Zelf ben ik niet zo van de goede voornemens. Ik ben ervan overtuigd dat wachten tot 1 januari niet werkt. Als je wil stoppen met roken? Waarom niet nu? Wil je meer bewegen? Waarom niet nu? En toch voelde ik naar het einde van het jaar toe een immense drang naar verandering. Waarschijnlijk komt dat door de meest chaotisch maand van het jaar. Vooral die laatste week zorgde er bij mij voor dat er motivatie opborrelde en dat ik niet kon wachten op het nieuwe jaar om mijn doelen te verwezenlijken.
Het is alweer een tijdje geleden toen ik aankondigde mijn blog om te dopen tot een stok achter de deur om meer te gaan schrijven. Ik beschreef ook gelijk maar even wat ik had gedaan. Dus voor mijn gevoel was ik echt goed bezig en lekker op dreef. Maar toch betrapte ik mijzelf op schrijfontwijkend gedrag. Hierbij mijn top 3.
In eerste instantie gaf ik aan dat ik wilde stoppen met bloggen om mij meer te kunnen focussen op het schrijven. Later bedacht ik mij en wilde ik deze blog hoofdzakelijk niet meer als een mamablog gebruiken, maar als een blog om jullie op de hoogte te houden van mijn schrijfavonturen. Een stok-achter-de-deur-blog noemde ik het. Want een update schrijven zonder dat er updates zijn, is natuurlijk wat gênant. Maar misschien is het handig om eerst maar eens te vertellen wat ik tot nu toe al gedaan heb om mijn “schrijverscarrière” een kans te geven.
In mijn vorige artikel was ik er vrij duidelijk over: ik stop met bloggen. Afscheid nemen van mijn blog vond ik moeilijker dan ik dacht. En toen de kleine geboren was, wilde ik ineens weer al mijn ervaringen delen en begon het bloggen weer te kriebelen. Geluk bij een ongeluk: ik was vergeten een maand van tevoren mijn domeinnaam op te zeggen. En dus zit ik er minstens nog een jaar aan vast. Het liefst blog ik niet meer over het moederschap. Maar wat dan? Inmiddels ben ik eruit. Ik weet wat ik ga doen.
Van de zomer werd ik overmeesterd door een heel naar gevoel. Het gevoel helemaal klaar te zijn met de blogwereld. Ik liep al veel langer met dat gevoel rond, maar trok ik mij er niet al teveel van aan. Bloggen vond ik nou eenmaal nog erg leuk. Ik gaf eerst nog de schuld aan mijn energielevel die ernstig laag was sinds ik weer zwanger werd. Maar de zin om weer blogjes te gaan schrijven bleef uit. Inmiddels ben zijn we ruim een half jaar verder en heb ik nog steeds geen zin om te bloggen. Dit artikel heeft dan ook even op zich moeten laten wachten. Want ik loop al heel lang rond met de beslissing te gaan stoppen met bloggen. Ja, stoppen. Je leest het goed. Ik stop definitief met bloggen.
Soms heb je van die dagen… Dan is je motivatie ver te zoeken. Zo ook vandaag (Gisteren eigenlijk. Aangezien dit maandag online komt en ik dit zondag schrijf 😉). Eigenlijk moest er een artikel online komen over genderspecifiek opvoeden. Iets wat ik vorige week beloofd had. Er staat ook al wel wat op papier, maar het punt van mijn artikel is nog even ver te zoeken. En ik kan mij er even niet toe zetten om tot het punt van dat artikel te komen. Tijd voor blog ontwijkend gedrag.
Vorige week heb ik even geen aandacht meer besteed aan het onderwerp hoog sensitief. Althans, niet op mijn blog. Thuis wel. Want alle informatie moest ik even laten bezinken en over nadenken. Ik ben wel tot een duidelijke conclusie gekomen voor mijzelf. Dit wordt het laatste deel. Want eigenlijk interesseert het mij niet meer of het erkend of zweverig is. Ik heb voor mijzelf een conclusie getrokken en besloten wat ik er mee ga doen. Ik ga het jullie proberen uit te leggen hoe ik over dit fenomeen denk.
Steeds meer bloggers zie ik ook gaan vloggen. Door middel van Instagram Stories of een YouTube-kanaal kunnen we nog meer zien achter de schermen van de blog. Dan komt bij mij natuurlijk de vraag naar boven: is het essentieel om als blogger ook te gaan vloggen? Of niet?
