te weten dat ik dat was achter die blog. Mijn ervaring met mijn miskraam zorgde ervoor dat ik meer van mijzelf bloot ging geven. Ik had zelf meer aan ervaringsdeskundigen in die tijd dan aan gynaecologen en verloskundigen. En dus wilde ik mensen inspireren en helpen door mijn ervaring te delen. Van de week zette ik een artikel online waar ik over twijfelde. Ik was heel bang voor reacties. Maar ik heb het toch gedaan. Maar ik begon wel heel erg na te denken over hoe persoonlijk mijn artikelen eigenlijk moeten zijn. Hoeveel moet ik nog over mij en mijn leven vertellen?
Een hoop dingen maken mij zenuwachtig. Ik denk dat ik mijzelf wel kan benoemen tot opperstresskip. Dus toen ik deze tag, al weer een tijdje geleden, bij Merel van Lotuswriting.nl voorbij zag komen, hoefde ik niet lang na te denken. Deze tag is voor mij gemaakt 😉 Hij is bedacht door Joyce van Mamsatwork.nl.
Voordat ik een kind had en ik op een kinderdagverblijf werkte, kon ik echt niet begrijpen hoe ouders hun kinderen ziek konden brengen. Ik had daar een sterk oordeel over. Nu ik zelf een kind heb ben ik er anders over gaan denken. Even voor de duidelijkheid: ik doe het liever niet. Maar we leven helaas in een samenleving waarbij we niet altijd een keus hebben. In deze blog leg ik dus uit waarom ook ik genoodzaakt ben om zo af en toe mijn kind niet helemaal lekker weg moet brengen
Deze tag kwam ik al weer een tijdje terug bij Merel van Lotuswritings.nl tegen. Die vond ik voor vandaag wel even toepasselijk. Ik heb door de kleine een aantal slechte nachten achter de rug, waardoor ik het gisteravond niet kon opbrengen om een artikel klaar te zetten voor vanmorgen. Het begin van deze dag ziet er dus even anders uit. Vandaar dat dit artikel iets later verschijnt dan jullie van mij zijn gewend. Hij is bedacht door Fleur van mamasliefste.nl
In dit artikel wil ik het even met jullie hebben over het zitten aan de kinderen van een ander. En dan bedoel ik een vreemde die even je kind aanraakt op een normale, onschuldige manier. Ik ben pedagogisch medewerker bij een kinderdagverblijf. Kinderen willen dat je ze even helpt met hun jas aantrekken, met een staartje in hun haar of gewoon even een knuffel geven. En als ik mijn kleine zelf naar het kinderdagverblijf breng, heb ik totaal geen problemen met pedagogisch medewerkers daar. En familie ook niet. Maar onbekenden…
Normaal gesproken ben ik niet echt van de DIY. Ik geef het eerlijk toe: ik ben niet echt handig. Sterker nog, als je mij zou vertellen dat ik twee linkerhanden zou hebben, zou ik je geloven. Ik ben niet secuur en heb ook nergens geduld voor. Maar toen we op mijn werk voor Moederdag wenskaarsen gingen maken met de kinderen, vond ik dit zo leuk, dat ik dit ook voor mijn moeder en schoonmoeder ben gaan maken samen met de kleine. In dit artikel vertel ik hoe.
Soms heb je van die dingen die achter elkaar mis gaan. En dan krijg je het gevoel dat er gewoon een vloek op rust. Mijn fiets is zo’n ding. Echt al maanden gebeuren er achter elkaar dingen met mijn fiets. Waarschijnlijk als je dit leest denken jullie dat ik het heb verzonnen. Maar geloof mij: het is waargebeurd. Oké, zitten jullie er klaar voor? Hier komt mijn verhaal.
Sinds anderhalf jaar zijn wij eigenaar van een mooie nieuwbouwwoning. Maar erg kaal is het allemaal nog wel. Langzaamaan komt er steeds meer te hangen. Toen ik de vraag kreeg of ik een foto wilde uitzoeken op canvas en daar een review over wilde schrijven, zei ik meteen ja. Want die canvas was meer dan welkom.
