Het bericht Hoe ga je om met driftbuien? verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>
Je kent het wel. Je bent net lekker aan het winkelen met je kinderen en ze worden moe. Dan beginnen ze te zeuren. Het zeuren wordt erger. En vervolgens loopt dat uit tot een enorme driftbui. Veel ouders schamen zich voor de driftbuien van hun kinderen in het openbaar. Ze hebben er dan ook alles voor over om de driftbui zo snel mogelijk te laten stoppen. Door ze bijvoorbeeld “om te kopen” met een ijsje. Dat is een mogelijkheid. Maar ergens ook belonen van het gedrag.
Driftbuien aanmoedigen?
Ooit werkte ik in een schoenenzaak. Er kwam een mevrouw binnen met in de buggy een driftig jongetje. Hij was overduidelijk heel boos. Deze vrouw schaamde zich duidelijk niet voor de situatie. Sterker nog, ze moedigde hem aan. Ze maakte er een spelletje van. Ze riep “dat kan harder, nog iets harder, nog even iets harder”. Het kind bleef lekker huilen. Daarna vroeg ze rustig (dus niet met sarcasme in haar stem): “is het nu over”? Waarop het jongetje stopte met huilen en tussen het snikken door “ja” antwoordde. Mijn collega’s en ik zagen het gebeuren en moesten hard lachen. Zo kan het dus ook.
Rekening houden met gevoelens
Ik had mij voorgenomen om dit te onthouden voor later. Want wat deze moeder deed, was rekening houden met de gevoelens van het kind. Veel ouders hebben de neiging om boos te worden en te dreigen. Want je wil het kind niet belonen, maar hij moet wel stil zijn. Kinderen voelen, net als ons, allerlei emoties. Zij weten er alleen nog niet goed mee om te gaan. Ik denk dat het beter is om de emoties in ieder geval niet op te laten kroppen, maar geef je kind het gevoel dat hij even boos mag zijn. Dat ben je zelf namelijk ook wel eens. Als ik boos ben, vliegen er ook nog wel eens kussens door het huis.
Klein wereldje
Deze moeder accepteerde de boosheid van haar kind. Een logisch gevolg van een gebeurtenis wat er vlak daarvoor heeft afgespeeld. Ik heb geen idee wat het was, maar voor een kind hoeft dat niet veel te zijn. Hun wereldje is nog zo klein. Eén kleine frustratie kan al genoeg zijn voor een mega uitbarsting. Als je dat in je achterhoofd houdt, is het al zo veel makkelijker om de driftbuien van je kind te accepteren en je er minder voor te schamen.
Het bericht Hoe ga je om met driftbuien? verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Grenzen verkennen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>
De peuterpuberteit is aangebroken. Vaak breekt die periode eerder aan, dan bij de “magische” twee jaar. Kinderen gaan hun grenzen leren kennen. Ze kijken tot hoe ver zij kunnen gaan en wat de gevolgen zijn van hun acties. Een moeilijke en onzekere periode voor veel ouders. Want hoe kun je dit het beste aanpakken?
Aandacht
Vaak is een reactie uitlokken leuker dan de activiteit zelf. Het gaat dus om de aandacht die ze er bij krijgen en maken ze er een spelletje van. Het kan dus soms heel frustrerend zijn voor de ouders. Ook omdat zij steeds hetzelfde ongewenste gedrag laten zien. Maar een peuter denkt echt niet dat hij vandaag zijn mama of papa even lekker gaat pesten. Het is gewoon een wisselwerking tussen ouder en kind. Vaak als je geen aandacht geeft aan het ongewenste gedrag, maar een ander spel gaat verzinnen, gaat de peuter mee in de nieuwe activiteit die aangeboden wordt. Bijvoorbeeld door een boekje te gaan lezen of de bellenblaas erbij te pakken. Het lijkt dan alsof je de dreumes of peuter beloond. Maar je kunt het ook zien als je kind in zijn of haar behoefte vervullen. Want dat is het ook. De behoefte aan aandacht.
Time with
Als het om fysiek gedrag naar een ander gaat, heb ik een andere mening. Bijvoorbeeld een kind slaat een ander kind. Dan is het belangrijk om de situatie te stoppen. Laten zien wat er wel mag gebeuren, dus bied het alternatief aaien of knuffelen aan. En bij aanhoudend negatief gedrag een time out of een time with instellen. Een time out kennen de meeste ouders wel of gebruiken ze al. Je haalt het kind even uit de situatie om het kind af te laten koelen. Naderhand even nabespreken en afspraken maken. Een time with is samen met het kind op de bank zitten om even af te koelen. En uiteraard de situatie nabespreken en nieuwe afspraken maken. Zo laat je het kind niet helemaal aan zijn lot over en je hebt nog de controle of je kind wel echt blijft zitten waar hij moet zitten.
Emoties leren herkennen
Vaak is fysiek gedrag naar een ander kind ook niet gemeen bedoeld. Ze lokken er wederom een reactie bij de opvoeder mee uit. Dat is hun uiteindelijke doel. Dat zij daar een ander kind mee pijn doen, hebben ze nog niet door. Benoem dat wel, zodat zij dat inzicht wel kunnen gaan ontwikkelen. Dus laat zien dat een ander kind er verdrietig van wordt. Vaak leren ze al heel snel de verschillende emoties kennen.
Naar buiten
Fysiek gedrag kan ook een uitlaadklep zijn. De behoefte aan bewegen. Dit zie je vooral veel bij jongens. Ga lekker naar buiten. Ga naar het park, de speeltuin etc. Neem een bal mee en zorg dat er veel andere kinderen zijn om mee te spelen. Dit is een goede uitlaadklep en de kinderen zijn dan binnen vaak veel rustiger. Twee keer per dag eruit (ochtend en middag) is wel een aanrader. Soms kan een half uur al genoeg zijn. Dit hangt af van het kind.
Een uitdagende leeftijd, maar ook heel leuk! Maak dus gebruik van het feit dat je kind je aandacht wilt. Dat is alleen maar gezellig. Zorg voor een goede verhouding tussen aandacht en even iets voor zichzelf doen. Ik heb het nog niet gehad over de driftbuien. Daar ga ik een apart artikel aan besteden.
Het bericht Grenzen verkennen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>