Toen ik begon met bloggen waren mijn artikelen allesbehalve persoonlijk. Ik deed het als aanvulling op mijn opleiding pedagogiek. De artikelen waren vooral heel informatief. Ik was ook vrij anoniem. Niemand hoefde te weten dat ik dat was achter die blog. Mijn ervaring met mijn miskraam zorgde ervoor dat ik meer van mijzelf bloot ging geven. Ik had zelf meer aan ervaringsdeskundigen in die tijd dan aan gynaecologen en verloskundigen. En dus wilde ik mensen inspireren en helpen door mijn ervaring te delen. Van de week zette ik een artikel online waar ik over twijfelde. Ik was heel bang voor reacties. Maar ik heb het toch gedaan. Maar ik begon wel heel erg na te denken over hoe persoonlijk mijn artikelen eigenlijk moeten zijn. Hoeveel moet ik nog over mij en mijn leven vertellen?
Tag Archives: Miskraam
Mijn best gelezen artikelen van 2016
2016 was een goed blogjaar. Doordat ik een groot gedeelte met zwangerschapsverlof was, een kindje kreeg en daardoor veel tijd en inspiratie had, heb ik veel kunnen bloggen. Ik heb wel mijn ups en mijn downs gehad. Vooral rond de periode dat ik weer begon met werken, vond ik het lastig om in een goed ritme te komen. Maar desalniettemin heb ik veel artikelen kunnen plaatsten en heeft mijn blog een groei doorgemaakt. En omdat we aankomend weekend het jaar al weer mogen afsluiten, heb ik een overzicht gemaakt van de top 10 best gelezen artikelen van 2016.
Een jaar na mijn miskraam

Ik heb het in meerdere blogjes al wel een paar keer genoemd. Maar nooit meer verteld hoe het met mij gaat. Vandaag is het een jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. In deze blog blik ik terug op het afgelopen jaar.
Het is een zware tijd geweest, nadat ik mijn miskraam heb gehad. Ik had veel moeite met het erover heen komen van deze ervaring. Vanaf het moment dat het weer verantwoord was, probeerden we meteen weer zwanger te raken. Omdat ik vorige keer in één keer zwanger was, had ik er alle vertrouwen in dat het nu wel weer zo zou zijn. Dat was niet zo. Iedere maand liep weer uit in één grote teleurstelling en vreselijke huilbuien. Iedere maand dat ik niet zwanger was, kon ik maar moeilijk accepteren. Want ik had inmiddels toch al zoveel weken zwanger moeten zijn.
Ik vond het ook heel moeilijk om te horen als andere mensen zwanger waren. Ik moest altijd even slikken. Soms kwam er een woede aanval bij kijken, soms gewoon een flinke huilbui. In sommige situaties kon ik pas na 2 dagen oprecht blij voor hen zijn. Ik had er nog erg veel moeite mee.
Totdat ik weer een positieve test in mijn handen had. Dat was 4 maanden na mijn miskraam. Dit veranderde alles. Ik kon ineens makkelijk over praten. Toch reageerden we heel anders op de test dan bij de eerste. Ik werd sowieso weer emotioneel. Het werd mij weer gegund. Daarna was het de eerste echo afwachten. Zoals we vorige keer ons verheugden op de eerste echo om het hartje te zien kloppen en uiteindelijk van een koude kermis thuis kwamen, konden wij nu pas echt blij zijn op het moment dat we een hartje zagen kloppen.
Mijn zwangerschap loopt zeer voorspoedig. Soms voel ik mij wel eens schuldig naar dit mannetje in mijn buik. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar hij was er niet geweest als die andere zwangerschap wel succesvol was verlopen. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. Deze aap in mijn buik is meer dan welkom. Ik probeer het schuldgevoel dan ook zo snel mogelijk weer van mij af te schudden.
Inmiddels ben ik ruim 38 weken zwanger. En hoe mooi symbolisch zou het zijn als hij precies een jaar na mijn miskraam geboren zou worden. Vandaag dus. Van de week begon het wel een beetje te rommelen. Ik dacht dat het echt ging gebeuren. Maar helaas… het zette niet door. Dus toch nog even geduld hebben.
Met mij gaat het nu dus goed. Door deze zwangerschap heb ik mijn miskraam toch een plekje kunnen geven. Hoewel het wel een ervaring blijft die ik nog dagelijks met mij mee draag en nooit zal vergeten.
Lees ook:
Het begon zo mooi
De dagen voor en na mijn miskraam
Twee weken later…
Vier weken later…
Waarom ik ben gaan bloggen

Bloggen zelf is volgens mij niet heel bijzonder. Sterker nog, er lopen best veel bloggers rond. Ik weet niet hoe het is ontstaan en waarom het zo populair geworden is. Maar één ding is zeker: ben je een blogger, dan heb je een hobby die duizenden andere met je delen. Dat maakt het ook heel leuk. Het is een heel nieuw sociaal netwerk waar je bij hoort en bloggers zijn natuurlijk ook je volgers. Dit is iets waar ik nog niet eens bij stil had gestaan toen ik begon met bloggen.
Ik begon met bloggen tijdens het laatste jaar van mijn studie pedagogiek. Ik had nog niet eens mijn eigen website. Het was meer een ding dat ik naast mijn studie deed. Ik had het op mijn stage niet heel erg naar mijn zin. Ik deed taken die totaal niet aansloten bij mijn opleiding. De vele gesprekken met mijn stage haalde niets uit. Sterker nog, ze kregen mijn school aan hun kant. Hoe dan? Hoe zagen zij het voor zich dat ik aan het einde van het jaar een HBO-pedagoog zou zijn, terwijl ik niet eens iets op mijn stage deed dat er ook maar enigszins mee te maken had? Heel kwalijk. Op mijn stagebegeleider en school hoefde ik niet te rekenen. Uiteindelijk kreeg ik wel enigszins wat voor elkaar bij collega’s van mijn stage. Ik kon wat taken overnemen of bij hen meekijken, zodat ik toch met een redelijk tevreden gevoel mijn studie kon afronden.
Omdat ik wat miste, wilde ik mijzelf blijven ontwikkelen op een andere manier. En zo ben ik begonnen met bloggen. Eigenlijk om bepaalde pedagogische vraagstukken aan het licht te brengen en deze op mijn eigen manier te kunnen beantwoorden. Op die manier moest ik in de theorie blijven duiken en kon ik mij op meerdere pedagogische gebieden blijven ontwikkelen en kon ik andere mensen toch de hulp bieden die ik graag had geboden tijdens mijn stage. Nou had ik helemaal niet veel volgers. Mijn moeder was de enige die mijn artikelen las. Haha. Ik had ook geen idee hoe ik mijzelf moest promoten.
Vorig jaar werd mijn blog persoonlijker. Ik kreeg een miskraam. En ik had de behoefte om dit te delen. Dit omdat ik het gevoel had dat ik en mijn vriend er helemaal alleen voor stonden. Ik wist al 5 weken voor mijn miskraam dat ik er één zou krijgen. Elke vraag die wij stelden, werd afgedaan met: “tja, dat is bij iedere miskraam weer anders”. En toen was daar de dag van de miskraam. Of het te vergelijken was met een bevalling, kan ik over een paar weken pas antwoord op geven. Maar ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk veel pijn heb gehad. Zelfs zo veel dat ik steeds bijna van mijn stokkie ging. Mijn vriend probeerde mij chocola te voeren, zodat ik energie kreeg. Maar ik had gewoonweg geen energie om op chocola te kauwen. Ik was dus heel slecht voorbereid. Ik had niets in huis wat dit kon vergemakkelijken. Er werd vooraf steeds geroepen dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie. Mijn miskraam vergelijk ik liever met een mini-bevalling. Mijn vriend heeft gebeld naar het ziekenhuis. Want we kregen folders mee, waarin stond dat als het zwart voor mijn ogen werd, dat wij moesten bellen. Dan krijg je weer zo’n gek antwoord: “ze zal het echt nog even zelf moeten doen”. Dus als wij hier doorheen komen, hoef ik met mijn bevalling ook geen pijnbestrijding.
Maar goed, dat is een ander verhaal. Even weer to the point. Door deze heftige ervaring wilde ik mijn blog uitbreiden. Ik wilde niet alleen maar pedagogische vraagstukken aansnijden. Ik wilde ook andere vrouwen helpen door mijn ervaringen op te schrijven. Wat voor ervaring het ook is, je kan altijd mensen inspireren. En op sommige onderwerpen, zoals een miskraam, heerst toch nog steeds een taboe om erover te praten. Ik heb meer gehad aan een ervaringsdeskundige dan aan mijn verloskundige en gynaecoloog.
Inmiddels is mijn blog uitgebreid en heb ik mijn eigen domeinnaam. Met veel plezier lees ik blogs van anderen en hun ervaringen. Bijvoorbeeld nu de ervaring van mijn zwangerschap. Dit helpt mij en ik hoop anderen ook te kunnen helpen. Ook geeft het een gevoel van saamhorigheid. Ik ben nog groeiende en ik ben nog lang niet waar ik graag zou willen zijn met bloggen. Maar ik krijg steeds meer volgers en lezers. Heel erg leuk!
Ik blog dus nog steeds met veel plezier en ik krijg er alleen maar meer plezier in. Ik hoop dat jullie mijn blogs natuurlijk ook met veel plezier lezen. Haha. Maar ik ben ook heel benieuwd waarom jullie zijn begonnen met bloggen.
Even rustig aan
Ik was het vertrouwen in mijn lichaam kwijt geraakt. Het is nu (24 juli 2015) 4 maanden geleden dat ik een miskraam heb gehad. Iedere maand weer was ik er van overtuigd dat ik zwanger was. Iedere keer weer liep het uit tot een enorme teleurstelling. Iedere maand voelde ik van alles. En iedere maand weer was het vals alarm. Ik was er van overtuigd dat er nog resten moesten zitten. Ik stond al op het punt om een afspraak bij de gynaecoloog te maken. Afgelopen zondag (19 juli) had ik weer een negatieve test. Dit klopte voor mijn gevoel niet. Ik bleef maar naar de test staren. Starend tot het streepje zich uiteindelijk toch zou laten zien. Maar helaas, het gebeurde niet.
Test #2
In de loop van de week voelde ik het: het ballonnetje die ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook voelde. En aangezien mijn menstruatie uitbleef, heb ik toch maar weer een test gedaan. En ja hoor!! Toch dat streepje erbij. Opgelucht. En ik moest even wat tranen wegpinken: mijn lichaam doet het nog!
Genieten
Ik genoot er meteen van. Waarbij ik met mijn eerste zwangerschap kon zuchten en steunen door pijn en moeheid (omdat ik niet wist waar ik het voor deed), heb ik daar nu minder last van. Ik moet zeggen dat het slechte slapen toch jammer is. Zeker als je de volgende dag moet werken. Maar wat ben ik blij weer zwanger te zijn!
Spannende weken
Nu (19 september) kijk ik terug op de eerste weken. Wat heb ik die anders beleefd dan bij de eerste zwangerschap. Waar ik vorige keer nog heel vrolijk al begonnen was aan mijn lijstje met namen en waar ik meteen marktplaats af ging struinen, op zoek naar de perfecte kinderwagen, was ik nu meer bezig met het leven naar de eerste echo toe. Alleen als die goed is, dan mag ik weer blij zijn. Spannende weken. En ik wilde dat die over waren.
De ontknoping
De dag van de eerste echo. De echo was goed. Wat een opluchting. Er zat iets en er klopt een hartje. Maar nog steeds angst. Het kan nog steeds fout gaan. Dus heb ik de afgelopen weken goed naar mijn lichaam geluisterd. En mijn lichaam zei: “doe rustig aan”. Moe en misselijk ben ik de weken doorgekomen. Ik doe fysiek zwaar werk, dus na werktijd op de bank ploffen en verder niets. Dat was dan ook de reden dat ik de afgelopen weken niet heb geblogd. Maar het was het waard. Ik ben de eerste 12 weken door en ik heb weer energie voor twee. Letterlijk.
Continue vakantiekriebels

De kinderen hebben er al weer een week vakantie op zitten. Heerlijk die vakantie periode. Ik zie mensen uit de buurt hun auto’s volladen en lekker wegrijden. Ik kan mij helemaal voorstellen hoe zij gaan genieten, ergens op een camping in Zuid-Frankrijk of genieten van het overheerlijke eten in Italië. Ja, ik geniet even met hen mee door te dromen. Want ik heb even geen reisje in de planning staan. Maar wel last van continue vakantiekriebels.
Ik heb afgelopen april/mei zo genoten van ons avontuur in IJsland, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik zo jaloers ben op iedereen die momenteel aan een Grieks zwembad ligt te bakken. Geen zonvakantie dit jaar. En het Nederlandse weer, dacht na die ene hittegolf dat het ook wel mooi was geweest. Daar komt bij kijken dat ik gewoon moet werken, dus überhaupt genieten van het weer, zit er niet echt in. Dus ik snak ernstig naar zon, zee, strand en lekker eten.
Mijn vriend en ik hebben de smaak van het reizen te pakken sinds Brazilië. We hebben ook met elkaar afgesproken om lekker te blijven reizen, zolang er nog geen kleine koters in huis rondkruipen. En na een eerste mislukte zwangerschap zocht ik daar mijn troost in. 5 weken na mijn miskraam zijn we dan ook lekker naar IJsland gegaan. Even een weekje relaxen, rondreizen en genieten van al het moois dat moeder natuur nog wél te bieden heeft.
Eind dit jaar wordt ons nieuwe huisje opgeleverd. We willen een mooie inrichting en zijn daar dus ook al flink voor aan het sparen. Maar die continue vakantiekriebels (helemaal nu) laten mij niet los. Eind september heb ik even een weekje vrij. Misschien kunnen we naar Italië rijden? Maar ja, we kunnen het geld maar één keer uitgeven. Italië of huisje? Wat het gaat worden? Ik weet het nog niet. Ik blijf nog even de vakantiekriebels houden en ik ga maar eens kijken hoe ik de komende tijd met mijn luxeprobleem omga 😉
Een klein feestje

Whoop Whoop. Al weer 50 blogposts. Ik hoor jullie denken: is dat veel?! Voor mij wel!! Bijna twee jaar geleden begon ik met mijn blog. Het begon toen als hobby en ik nam het niet heel erg serieus. Af en toe een blogje schrijven (lees: eens per maand) was veel. Toen ik was afgestudeerd en full time ging werken, verstofte mijn blog een beetje. 3 maanden geleden wilde ik er weer meer mee gaan doen. Ik heb nu mijn eigen domeinnaam en ben ook meer persoonlijke berichten er op gaan plaatsen. Het hele idee achter “mijn kind kan de was doen” veranderde, naar mijn idee, op een positieve manier. Ik ben er flink aan gaan werken, maar ik vind het soms nog lastig om mij aan mijn eigen afspraak te houden. En dat is minimaal twee artikelen plaatsen per week. Het komt er dus op neer dat ik zeer trots ben op het behalen van dit 50e artikel.
Top 5
Om dit te vieren wil ik jullie graag meenemen in de top 5 van mijn meest gelezen artikelen:
- De dagen voor en na mijn miskraam. Dit is toch wel mijn meest persoonlijke artikel die ik heb geschreven. Ik vond het lastig om te schrijven en te bedenken hoe open ik over mijn miskraam wilde zijn. Omdat ik het zelf heel jammer heb gevonden dat vrouwen daar niet open over zijn, heb ik besloten om dat wel te doen. Met name ook om andere vrouwen in deze moeilijke tijd te kunnen steunen.
- Hoe ga je om met driftbuien? In dit artikel geef ik antwoord op deze vraag. Alhoewel de meningen erover verdeeld zijn, geef ik op mijn beurt ook mijn mening. Hiermee hoop ik ouders tips en inspiratie te kunnen geven over het omgaan met een driftbui.
- Een blik in het verleden. Hier omschrijf ik dat alles in mijn leven, hoe moeilijk het soms ook is geweest, mij heeft gemaakt tot wat ik ben. En dat ik daar best een beetje trots op ben.
- Twee weken later… Dit artikel beschrijft hoe ik mij twee weken na mijn miskraam voelde.
- Vier weken later… Dit artikel… *zucht* heeft het echt een omschrijving nodig?
Tot slot: op naar de volgende 50. Hopelijk in minder dan twee jaar tijd.
Vier weken later…
Inmiddels is het ruim 4 weken na mijn miskraam. Het huilen is al minder, maar ik denk er nog iedere dag aan. Nog steeds komt er een vlaag van verdriet naar boven, maar anders. Ik heb het een plekje kunnen geven. Ik heb weer zin om naar de toekomst te kijken. Maar volgens de gynaecoloog zitten er nog steeds zwangerschapshormonen in mijn lichaam. De echo ziet er wel goed uit. Als we daar vanuit gaan, zou mijn cyclus al weer op gang zijn gekomen.
Taboe
Ik struin niet zo zeer het internet af op artikelen van een miskraam. Maar mijn oog valt er wel steeds op. Steeds meer blogs kom ik tegen over vrouwen die ook een miskraam hebben gehad en het taboe die daarop heerst. Waarom vrouwen er niet gewoon voor uit komen dat het hen is overkomen. Ergens snap ik het wel. Nobody likes a downer. Ik wil ook niet zielig gevonden worden, maar ik heb nog steeds de behoefte om erover te praten. Zitten andere mensen er wel op te wachten? Waarschijnlijk niet. Of wel, maar daar ben ik onzeker over. Dus hou ik wijselijk (of niet) mijn mond. Tenzij iemand anders erover begint of naar vraagt. Dan praat ik voluit en dat is fijn. Ook alle reacties zijn super lief. Dus vanwaar het taboe. Ik zeg: weg ermee!!
Update
Het van mij afschrijven is al heel fijn en het lezen van blogs van andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt is ook fijn. Dus kunnen jullie af en toe een update verwachten. Als jullie dat niet erg vinden. 😉
Lees ook: Het begon zo mooi, De dagen voor en na mijn miskraam en Twee weken later…
Twee weken later…
Vandaag is het precies twee weken na mijn miskraam. Ik dacht dat het beter met mij ging. Ik kan er makkelijker over praten. De tranen rollen niet meteen over mijn wangen, als ik er over begin. Ik dacht het dus een plekje te hebben gegeven.
Toch denk ik er nog iedere dag aan. Nog steeds is het een gemis. Vandaag werd ik er ook weer flink mee geconfronteerd. Een bekende kondigde aan zwanger te zijn. Ongeveer net zo ver als dat ik zou zijn geweest en dat ik het ook had kunnen gaan aankondigen. Maar helaas. Mij wordt het niet gegund. Haar wel. En ik gun het haar ook. Het zijn continu dubbele gevoelens. Ik wil zo graag blij zijn voor al die zwangere vrouwen. Maar het blijft steken dat ik het niet meer ben. Dat ik geen blij nieuws met de wereld mag delen. En dat ik niet in oktober een klein guppy in mijn armen mag sluiten.
Gevoelens die heel normaal zijn, wordt mij steeds verteld. Het is niet erg om jaloers te zijn. Dat komt nou eenmaal kijken bij het hele verwerkingsproces. Maar ik vind het geen fijn gevoel. Ik wordt er alleen maar verdrietig van. Ik laat de tranen dan maar weer over mijn wangen rollen vandaag. Ook die pijn zal uiteindelijk minder worden. Hoop ik…
Lees ook Het begon zo mooi en De dagen voor en na mijn miskraam
De dagen voor en na mijn miskraam
Voorafgaand aan mijn miskraam heb ik al met veel mensen over mijn aankomende miskraam kunnen praten. Ik heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.
De miskraam
De dag dat de krampen begonnen, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een kruik in de vorm van een koe. Zo schattig. Iedere keer als ik hem zag, moest ik weer even lachen. Ook al had ik een hoop pijn en verdriet. In de loop van de dag namen de krampen en bloedverlies af. Ik dacht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
Dat was niet waar. Het ergste stond nog te gebeuren. Ik kreeg weer heftige krampen. Anderhalf uur heb ik met continue pijn op de bank gezeten. Daarna begon het nog heftiger te worden. Ik had veel pijn en ik wilde ervan af zijn. Ik voelde mijzelf af en toe wegglijden. Mijn vriend was gelukkig bij mij en hield chocola voor mijn neus om weer op kracht te komen. De chocola wilde ik niet. Ik had de energie niet om te eten. Ik was dus heel ver heen, want ik en chocola weigeren? Nee, dat doe ik normaal gesproken niet.
Na een uur hield de pijn op. En toen kwam het vruchtzakje. Het klinkt misschien gek, maar de manier waarop het is gegaan is goed geweest. Ik was blij dat de miskraam uit zichzelf is begonnen, zonder medische ingrepen. Ik was blij dat het vruchtzakje leeg was en dat ik geen resten heb hoeven zien van een kindje. En ik was vooral blij dat het voorbij was. Dubbele gevoelens, want tuurlijk ben ik verdrietig. Verdrietig dat ik deze zwangerschap niet tot een goed einde heb kunnen brengen. En verdrietig om het verlies van ons kindje. Ook al is hij of zij al heel vroeg gestorven in mijn buik.
Een nieuwe verslaving
Omdat de miskraam zo heftig is geweest, heb ik de dagen erna wel rust moeten nemen. Ik stond de volgende dag de was al weer te doen. Halverwege de dag had mijn lichaam er al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.
Het verdriet
Twee dagen na mijn miskraam, kwam het verdriet. Mijn eerste gevoel was opluchting. Omdat ik in de periode voor mijn miskraam ook verdrietig ben geweest, dacht ik dat ik het al een soort van had verwerkt. Maar dagen na de miskraam, kwam dan toch het vreselijke besef: Ik ben niet zwanger meer!!!
Dat slaat in als een bom. Ik denk alleen maar terug aan de dag waarop we ons “kindje” verloren. Nu moet je het een plekje geven. En dat gaat niet makkelijk. Ik ben na drie dagen weer gaan werken. Eerst dacht ik dat ik daar spijt van zou krijgen. Ik voelde mij down en ik had nog wel een beetje pijn. Vooral steken als ik te druk deed. Gelukkig lieten mijn lieve collega’s mij de rustige klusjes doen. ’s middags merkte ik dat ik er niet zo meer mee bezig was. Ik vond afleiding in mijn werk.
Angst
Thuis is het anders en ben je er nog steeds mee bezig. De vraag of we zo snel mogelijk weer willen proberen is al gevallen. Het is nu een week geleden, maar het voelt als gisteren. Nu lukt het mij nog niet om te denken aan een nieuwe zwangerschap. De angst is groot. Bang dat het weer hetzelfde gaat lopen. Het gevoel bij een volgende kruisje op de zwangerschapstest, zal niet meer hetzelfde gevoel geven als de eerste keer.
Lees ook:: Het begon zo mooi