Er is een hoop veranderd in mijn leven de laatste tijd. De grootste verandering is toch wel dat ik een kind heb gekregen. Het heeft een mega impact op je leven. Dat weet je van te voren. Maar hoe groot die impact daadwerkelijk is, kom je pas achter op het moment dat het je overkomt. Het is een super mooie impact, maar het betekent ook dat je je hele leven om moet gooien voor dit prachtige wezentje. Dingen die je normaal gesproken gewoon kon doen, kunnen niet zo maar meer. Je hebt altijd met iemand extra rekening te houden. Dus ook met bloggen.

Toen ik met zwangerschapsverlof ging, had ik ineens zeeën van tijd om te bloggen. Heerlijk vond ik dat. Ik kon door mijn enorme buik niet heel makkelijk meer de deur uit. Lopen hield ik niet lang vol, fietsen deed zeer en ik kon niet meer rechtop achter het stuur zitten. Vervelend, maar ik had inspiratie en ik had tijd voor mijn blog. Ik merkte dat mijn bezoekersaantallen in een rap tempo omhoog gingen. Ook kreeg ik ineens meer mail voor samenwerkingen.

En toen was daar de dag van de bevalling. Dan zijn ineens andere dingen belangrijk. In ieder geval niet mijn blog. Door de heftige bevalling heb ik langer de tijd nodig gehad om te herstellen en dus zat bloggen er toen ook niet in. Toen ik eenmaal er aan toe was, heb ik wel mijn bevallingsverhaal gedaan. Ook had ik inspiratie, maar ik was nog zoekende naar een ritme met de kleine en dus vond ik bloggen verder ook niet belangrijk. Nu ben ik blij als twee artikelen per week lukken.

Nu vind het wel weer tijd worden om iets voor mijzelf te gaan doen. Ik leer mijn aapje steeds beter kennen en daardoor heb ik ook meer tijd om over mijn blog na te denken. Toch merk ik dat het nog wel lastig is om het te combineren. Als de kleine eenmaal slaapt, kan ik heel goed bloggen. Maar ik moet ook nog steeds aan mijn eigen rust denken en er moeten ook nog dingen in huis gebeuren. En die dingen kunnen ook alleen maar gebeuren als de kleine slaapt of rustig is. Ik geef borstvoeding en laatst had meneer een regeldag. De hele dag wilde hij bij mij zijn en/of aangelegd worden. Ik had dus weinig mijn handen vrij. Dan merk je wel dat het lastig is om dingen te plannen. Ik wilde het hele huis onder handen nemen. Daar was dus niks van terecht gekomen. Op wat kleine klusjes na, als hij dan wel even zelfstandig sliep. Gelukkig duurde die regeldag maar één dag en kon ik dat de volgende dag allemaal doen. Bloggen lukte daardoor weer een paar dagen niet.

Het is dus nog steeds zoeken wanneer bloggen allemaal gaat lukken. Ik probeer nu steeds kleine beetjes tussendoor op papier te zetten. Het duurt dus allemaal wat langer, maar ik neem het allemaal voor lief. En het werkt. Ik geniet onwijs van het moederschap. En als we beide aan de nieuwe situatie gewend zijn, komt het regelmatig bloggen vanzelf wel weer.

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #6 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Bloggen zelf  is volgens mij niet heel bijzonder. Sterker nog, er lopen best veel bloggers rond. Ik weet niet hoe het is ontstaan en waarom het zo populair geworden is. Maar één ding is zeker: ben je een blogger, dan heb je een hobby die duizenden andere met je delen. Dat maakt het ook heel leuk. Het is een heel nieuw sociaal netwerk waar je bij hoort en bloggers zijn natuurlijk ook je volgers. Dit is iets waar ik nog niet eens bij stil had gestaan toen ik begon met bloggen.

Ik begon met bloggen tijdens het laatste jaar van mijn studie pedagogiek. Ik had nog niet eens mijn eigen website. Het was meer een ding dat ik naast mijn studie deed. Ik had het op mijn stage niet heel erg naar mijn zin. Ik deed taken die totaal niet aansloten bij mijn opleiding. De vele gesprekken met mijn stage haalde niets uit. Sterker nog, ze kregen mijn school aan hun kant. Hoe dan? Hoe zagen zij het voor zich dat ik aan het einde van het jaar een HBO-pedagoog zou zijn, terwijl ik niet eens iets op mijn stage deed dat er ook maar enigszins mee te maken had? Heel kwalijk. Op mijn stagebegeleider en school hoefde ik niet te rekenen. Uiteindelijk kreeg ik wel enigszins wat voor elkaar bij collega’s van mijn stage. Ik kon wat taken overnemen of bij hen meekijken, zodat ik toch met een redelijk tevreden gevoel mijn studie kon afronden.

Omdat ik wat miste, wilde ik mijzelf blijven ontwikkelen op een andere manier. En zo ben ik begonnen met bloggen. Eigenlijk om bepaalde pedagogische vraagstukken aan het licht te brengen en deze op mijn eigen manier te kunnen beantwoorden. Op die manier moest ik in de theorie blijven duiken en kon ik mij op meerdere pedagogische gebieden blijven ontwikkelen en kon ik andere mensen toch de hulp bieden die ik graag had geboden tijdens mijn stage. Nou had ik helemaal niet veel volgers. Mijn moeder was de enige die mijn artikelen las. Haha. Ik had ook geen idee hoe ik mijzelf moest promoten.

Vorig jaar werd mijn blog persoonlijker. Ik kreeg een miskraam. En ik had de behoefte om dit te delen. Dit omdat ik het gevoel had dat ik en mijn vriend er helemaal alleen voor stonden. Ik wist al 5 weken voor mijn miskraam dat ik er één zou krijgen. Elke vraag die wij stelden, werd afgedaan met: “tja, dat is bij iedere miskraam weer anders”. En toen was daar de dag van de miskraam. Of het te vergelijken was met een bevalling, kan ik over een paar weken pas antwoord op geven. Maar ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk veel pijn heb gehad. Zelfs zo veel dat ik steeds bijna van mijn stokkie ging. Mijn vriend probeerde mij chocola te voeren, zodat ik energie kreeg. Maar ik had gewoonweg geen energie om op chocola te kauwen. Ik was dus heel slecht voorbereid. Ik had niets in huis wat dit kon vergemakkelijken. Er werd vooraf steeds geroepen dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie. Mijn miskraam vergelijk ik liever met een mini-bevalling. Mijn vriend heeft gebeld naar het ziekenhuis. Want we kregen folders mee, waarin stond dat als het zwart voor mijn ogen werd, dat wij moesten bellen. Dan krijg je weer zo’n gek antwoord: “ze zal het echt nog even zelf moeten doen”. Dus als wij hier doorheen komen, hoef ik met mijn bevalling ook geen pijnbestrijding.

Maar goed, dat is een ander verhaal. Even weer to the point. Door deze heftige ervaring wilde ik mijn blog uitbreiden. Ik wilde niet alleen maar pedagogische vraagstukken aansnijden. Ik wilde ook andere vrouwen helpen door mijn ervaringen op te schrijven. Wat voor ervaring het ook is, je kan altijd mensen inspireren. En op sommige onderwerpen, zoals een miskraam, heerst toch nog steeds een taboe om erover te praten. Ik heb meer gehad aan een ervaringsdeskundige dan aan mijn verloskundige en gynaecoloog.

Inmiddels is mijn blog uitgebreid en heb ik mijn eigen domeinnaam. Met veel plezier lees ik blogs van anderen en hun ervaringen. Bijvoorbeeld nu de ervaring van mijn zwangerschap. Dit helpt mij en ik hoop anderen ook te kunnen helpen. Ook geeft het een gevoel van saamhorigheid. Ik ben nog groeiende en ik ben nog lang niet waar ik graag zou willen zijn met bloggen. Maar ik krijg steeds meer volgers en lezers. Heel erg leuk!

Ik blog dus nog steeds met veel plezier en ik krijg er alleen maar meer plezier in. Ik hoop dat jullie mijn blogs natuurlijk ook met veel plezier lezen. Haha. Maar ik ben ook heel benieuwd waarom jullie zijn begonnen met bloggen.

Share...

Het bericht Waarom ik ben gaan bloggen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Mijn leven als blogger gaat met ups en downs. En dan heb ik het puur over het bloggen. Ik heb even in een blog dip gezeten. Niets ernstigs aan de hand hoor! Gewoon druk!

Alles komt tegelijk. Inspiratie voor mijn blog, heb ik zat. Maar tijd… daar ontbreekt het aan. Nou ja, ik heb heus wel af en toe een gaatje om te bloggen, maar dan moet je wel zin hebben. En dat vind ik soms wel een nadeel van bloggen: het gevoel van altijd maar moeten om je lezers niet teleur te stellen. En als ik mijn lezers niet teleurstel, dan stel ik mijzelf wel teleur. Want eerlijk is eerlijk: ik ben deze blog niet begonnen om er vervolgens helemaal niets mee te doen.

Maar ja, zoals ik al zei heb ik het momenteel druk met van alles en nog wat. Binnenkort krijgen we dan eindelijk de sleutel van ons droompaleisje. De timing is echt fantastisch, namelijk een week voor kerst. Dus huisje, feestdagen en lekker bezig met voorbereidingen voor de kleine die op komst is, maken het allemaal lastig om zin te hebben in bloggen. Aan het einde van een werkdag ben ik moe en moet ik mezelf ook een beetje rust gunnen.

Dus rust gunnen heb ik de afgelopen tijd gedaan, maar dat neemt niet weg dat ik graag nog wat van mij laat horen. Daar komt ook nog bij kijken dat er weer een groter schrijfproject begint te kriebelen. Dit keer in de vorm van een kinderboek. Die schuif ik toch nog even in de koelkast, want ik ken die kriebels van grote projecten van mij. De overige kriebels staan daar nog steeds heel koud te wezen.

Hopelijk kunnen we lekker doorgaan met ons huisje en is er snel weer tijd en zin om lekker te gaan bloggen. Jullie horen van mij.

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #5 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Hoewel ik de laatste tijd erg moe ben, heeft mijn zwangerschap er ook voor gezorgd dat ik met mega veel inspiratie zit. Ik schreef al over kinderen en opvoeding, omdat ik pedagoog ben. Maar ik schreef nog niet vanuit mijn eigen ervaring. En nu… nu maak ik alles zelf mee. Het begint al bij dag één. Je gaat zoveel fases in, je maakt zoveel mee en er zijn zoveel veranderingen waar allemaal over te schrijven valt. Dit zal voorlopig nog niet ophouden. Althans, dat hoop ik met heel mijn hart natuurlijk.

Voorlopig dus nog niet uitgeschreven en hou ik jullie nog even op de hoogte van al mijn zwangerschapskwaaltjes, -voorbereidingen, -belevingen en al het andere moois dat er bij een kindje krijgen komt kijken.

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #4 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Het verzoek van Westwing kreeg ik inmiddels 2 maanden geleden en laat dat nou net de periode zijn waarbij ik niet helemaal fit was. Dus moest ik het helaas in de wacht zetten. Ik voelde mij ontzettend schuldig. Zij vragen mij een leuk artikel te schrijven. Ik wilde dit heel graag doen. En vervolgens moeten zij er zo lang op wachten, omdat ik niet in staat ben om te schrijven. Maar inmiddels gelukt. Het artikel kunnen jullie hier lezen.

Ik vind het zelf erg lastig om te netwerken. Ik ben verlegen en vind mezelf al snel lastig als ik aan iemand iets vraag. Extreem onzeker dus. Dan is het extra leuk als mensen mij benaderen. Ik weet niet hoe andere bloggers dit doen. Of zij ook anderen benaderen of dat zij dit ook op zich af laten komen? Zijn jullie net zo onzeker hierover? Laat het mij weten. Ik hoor graag wat tips.

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #2 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Enige tijd geleden ben ik begonnen met het serieus nemen van mijn blog. Mijn volgers weten dat ik dit ooit begonnen ben als hobby naast mijn studie, maar dat ik mij nu het liefst wat meer zou willen ontwikkelen in het schrijven. Ik heb mijn eigen pagina en ik ben meer tijd gaan investeren in mijn blog. Mijn trouwe volgers weten ook dat één van mijn zomerdoelen was om te beginnen aan een boek. Helaas gooit het gebrek aan tijd nog steeds roet in het eten, maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een doel is en dat ik om te beginnen nog meer tijd wil investeren in mijn blog.

Om jullie dat te bewijzen (hoewel ik niet zozeer iets aan jullie heb te bewijzen, maar meer aan mijzelf) wil ik een nieuwe serie starten: Mijn leven als blogger. Mijn blog is nog niet zo heel groot, maar ik wil jullie toch graag op de hoogte houden. Ik zal, beginnend, jullie tweewekelijks op de hoogte houden van hoe ik aan mijn inspiratie kom, waar ik de tijd vandaan heb gehaald om te bloggen, de keuzes voor bepaalde artikelen en foto’s die ik heb gemaakt en hoe ik verder omga met mijn blog- en schrijfambities.

Ik geef eerlijk toe: mijn blog is nog niet heel indrukwekkend, maar ik beloof jullie… over een tijdje kunnen jullie niet meer om mij heen

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #1 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.