Afgelopen dinsdag gingen we met onze kleine voor de tweede keer naar het consultatiebureau. Ik wist nog van de vorige keer dat hij dat helemaal niet erg vond. Maar dit keer gingen we ook voor zijn eerste prikjes. En ik zou in mijn eentje gaan. Geen goed idee, leek mij.
Vorige week had mijn vriend een hele drukke week achter de rug. Hij wilde ergens een vrije dag opnemen. Ik stemde voor dinsdag. De dag van de prikjes. Hij heeft wel zijn hielprikjes gehad hoor. Maar die waren voor hem en mij niet zo traumatisch. De kraamhulp hield hem toen vast en hij bleef gewoon doorslapen. Hahaha. Dus nu zijn de eerste echte inentingen.
Ik ga geen blog schrijven over waarom ik er voor kies om mijn kind in te enten. Ik vind het niet nodig om mijzelf hierin te verantwoorden nu het zo’n hype is om kritisch te prikken. Ik doe wat ik denk dat goed is voor mijn ventje. Net zoals ouders die kiezen om niet te vaccineren, doen wat zij denken dat het beste is voor hun kinderen. Dit is een blog over hoe de eerste prikjes zijn verlopen.
De dag van de prikjes
Dinsdag was dus die dag. Mijn vriend had vrij genomen. Kon hij gelijk zijn hormonale vrouw ondersteunen. Ik was behoorlijk zenuwachtig voor die prikjes. De kleine had nog geen idee wat voor vreselijks hem te wachten stond 😉
Dus wij naar het consultatiebureau. En daar kregen we wat uitleg. Hij kon wat slaperig zijn die middag en hij kon verhoging of koorts krijgen. De jeugdarts adviseerde om dan bij 38.5 een zetpil te geven. Dan zou hij er snel van af zijn.
Mijn vriend hield hem vast tijdens de prikjes. Ik kon het echt niet aanzien. Eerst kreeg hij een prik in zijn ene been. Krijsen!! Echt heel hard. Zo zien we hem nooit. Dus ik kon het niet laten, maar ik heb toch ook even moeten huilen. Ik mocht hem nog niet bij me nemen. Want nee… hij moest in zijn andere been ook nog een prikje. Daarna mochten we hem eindelijk bij ons nemen en dat hielp. Hij werd meteen rustiger.
We zijn daarna naar huis gegaan. Hij heeft toen wel even geslapen, maar in mijn ogen echt helemaal niet veel. Hij werd wel heel naar wakker. Dat waren we helemaal niet gewend van hem. Hij kreeg verhoging, maar was na zijn nare uurtje eigenlijk wel weer vrolijk. Een half uur later… koorts. En toen was hij er zeker niet meer vrolijk onder. Het was gewoon zielig. Hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest. Hij hing er helemaal slap bij en het enige wat hij wilde was aan mijn borst hangen. We hebben hem toen een zetpil gegeven. Ook toen wilde hij alleen maar aan de borst. Thank god voor de kloven crème.
Uiteindelijk is hij wel in slaap gevallen. Maar wel door hem bij me te nemen en niet uit zichzelf. Dat geeft niet. Mag ook wel eens een keer. Om half 1 ’s nachts zou de paracetamol weer uitgewerkt zijn. Omdat bij kinderen dan de koorts weer in één keer kan gaan stijgen, en de kans op koortsstuipjes dan aanwezig zijn, had ik een wekker om 1 uur gezet. Ik wilde voor de zekerheid even checken of alles wel goed met hem ging. Hij lag lekker te slapen en had geen koorts meer. Prima!
The day after
De dag erna. Wat een vrolijke lach kregen wij weer van hem. Hij leek wel ontzettend moe te zijn. Dus heb ik hem wel even getempt voor de zekerheid. 37.4. Netjes. Zijn standaard temperatuur is altijd hoog. Meestal 37.3. Het zonnetje kwam nog even door, dus ik wilde eigenlijk lekker gaan wandelen met hem. Toen ik hem oppakte om zijn jas aan te trekken, vond ik hem toch wel weer erg warm aanvoelen. 37.8. zijn temperatuur was dus weer aan het stijgen. Rond 11 uur heb ik hem op bed gelegd om hem om 14.00 weer wakker te maken voor zijn voeding. Daar was dan toch eindelijk dat slaperige jochie waar ik op zat te wachten. Na zijn voeding viel hij ook meteen weer in slaap. Die avond had hij 38.2. Ik heb hem geen zetpil meer gegeven, omdat koorts ook ergens goed voor is. Dan is het niet goed om het te onderdrukken. Tenzij de koorts echt te hoog is, natuurlijk. Maar we hielden het goed in de gaten. Omdat hij weer koorts had, was het voor hem weer moeilijk in slaap te komen. Dus maar weer bij ons gehouden.
Wat ben ik toch trots op ons mannetje. Ondanks dat hij zich zo ellendig voelt, blijft hij vrolijk. En hij kwam ’s nachts nog steeds maar één keer voor een voeding. Tuurlijk heeft hij ook even een moment gehad dat hij zich echt heel beroerd voelde en dat ook aan ons liet weten. En dan knuffel ik hem graag om hem te troosten. Ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat en of het allemaal een beetje voorbij is.
Hebben jullie ook gehuild bij zijn/haar eerste prikjes?
Volg mijn blog ook op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin’
Tegenwoordig ook te vinden op snapchat: leonie_vanmil