Soms heb je van die dagen… Dan is je motivatie ver te zoeken. Zo ook vandaag (Gisteren eigenlijk. Aangezien dit maandag online komt en ik dit zondag schrijf 😉). Eigenlijk moest er een artikel online komen over genderspecifiek opvoeden. Iets wat ik vorige week beloofd had. Er staat ook al wel wat op papier, maar het punt van mijn artikel is nog even ver te zoeken. En ik kan mij er even niet toe zetten om tot het punt van dat artikel te komen. Tijd voor blog ontwijkend gedrag.
Vorige week heb ik even geen aandacht meer besteed aan het onderwerp hoog sensitief. Althans, niet op mijn blog. Thuis wel. Want alle informatie moest ik even laten bezinken en over nadenken. Ik ben wel tot een duidelijke conclusie gekomen voor mijzelf. Dit wordt het laatste deel. Want eigenlijk interesseert het mij niet meer of het erkend of zweverig is. Ik heb voor mijzelf een conclusie getrokken en besloten wat ik er mee ga doen. Ik ga het jullie proberen uit te leggen hoe ik over dit fenomeen denk.
Een maand geleden schreef ik alweer de laatste update over de zomerdoelen. Dan wordt het wel weer eens tijd voor een nieuwe update. Er zijn wel het één en ander aan ontwikkelingen gaande als het om deze doelen gaat.
Steeds meer bloggers zie ik ook gaan vloggen. Door middel van Instagram Stories of een YouTube-kanaal kunnen we nog meer zien achter de schermen van de blog. Dan komt bij mij natuurlijk de vraag naar boven: is het essentieel om als blogger ook te gaan vloggen? Of niet?
Vol goede moed begon ik aan mijn doelen voor de zomer. Eigenlijk was ik niet van plan om zo snel al een update te schrijven. Maar om het verhaal een beetje compleet te maken is het wel belangrijk om deze start van de zomerdoelen in beeld te brengen.
Ik heb dit een keer eerder geprobeerd: Zomerdoelen. Was het een succes? Nee. Heeft het dus zin om nieuwe zomerdoelen te stellen? Geen idee. Hahaha. Maar ik ga het toch proberen.
Er is een hoop veranderd in mijn leven de laatste tijd. De grootste verandering is toch wel dat ik een kind heb gekregen. Het heeft een mega impact op je leven. Dat weet je van te voren. Maar hoe groot die impact daadwerkelijk is, kom je pas achter op het moment dat het je overkomt. Het is een super mooie impact, maar het betekent ook dat je je hele leven om moet gooien voor dit prachtige wezentje. Dingen die je normaal gesproken gewoon kon doen, kunnen niet zo maar meer. Je hebt altijd met iemand extra rekening te houden. Dus ook met bloggen.
Toen ik met zwangerschapsverlof ging, had ik ineens zeeën van tijd om te bloggen. Heerlijk vond ik dat. Ik kon door mijn enorme buik niet heel makkelijk meer de deur uit. Lopen hield ik niet lang vol, fietsen deed zeer en ik kon niet meer rechtop achter het stuur zitten. Vervelend, maar ik had inspiratie en ik had tijd voor mijn blog. Ik merkte dat mijn bezoekersaantallen in een rap tempo omhoog gingen. Ook kreeg ik ineens meer mail voor samenwerkingen.
En toen was daar de dag van de bevalling. Dan zijn ineens andere dingen belangrijk. In ieder geval niet mijn blog. Door de heftige bevalling heb ik langer de tijd nodig gehad om te herstellen en dus zat bloggen er toen ook niet in. Toen ik eenmaal er aan toe was, heb ik wel mijn bevallingsverhaal gedaan. Ook had ik inspiratie, maar ik was nog zoekende naar een ritme met de kleine en dus vond ik bloggen verder ook niet belangrijk. Nu ben ik blij als twee artikelen per week lukken.
Nu vind het wel weer tijd worden om iets voor mijzelf te gaan doen. Ik leer mijn aapje steeds beter kennen en daardoor heb ik ook meer tijd om over mijn blog na te denken. Toch merk ik dat het nog wel lastig is om het te combineren. Als de kleine eenmaal slaapt, kan ik heel goed bloggen. Maar ik moet ook nog steeds aan mijn eigen rust denken en er moeten ook nog dingen in huis gebeuren. En die dingen kunnen ook alleen maar gebeuren als de kleine slaapt of rustig is. Ik geef borstvoeding en laatst had meneer een regeldag. De hele dag wilde hij bij mij zijn en/of aangelegd worden. Ik had dus weinig mijn handen vrij. Dan merk je wel dat het lastig is om dingen te plannen. Ik wilde het hele huis onder handen nemen. Daar was dus niks van terecht gekomen. Op wat kleine klusjes na, als hij dan wel even zelfstandig sliep. Gelukkig duurde die regeldag maar één dag en kon ik dat de volgende dag allemaal doen. Bloggen lukte daardoor weer een paar dagen niet.
Het is dus nog steeds zoeken wanneer bloggen allemaal gaat lukken. Ik probeer nu steeds kleine beetjes tussendoor op papier te zetten. Het duurt dus allemaal wat langer, maar ik neem het allemaal voor lief. En het werkt. Ik geniet onwijs van het moederschap. En als we beide aan de nieuwe situatie gewend zijn, komt het regelmatig bloggen vanzelf wel weer.
Bloggen zelf is volgens mij niet heel bijzonder. Sterker nog, er lopen best veel bloggers rond. Ik weet niet hoe het is ontstaan en waarom het zo populair geworden is. Maar één ding is zeker: ben je een blogger, dan heb je een hobby die duizenden andere met je delen. Dat maakt het ook heel leuk. Het is een heel nieuw sociaal netwerk waar je bij hoort en bloggers zijn natuurlijk ook je volgers. Dit is iets waar ik nog niet eens bij stil had gestaan toen ik begon met bloggen.
Ik begon met bloggen tijdens het laatste jaar van mijn studie pedagogiek. Ik had nog niet eens mijn eigen website. Het was meer een ding dat ik naast mijn studie deed. Ik had het op mijn stage niet heel erg naar mijn zin. Ik deed taken die totaal niet aansloten bij mijn opleiding. De vele gesprekken met mijn stage haalde niets uit. Sterker nog, ze kregen mijn school aan hun kant. Hoe dan? Hoe zagen zij het voor zich dat ik aan het einde van het jaar een HBO-pedagoog zou zijn, terwijl ik niet eens iets op mijn stage deed dat er ook maar enigszins mee te maken had? Heel kwalijk. Op mijn stagebegeleider en school hoefde ik niet te rekenen. Uiteindelijk kreeg ik wel enigszins wat voor elkaar bij collega’s van mijn stage. Ik kon wat taken overnemen of bij hen meekijken, zodat ik toch met een redelijk tevreden gevoel mijn studie kon afronden.
Omdat ik wat miste, wilde ik mijzelf blijven ontwikkelen op een andere manier. En zo ben ik begonnen met bloggen. Eigenlijk om bepaalde pedagogische vraagstukken aan het licht te brengen en deze op mijn eigen manier te kunnen beantwoorden. Op die manier moest ik in de theorie blijven duiken en kon ik mij op meerdere pedagogische gebieden blijven ontwikkelen en kon ik andere mensen toch de hulp bieden die ik graag had geboden tijdens mijn stage. Nou had ik helemaal niet veel volgers. Mijn moeder was de enige die mijn artikelen las. Haha. Ik had ook geen idee hoe ik mijzelf moest promoten.
Vorig jaar werd mijn blog persoonlijker. Ik kreeg een miskraam. En ik had de behoefte om dit te delen. Dit omdat ik het gevoel had dat ik en mijn vriend er helemaal alleen voor stonden. Ik wist al 5 weken voor mijn miskraam dat ik er één zou krijgen. Elke vraag die wij stelden, werd afgedaan met: “tja, dat is bij iedere miskraam weer anders”. En toen was daar de dag van de miskraam. Of het te vergelijken was met een bevalling, kan ik over een paar weken pas antwoord op geven. Maar ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk veel pijn heb gehad. Zelfs zo veel dat ik steeds bijna van mijn stokkie ging. Mijn vriend probeerde mij chocola te voeren, zodat ik energie kreeg. Maar ik had gewoonweg geen energie om op chocola te kauwen. Ik was dus heel slecht voorbereid. Ik had niets in huis wat dit kon vergemakkelijken. Er werd vooraf steeds geroepen dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie. Mijn miskraam vergelijk ik liever met een mini-bevalling. Mijn vriend heeft gebeld naar het ziekenhuis. Want we kregen folders mee, waarin stond dat als het zwart voor mijn ogen werd, dat wij moesten bellen. Dan krijg je weer zo’n gek antwoord: “ze zal het echt nog even zelf moeten doen”. Dus als wij hier doorheen komen, hoef ik met mijn bevalling ook geen pijnbestrijding.
Maar goed, dat is een ander verhaal. Even weer to the point. Door deze heftige ervaring wilde ik mijn blog uitbreiden. Ik wilde niet alleen maar pedagogische vraagstukken aansnijden. Ik wilde ook andere vrouwen helpen door mijn ervaringen op te schrijven. Wat voor ervaring het ook is, je kan altijd mensen inspireren. En op sommige onderwerpen, zoals een miskraam, heerst toch nog steeds een taboe om erover te praten. Ik heb meer gehad aan een ervaringsdeskundige dan aan mijn verloskundige en gynaecoloog.
Inmiddels is mijn blog uitgebreid en heb ik mijn eigen domeinnaam. Met veel plezier lees ik blogs van anderen en hun ervaringen. Bijvoorbeeld nu de ervaring van mijn zwangerschap. Dit helpt mij en ik hoop anderen ook te kunnen helpen. Ook geeft het een gevoel van saamhorigheid. Ik ben nog groeiende en ik ben nog lang niet waar ik graag zou willen zijn met bloggen. Maar ik krijg steeds meer volgers en lezers. Heel erg leuk!
Ik blog dus nog steeds met veel plezier en ik krijg er alleen maar meer plezier in. Ik hoop dat jullie mijn blogs natuurlijk ook met veel plezier lezen. Haha. Maar ik ben ook heel benieuwd waarom jullie zijn begonnen met bloggen.
Yay!! Het eerste verzoek om een bepaalde blog te schrijven is binnen. Wat een eer is het als een bedrijf aan jou, als blogger, vraagt of jij over een product van hun wil bloggen. Helemaal Happy!
Het verzoek van Westwing kreeg ik inmiddels 2 maanden geleden en laat dat nou net de periode zijn waarbij ik niet helemaal fit was. Dus moest ik het helaas in de wacht zetten. Ik voelde mij ontzettend schuldig. Zij vragen mij een leuk artikel te schrijven. Ik wilde dit heel graag doen. En vervolgens moeten zij er zo lang op wachten, omdat ik niet in staat ben om te schrijven. Maar inmiddels gelukt. Het artikel kunnen jullie hier lezen.
Ik vind het zelf erg lastig om te netwerken. Ik ben verlegen en vind mezelf al snel lastig als ik aan iemand iets vraag. Extreem onzeker dus. Dan is het extra leuk als mensen mij benaderen. Ik weet niet hoe andere bloggers dit doen. Of zij ook anderen benaderen of dat zij dit ook op zich af laten komen? Zijn jullie net zo onzeker hierover? Laat het mij weten. Ik hoor graag wat tips.
Shame, shame, shame. Oké, niet helemaal, maar wel een klein beetje. Het zomerdoel waar ik echt heel erg graag mee had willen beginnen en wat eigenlijk de meeste prioriteit had, is niet gelukt. Ik kan smoezen bedenken. Ik had namelijk nul tijd. En dat is eigenlijk echt zo. Lange en veel werkdagen en veel afspraken in het weekend, hebben er voor gezorgd dat ik daar niet aan begonnen ben. Maar laten we even eerlijk zijn. Als ik dan vrij was, ben ik liever in de tuin een boek gaan lezen, dan begonnen met een boek schrijven.
Meer lezen: dat is dan wel weer gelukt. Ik heb heel veel gelezen. Lekker in de tuin, af en toe de televisie uitgelaten. Jazeker, ik ben weer een aantal boeken en tijdschriften verder.De inleiding deed vermoeden alsof het een zeer mislukte zomerdoelen-actie is geweest, maar dat viel eigenlijk best mee. Toch baal ik enorm van mijn eerste zomerdoel. Maar die schuif ik gewoon even op. Ik ga mijn best doen tijdens de laatste echte zomermaand en anders tover ik hem om in een herfst/winterdoel… Wat ben ik nou aan het suffen. Ik begin meteen met schrijven! Doooei!