Toen ik begon met bloggen waren mijn artikelen allesbehalve persoonlijk. Ik deed het als aanvulling op mijn opleiding pedagogiek. De artikelen waren vooral heel informatief. Ik was ook vrij anoniem. Niemand hoefde te weten dat ik dat was achter die blog. Mijn ervaring met mijn miskraam zorgde ervoor dat ik meer van mijzelf bloot ging geven. Ik had zelf meer aan ervaringsdeskundigen in die tijd dan aan gynaecologen en verloskundigen. En dus wilde ik mensen inspireren en helpen door mijn ervaring te delen. Van de week zette ik een artikel online waar ik over twijfelde. Ik was heel bang voor reacties. Maar ik heb het toch gedaan. Maar ik begon wel heel erg na te denken over hoe persoonlijk mijn artikelen eigenlijk moeten zijn. Hoeveel moet ik nog over mij en mijn leven vertellen?
s is het ruim 4 weken na mijn miskraam. Het huilen is al minder, maar ik denk er nog iedere dag aan. Nog steeds komt er een vlaag van verdriet naar boven, maar anders. Ik heb het een plekje kunnen geven. Ik heb weer zin om naar de toekomst te kijken. Maar volgens de gynaecoloog zitten er nog steeds zwangerschapshormonen in mijn lichaam. De echo ziet er wel goed uit. Als we daar vanuit gaan, zou mijn cyclus al weer op gang zijn gekomen.
heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.
acht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.