Je kent het misschien wel. Er floept per ongeluk een windje uit. Je hoopt nog heel hard dat niemand het ruikt. Maar dan komt toch ineens die vervelende lucht om de hoek zetten. Geen zorgen. Je hebt ten slotte een peuter bij je die geen schaamtegevoel kent. Je kunt altijd nog zeggen dat hij of zij dat windje heeft gelaten. Dit is een onschuldig voorbeeld van je kind ergens de schuld van geven. Dat is eigenlijk ook helemaal niet erg. Zelfs best grappig. Maar toen ik nog in een schoenenwinkel werkte, zag ik helaas wel andere dingen voorbij komen die iets minder grappig waren. Eerder zorgelijk.
Een mevrouw was gezellig met haar wandelende peuter aan het shoppen. Ze had wel een wandelwagen bij zich. Ze was al een tijdje bij de kinderschoenen aan het kijken. Toen ze uitgekeken was, verliet zij de winkel. Op het moment dat zij de winkel wilde verlaten, ging het alarm af. Onder in de wandelwagen lag, onder een kleedje, een paar schoenen voor haar peuter. Mevrouw probeerde er onderuit te komen door haar peuter de schuld te geven. Dat arme kind. Ze wilde vast verstoppertje spelen met die schoenen. Helemaal niet doorzichtig.
Een ander voorbeeld. Dit keer niet om je kind de schuld te geven, maar om je kind gewoon voor een extra functie te gebruiken. In die buurt van de schoenenwinkel woonde een familie die bekend stond om te shoppen en daarna vergeten af te rekenen. Hun tactiek: je laat je kinderen een bepaalde schoen in een bepaalde maat vragen. Zodra het winkelpersoneel is afgeleid, ga jij als volwassenpersoon er gauw vandoor met een paar schoenen. Gelukkig wisten wij precies wie deze mensen waren en wij waren allang geïnstrueerd om hen dan ook geen service meer te bieden. Het antwoord was standaard “nee, hebben we niet meer”.
Het is denk ik wel duidelijk dat ik in een budget schoenenwinkel werkte. Anders kunnen mensen er niet met een heel paar vandoor gaan. Zo’n schoenenwinkel waar de schoenen echt retegoedkoop waren. Beetje sneu dat afrekenen van je schoenen dan nog steeds te veel gevraagd is. Maar goed, ik kan ook niet bij die mensen in hun portemonnee kijken. Hoewel dat niks goed lult natuurlijk. Wat mij eigenlijk nog het meest steekt, is dat ouders hun kinderen hierin meenemen. Niet alleen geven zij hun kinderen het verkeerde voorbeeld. Nee, ze worden ook nog eens opgeleid tot winkeldief. Wat zijn dan de normen en waarden die je je kind probeert bij te brengen? Ik kan er echt met mijn hoofd niet bij. Dat je zelf genoodzaakt bent om dit te doen, betekent niet dat je dit ook aan je kinderen wil laten zien.
Hebben jullie ook ooit zoiets meegemaakt? Of heb je wel eens ergens je kind van de schuld gegeven?
Ik ben altijd op zoek naar leuke dingen voor in huis. Elk seizoen heeft voor mij weer een bepaalde kleur die mij in the mood brengen voor dat seizoen. In de lente zijn dat pasteltinten. Vooral de warme pasteltinten, zoals roze en geel haal ik dan graag in huis. Zoals sommige van jullie wel weten, ben ik nog niet zo lang geleden verhuisd. Wij hebben toen heel gewaagd voor een witte vloer gekozen. We hebben wel heel erg zitten twijfelen of dat wel zo’n goed idee was. We wilden namelijk ook witte muren. Dus hoe breek je die hele witte waas die je dan in huis krijgt. Simpel: onder andere met vloerkleden.
Ik stuitte laatst op de website van Sukhi. Zij verkopen handgemaakte kleden uit verschillende landen. Doordat zij rechtstreeks de kleden inkopen bij de maker, en er dus geen tussenpersoon tussen zit, kunnen zij de prijzen laag houden. De vrouwen die deze kleden maken, krijgen goed betaald en werken in goede arbeidsomstandigheden. Allemaal fairtrade dus. Ik heb er een paar uitgezocht die mij erg fijn lijken voor in huis.
Wollen en vilten kleden uit India Zo hebben zij bijvoorbeeld wollen en vilten kleden uit India. Omdat de kleden met de hand gemaakt worden, kunnen deze op maat worden geleverd en in verschillende kleuren en designs. Heel leuk als je iets unieks wilt. De kleden zijn van de hoogste kwaliteit garen en wol gemaakt. Daardoor gaan zij jaren lang mee. Je kunt kiezen uit de vilten blaadjes kleden, vervilte wollen draden kleden, “stenen” kleden en de hoogpolige wollen lus kleden.
De eerste twee zijn verkrijgbaar in unieke kleurcombinaties. Die laatste lijkt mij erg fijn. Deze geven een warm en zacht gevoel onder je voeten. Dus heerlijk voor in huis. Ook zijn deze kleden alleen verkrijgbaar in natuurlijke tinten. Dat is precies waar ik van hou in huis.
Patchwork kleden uit Turkije De patchwork kleden worden in Turkije gemaakt. Ook deze kleden worden handgemaakt en bestaan uit allerlei verschillende stukken vintage kleden. Daardoor heb je ook weer een heel uniek kleed in huis. Je hebt ze in heel erg kleurrijke varianten. Dus als je van veel kleur in huis houdt, zijn deze ideaal.
Bolletjeskleden uit Nepal De bolletjeskleden vind ik echt heel leuk. Ze zijn rechthoekig en rond verkrijgbaar en in diverse kleuren. Sommige met een patroon, andere zijn effen van kleur. De ronde heeft mijn voorkeur. Deze lijken mij ideaal als speelkleed voor de kleine.
Dus diverse, unieke kleden voor ieder wat wils. En nog op een eerlijke en betaalbare manier te verkrijgen. Ik ben fan!
Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Sukhi.
Er is een hoop veranderd in mijn leven de laatste tijd. De grootste verandering is toch wel dat ik een kind heb gekregen. Het heeft een mega impact op je leven. Dat weet je van te voren. Maar hoe groot die impact daadwerkelijk is, kom je pas achter op het moment dat het je overkomt. Het is een super mooie impact, maar het betekent ook dat je je hele leven om moet gooien voor dit prachtige wezentje. Dingen die je normaal gesproken gewoon kon doen, kunnen niet zo maar meer. Je hebt altijd met iemand extra rekening te houden. Dus ook met bloggen.
Toen ik met zwangerschapsverlof ging, had ik ineens zeeën van tijd om te bloggen. Heerlijk vond ik dat. Ik kon door mijn enorme buik niet heel makkelijk meer de deur uit. Lopen hield ik niet lang vol, fietsen deed zeer en ik kon niet meer rechtop achter het stuur zitten. Vervelend, maar ik had inspiratie en ik had tijd voor mijn blog. Ik merkte dat mijn bezoekersaantallen in een rap tempo omhoog gingen. Ook kreeg ik ineens meer mail voor samenwerkingen.
En toen was daar de dag van de bevalling. Dan zijn ineens andere dingen belangrijk. In ieder geval niet mijn blog. Door de heftige bevalling heb ik langer de tijd nodig gehad om te herstellen en dus zat bloggen er toen ook niet in. Toen ik eenmaal er aan toe was, heb ik wel mijn bevallingsverhaal gedaan. Ook had ik inspiratie, maar ik was nog zoekende naar een ritme met de kleine en dus vond ik bloggen verder ook niet belangrijk. Nu ben ik blij als twee artikelen per week lukken.
Nu vind het wel weer tijd worden om iets voor mijzelf te gaan doen. Ik leer mijn aapje steeds beter kennen en daardoor heb ik ook meer tijd om over mijn blog na te denken. Toch merk ik dat het nog wel lastig is om het te combineren. Als de kleine eenmaal slaapt, kan ik heel goed bloggen. Maar ik moet ook nog steeds aan mijn eigen rust denken en er moeten ook nog dingen in huis gebeuren. En die dingen kunnen ook alleen maar gebeuren als de kleine slaapt of rustig is. Ik geef borstvoeding en laatst had meneer een regeldag. De hele dag wilde hij bij mij zijn en/of aangelegd worden. Ik had dus weinig mijn handen vrij. Dan merk je wel dat het lastig is om dingen te plannen. Ik wilde het hele huis onder handen nemen. Daar was dus niks van terecht gekomen. Op wat kleine klusjes na, als hij dan wel even zelfstandig sliep. Gelukkig duurde die regeldag maar één dag en kon ik dat de volgende dag allemaal doen. Bloggen lukte daardoor weer een paar dagen niet.
Het is dus nog steeds zoeken wanneer bloggen allemaal gaat lukken. Ik probeer nu steeds kleine beetjes tussendoor op papier te zetten. Het duurt dus allemaal wat langer, maar ik neem het allemaal voor lief. En het werkt. Ik geniet onwijs van het moederschap. En als we beide aan de nieuwe situatie gewend zijn, komt het regelmatig bloggen vanzelf wel weer.
Na mijn bevallingsverhaal en het verhaal over mijn kraamperiode, vond ik het wel weer tijd worden voor een luchtiger blogje. Even weer buiten mijn kleine wereldje treden dat newly mom heet en het weer hebben over andere onderwerpen. Theeleuten helpt daarbij. Dus bij deze heb ik weer wat vragen van Pickwick bewaard en ze beantwoord.
Ben je liever populair of ben je liever slim Als je mij dit 15 jaar geleden had gevraagd, had ik gezegd dat ik liever populair zou willen zijn. Zo werkt dat nou eenmaal om de middelbareschool-periode te kunnen overleven. Nu antwoord ik met slim. Hoewel ik graag een populaire blog zou willen hebben. Maar dan moet je dat natuurlijk slim aanpakken…
Heb je van de week iets geleerd? Ik leer iedere dag een hoop bij. Ik verdiep mij steeds meer in de blogwereld en in de wereld van mijn kleintje (toch weer even over baby’s beginnen). Dus dat zijn momenteel de gebieden waar ik iedere dag weer een beetje bij leer.
Wat is je favoriete gerecht? Ik kan niet kiezen tussen sushi en pannenkoeken met stroop. Beide kan ik op zijn tijd ineens ontzettend veel zin in hebben en dan moet ik het ook nu hebben.
Wat zou jouw laatste avondmaal zijn? Zoals bij puntje 3 genoemd: sushi of pannenkoeken met stroop. Net waar op dat moment zin in heb.
Welke landen heb jij allemaal bezocht? Frankrijk, Italië, Engeland, Duitsland, België, Oostenrijk, Zwitserland, Denemarken, Turkije, Griekenland (Kos), Egypte, IJsland en Brazilië (met een oversteek naar Paraquay). Vorig jaar heb ik een travel wishlist gemaakt. Ik hoop daar nog wel eens wat van af te mogen strepen.
Waar ter wereld voel jij je het meest comfortabel? IJsland. Die rust. Soms sta je ergens, ben je stil en je hoort helemaal niets. En die natuur. Nergens anders waar je die bijzondere natuur kunt vinden. Geweldig. En wil je nog meer ontspannen? Dan moet je echt een bezoekje brengen aan de Blue Lagoon. Oh, wat hou ik toch van dat land. Ik zou er graag nog een keer heen willen.
Waar stoor jij je aan? Je kan beter aan mij vragen waar ik mij niet aan stoor! Haha… nou ja eigenlijk niet zo grappig. Maar wat ik echt heel vervelend vind, is onnodig geluid. Die radio hoeft echt niet altijd zo hard! Moet er überhaupt altijd een radio aan? En sommige mensen kunnen best wat zachter praten. Dat dus. Daarom trekt IJsland mij, denk ik. Haha
Wat vind jij je beste eigenschap? Dat vind ik echt heel moeilijk te beantwoorden. Als iemand het weet?? Laat een comment achter. Hahaha.
Vorige keer schreef ik mijn bevallingsverhaal. Nu wil ik jullie vertellen over mijn kraamweek. Doordat ik zoveel bloedverlies had, moest ik twee dagen in het ziekenhuis blijven. Officieel zou ik daardoor 2 dagen minder kraamzorg thuis hebben. Ik blijf dat vreemd vinden. Aangezien er een reden is dat je langer in het ziekenhuis moet blijven. Lichamelijk ben je dus (vaak) langer niet in staat om voor je kind of jezelf te zorgen. Maar goed, uiteindelijk viel het bij mij wel mee en heb ik toch het één en ander kunnen leren van de kraamzorg.
De eerste twee dagen waren dus in het ziekenhuis. Daar kon ik absoluut niet tot rust komen. De hele dag werd de kamer plat gelopen door verpleegsters. Dan moest ik weer gecontroleerd worden, dan moest de kleine weer gecontroleerd worden, dan moest ik weer gewassen worden, dan moest iemand mij weer helpen met de borstvoeding, etc. De verpleegsters namen niet de tijd om mijn vriend de kneepjes van het ouderschap te leren. Zij verzorgden de kleine en gingen weer verder naar de volgende. We hebben één verpleegster gehad die wel de tijd nam om mijn vriend te vertellen hoe de kleine aangekleed of verschoond moest worden. Het komt er dus op neer dat je echt twee dagen mist.
Toen ik eenmaal naar huis mocht, was ik nog erg zwak. Ik had nog steeds hulp nodig met naar de wc gaan en douchen lukte ook nog niet. Alleen zittend op een krukje onder begeleiding van de kraamhulp. Zij heeft wel alles laten zien omtrent badje en de rest van de verzorging van de baby. Mijn vriend mocht alles doen. Ik kon alleen maar kijken.
Kraamtranen Ondanks dat ik zwak was, was ik niet mijn gevoel voor humor verloren. Ik was vrolijk en maakte af en toe een dolletje met de kraamhulp. Totdat de welbekende kraamtranen-dag aanbrak. Ook ik moest er aan geloven. Ik werd voornamelijk overvallen door een gevoel van onzekerheid. Ik had nog helemaal niks kunnen doen als het om de verzorging ging. Aanleggen aan mijn borst ging ook nog niet zonder hulp en het einde van de kraamdagen waren al in zicht. Ik werd extreem onzeker en kon alleen maar huilen. Hoe moest ik voor dit kleine guppy gaan zorgen als ik mij nog zo zwak voelde en niets heb kunnen leren? Ook wist ik niet of we de juiste keuzes maakten. Wat betreft borstvoeding was de mening in het ziekenhuis en die van de kraamhulp zo verschillend. Ik had geen idee wat de juiste was. Ook lag ik dagen op bed. De muren kwamen op mij af en ik vond het verschrikkelijk om al het bezoek op mijn slaapkamer te ontvangen en ze daarna allemaal gezellig beneden te horen kletsen.
De kraamhulp zag mijn onzekerheid en vroeg zich af of wij een 9e en 10e dag erbij wilden hebben. Hier moet je dan wel een deel voor betalen, maar we hadden het er wel voor over. Ook omdat mijn vriend op een gegeven moment toch echt weer aan het werk zou moeten. We kregen een indicatie voor nog twee extra ochtenden. Die dagen ging het al een stuk beter met mij, dus we hebben vooral lekker de tijd genomen om met de kleine te gaan badderen en verschillende borstvoedingshoudingen uit te proberen.
De kraamdagen voorbij Ik zat er tegenop dat de kraamhulp weg zou zijn. Maar de eerste dag dat zij er niet meer was, liep ik weer en voelde het eigenlijk wel goed dat er een einde aan die periode kwam. Het was zaterdag, mijn vriend was ook vrij, dus ik was niet alleen. En ik moest mijn eigen huis weer gaan ontdekken. De kraamhulp was heel zelfstandig. Dat is fijn, want je hoeft niet tijdens je kraamperiode van alles aan de kraamhulp te vragen of te vertellen. Maar de keerzijde was dat ik echt alles kwijt was. Ook mijn wasmiddel was er doorheen gevlogen, omdat de kraamhulp nogal gul was met het wasmiddel (duur geintje) en de muisjes had ze in een bakje gedaan in plaats van in de super handige schenkverpakking te laten zitten. Begrijp me niet verkeerd. Ik was echt heel blij met mijn kraamhulp. Er was een klik en ze heeft ons echt goed geholpen in een periode dat ik niet normaal mijn bed uit kon komen. Maar ik was ook ontzettend blij dat ik, in mijn eigen huis, alles weer op mijn eigen manier kon doen.
Een week verder Inmiddels zijn we ruim een week verder. En ik kan je vertellen dat het echt super goed gaat. De kleine doet het goed, ik ben weer hersteld en we hebben onze draai voor een groot deel gevonden. We zijn nog steeds aan het zoeken. Vooral als het gaat om zijn zuigbehoeften. Wel of geen speentje? Wel of geen pink? Nog maar eens aanleggen dan? Verwennen we hem dan niet te veel? Kortom, we zijn echt nog elkaar aan het leren kennen. Maar we komen er wel. De onzekerheid zal nooit helemaal weggaan. Ik hoor geen één ouder helemaal zeker van zijn/haar zaak zijn. Maar we doen gewoon wat wij denken dat het beste voor ons mannetje is. Dan kunnen we het haast niet fout doen.
Ik dacht van te voren niet mijn bevallingsverhaal te gaan delen met iedereen. Ik was heel zelfverzekerd over de bevalling. Mijn idee bij de bevalling was een doodnormaal verhaal. Ik krijg weeën en een paar uur later is de kleine er. Tuurlijk wist ik ook wel dat het meestal anders loopt dan je zou willen. Maar ik dacht het verder allemaal wel aan te kunnen. Ik was er helemaal klaar voor. Het liep iets minder rooskleurig af dan ik had gedacht. Geen zorgen. Het is helemaal goed gekomen. De kleine man en ik maken het goed. Maar toch mijn verhaal, zodat anderen in de toekomst wellicht sneller andere keuzes zullen maken.
Vooraf had ik een geboorteplan geschreven. Ik wilde het liefst in het ziekenhuis bevallen en geen gebruik maken van pijnbestrijding. Mocht ik mezelf toch tegenwerken, zou mijn vriend de beslissing nemen over de pijnbestrijding. Vooraf had ik een geboorteTens in huis gehaald, om daarmee de weeën zo goed mogelijk op te kunnen vangen.
Tweede paasdag voelde ik al wat rommelen. Hier en daar een krampje. Verder geen rare toestanden. Maar de harde buiken waren heftiger, vaker en pijnlijker dan normaal. Dus ergens had ik al het vermoeden dat het die avond wel ergens los zou barsten. Ik heb die dag gewoon mijn ding gedaan. Mijn schoonfamilie kwam om lekker te brunchen en we zijn later met alle buren wezen borrelen. Maar ondertussen wel alles timen in mijn hoofd. Wat overigens nog helemaal geen zin had, want zo heftig waren de weeën nou ook nog niet.
Maar ’s avonds barstte het los. Ze werden heftiger en regelmatiger. Ik moest ze echt gaan opvangen. Op een gegeven moment zijn we gaan timen. Na een uur hebben we de verloskundige gebeld. Zij is gekomen en ik zat op 1-2 cm. We spraken af dat zij een paar uur later weer zou komen. Als er bepaalde veranderingen waren, zoals vliezen die braken of veel bloedverlies, moest ik eerder al bellen. Een paar uur later, zat ik nog steeds op 2 cm. Inmiddels was de dinsdag al begonnen en ze gaf aan dat we echt nog wel meer moesten wachten. We konden weer bellen als we merkten dat de weeën heftiger werden. Ze vond mij er nog te fief bij zitten. Ik moest eerst in mijn schulp kruipen, voordat zij het gevoel had dat er echt meer aan het gebeuren was. Helaas gebeurde dat pas tegen het einde van de middag. Ik was inmiddels al ongeveer 14 uur bezig met weeën opvangen.
De verloskundige is eind van de middag weer langs geweest. Ik bleek 4-5 cm ontsluiting te hebben. Ze heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd. Daar heeft ze mijn vliezen gebroken, in de hoop dat het dan sneller zou gaan. De weeën werden al snel heftiger. Tussen de weeën door, was er geen tijd voor mij om bij te komen. Ze kwamen erg snel achter elkaar. Ik vond ze echt heel heftig. Maar ik moest en ik dacht iedere keer aan de kleine man die ik straks mocht leren kennen. Na 3 uur die heftige weeën te hebben, bleek ik nog steeds maar 5 cm ontsluiting te hebben. Ze gingen mij overdragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Ik was zo teleurgesteld, dat ik inmiddels alleen nog maar riep dat ik niet meer wilde. Ik wilde dat het voorbij was. Doe mij maar een keizersnee. Dat heb ik ook nog ergens geroepen. Dat was uiteraard niet de volgende stap. Ze hebben mij weeën opwekkers gegeven. Maar daarmee zouden de weeën natuurlijk nog heftiger worden en nog vaker komen. Aangezien ik niet aanspreekbaar was en in het geboorteplan had gezegd dat mijn vriend de beslissing zou nemen over pijnbestrijding, had ik wel verwacht dat zij dat zouden respecteren. Helaas wilden ze het van mij horen. Ik kon er uiteindelijk wel uitkramen dat ik een ruggenprik wilde. Daar knapte ik wel even van op, hoewel ik wel weeën bleef voelen. Een ruggenprik neemt namelijk alleen de buikweeën weg, maar die in je benen en rug blijf je voelen. En laat ik ze nou net ook daar hebben. Ze zouden om 12 uur ’s nachts weer komen kijken. Had ik dan nog steeds maar 5-6 cm, dan zou ik een keizersnee krijgen. Anders zouden ze nog even doorgaan. Ja, jullie lezen het goed. Woensdag was dus inmiddels begonnen. Ik was al ruim 24 uur bezig.
Maar wel goed nieuws om 12 uur. Ik had 8 cm ontsluiting. Dus reden genoeg om door te gaan. Over twee uur zouden ze weer verder kijken. Twee uur later was er nog steeds 8 cm. Ze voelden echter wel vooruitgang. Ze wilden mij niet nog twee uur laten wachten. Dus gingen ze voor een middenweg. Een uur later was het nog steeds 8 cm. Maar ook deze keer voelden ze vooruitgang. Ze lieten nog wel voor de zekerheid de gynaecoloog naar kijken. Ook hij was van mening dat we nog wel even door konden. Ik stond daar echter heel anders tegenover. Inmiddels was het 3 uur ‘s nachts en mijn tweede nacht wakker. Ik zag mijzelf na zo veel pijn en twee nachten geen slaap, echt niet nog een kind eruit persen. Zij bleven maar bezig over oerinstincten. Maar mijn zelfvertrouwen was ondertussen gedaald tot een nulpunt. Ik wilde dat ze de knoop door zouden hakken. Hun beargumentatie om nog niet over te gaan op een keizersnede snapte ik ook. Het kindje deed het goed, ik “deed” het goed. Aan keizersneden zitten gewoon te veel nadelen, om daar zomaar op over te gaan. Maar ze wilden wel een moeder hebben die nog door wilde gaan. Dus na even overleg met mijn vriend, heb ik toch besloten om af te wachten en door te gaan.
En met succes, want daarna was het 10 cm. Dus het was alleen nog een kwestie van persweeën krijgen. Ik was heel erg bang weer voor de heftige pijn en dus wilden zij kijken of ik door de ruggenprik heen druk zou voelen, zodat ik met ruggenprik zou kunnen gaan persen. Dus het was weer een uur wachten. Helaas bleef de druk uit en besloten zij de ruggenprik stop te zetten. Al snel kwamen de hevige weeën terug. Helaas heb ik die weeën ook weer 1,5 uur gehad, zonder persdrang.
En ineens was daar de persdrang. Eindelijk konden we beginnen. Na een uur persen hebben ze de gynaecoloog er weer bij gehaald, om te kijken of ik dit zelf nog kon redden. Zij dacht van wel, maar omdat ik al zo lang bezig was, hebben zij toch de pomp erbij gepakt. Toen zij zei dat ik met 3 persweeën klaar zou zijn, was dat voor mij een opluchting. Eindelijk kwam er een eind aan dit hele verhaal van totaal 36 (!) uur. Ik heb de kleine niet geboren zien worden. Ik was op. Ineens lag hij op mijn borst. Dat was een emotioneel moment. Ik bleef maar roepen: “hij is er, hij is er”.
Toen ze down under alles weer in orde gingen maken, bleken ze achteraf een gaasje kwijt te zijn. Ze wisten zeker dat ze hem niet bij mij hadden achtergelaten, maar toch konden ze hem niet terugvinden. Ik was behoorlijk wat bloed verloren, dus zij dachten dat hij al in de vuilnisbak terecht was gekomen. Ook had de verloskundige tijdens het hechten in haar vinger geprikt. Er werd achteraf dus lekker gestunteld.
Later bleek dat ik meer dan het dubbele aan bloed had verloren dan gemiddeld. Ik heb dus nog twee dagen in het ziekenhuis gelegen en een bloedtransfusie gehad om mijn ijzerniveau weer op pijl te krijgen. In het ziekenhuis was het niet echt lekker bijkomen. Ieder half uur word je gestoord, omdat er iemand weer wat van je wil. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis mocht en echt kon gaan genieten van mijn kleine ventje. Die het overigens super goed doet. Slaapt goed, drinkt goed. Het is een heel tevreden mannetje. Tot iedereen zijn verbazing kwam mijn borstvoeding heel snel op gang. Normaal zou mijn lichaam eerst energie steken in mijn herstel.
Dus zoals ik eerder al aangaf. Wilde ik graag mijn bevalling zonder pijnbestrijding doorkomen. Dat is helaas niet gelukt. De geboorteTens heeft mij zelfs niet aan het begin van mijn hele weeën toestand kunnen helpen. Ik ben dus niet echt kapot van dat apparaat. Misschien hebben jullie andere ervaringen. Ik ben blij dat ik uiteindelijk voor de ruggenprik heb gekozen, ondanks alle risico’s. Een eventuele volgende keer zou ik sneller die knoop doorhakken wat pijnbestrijding betreft. Want zo lang, zo veel pijn, was geen pretje.
Er is even een korte stilte geweest. De mensen die mij volgen via Instagram, Twitter of Facebook weten inmiddels dat ik ruim een week geleden bevallen ben van ons aapje. Omdat er wat complicaties bij zijn komen kijken, heb ik wat meer tijd nodig gehad om te moeten aansterken. Later meer hierover. Mijn blog heeft dus even stil gestaan. Maar ik ben er weer.
Inmiddels is het vandaag de laatste dag van de kraamzorg. Ik heb er gelukkig nog twee ochtenden bij mogen krijgen. De eerste twee dagen waren in het ziekenhuis. Maar daar leren ze je niets over de verzorging van je kind. Behalve borstvoeding dan. De verpleegsters zijn allemaal heel lief, maar doen alles liever even snel zelf zodat ze weer verder kunnen. Maar daar zal ik later nog een uitgebreide blog aan wijden over mijn kraamperiode.
Nu eigenlijk alleen een aankondiging: ik ben weer “volop” bezig met nieuwe artikelen. Die komen eraan. Dus hou mijn site en andere social media goed in de gaten. “Volop” tussen aanhalingstekens, want de kleine man heeft uiteraard voorrang. Haha!
Ook zo’n fan van lijstjes bijhouden? Ik wel. Ik hou echt overal lijstjes van bij. Helemaal nu ik zwanger ben, want anders vergeet ik echt alles. Ik heb een lijst voor boeken die ik nog wil lezen, series die ik nog wil kijken, spullen die ik voor de baby wil kopen en zo nog veel meer. Laatst ontdekte ik een leuke website van Wishlisty. Op deze site kun je gratis lijstjes aanmaken. Geweldige uitvinding voor mij en mijn serie aan lijstjes. Zo vergeet ik nooit meer iets.
Hoe werkt het? Het is heel simpel. Je maakt eerst een profiel aan. En nee, je hoeft niet eerst al je gegevens in te vullen. Alleen een naam en wachtwoord. Je kunt er ook voor kiezen om je social media accounts eraan te koppelen of je website. Super handig voor bloggers.
En dan kun je aan de slag met een lijstje. Je kunt het lijstje helemaal eigen maken door eerst een thema, een mooie kleur en een leuke foto als achtergrond te kiezen. Je kunt zelfs je eigen foto uploaden als je de aangeboden foto’s niet leuk of toepasselijk vindt.
Ik ben zelf ook aan de slag gegaan. Ik ben begonnen aan een lijstje om mijn boekenkast mee uit te breiden. Hij is nog lang niet af, want mijn lijst met boekenwensen is echt te lang, Hahaha. Later maar weer verder.
Dus ben ik maar overgegaan op een lijstje voor de ongeboren kleine. Ik heb al heel veel gekregen, dus dit lijstje is al flink ingekort. Daardoor was ik lekker snel klaar met deze wensenlijst. Naarmate hij ouder wordt, zal ik hem wel weer verder gaan aanvullen. En weet je wat nou zo handig is? Als hij jarig is, kan ik deze lijst delen met familie en vrienden, zodat iedereen een gepast cadeau zou kunnen uitzoeken. Op de startpagina van Wishlisty kun je ook lijsten van andere gebruikers vinden, mocht je inpiratie nodig hebben. Je hoeft zelf de lijst niet openbaar te maken als je dat niet wil. Links onderaan, naast je lijst, kun je er voor kiezen om het openbaar te maken of privé te houden.
Ik heb deze website nu gebruikt als verlanglijst voor mijn boeken en speelgoed voor mijn kleine. Maar dat is nog maar een kleine greep. Zo kun je ook een bucketlist bijhouden of een lijst met mooie reizen die je nog wil maken. Je kan echt van alles verzamelen. Ik ben verkocht. De lijsten die je hebt gemaakt, zijn allemaal in je profiel weer terug te vinden.
Houden jullie ook zo veel lijstjes bij? En waarvan?
Ik heb het in meerdere blogjes al wel een paar keer genoemd. Maar nooit meer verteld hoe het met mij gaat. Vandaag is het een jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. In deze blog blik ik terug op het afgelopen jaar.
Het is een zware tijd geweest, nadat ik mijn miskraam heb gehad. Ik had veel moeite met het erover heen komen van deze ervaring. Vanaf het moment dat het weer verantwoord was, probeerden we meteen weer zwanger te raken. Omdat ik vorige keer in één keer zwanger was, had ik er alle vertrouwen in dat het nu wel weer zo zou zijn. Dat was niet zo. Iedere maand liep weer uit in één grote teleurstelling en vreselijke huilbuien. Iedere maand dat ik niet zwanger was, kon ik maar moeilijk accepteren. Want ik had inmiddels toch al zoveel weken zwanger moeten zijn.
Ik vond het ook heel moeilijk om te horen als andere mensen zwanger waren. Ik moest altijd even slikken. Soms kwam er een woede aanval bij kijken, soms gewoon een flinke huilbui. In sommige situaties kon ik pas na 2 dagen oprecht blij voor hen zijn. Ik had er nog erg veel moeite mee.
Totdat ik weer een positieve test in mijn handen had. Dat was 4 maanden na mijn miskraam. Dit veranderde alles. Ik kon ineens makkelijk over praten. Toch reageerden we heel anders op de test dan bij de eerste. Ik werd sowieso weer emotioneel. Het werd mij weer gegund. Daarna was het de eerste echo afwachten. Zoals we vorige keer ons verheugden op de eerste echo om het hartje te zien kloppen en uiteindelijk van een koude kermis thuis kwamen, konden wij nu pas echt blij zijn op het moment dat we een hartje zagen kloppen.
Mijn zwangerschap loopt zeer voorspoedig. Soms voel ik mij wel eens schuldig naar dit mannetje in mijn buik. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar hij was er niet geweest als die andere zwangerschap wel succesvol was verlopen. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. Deze aap in mijn buik is meer dan welkom. Ik probeer het schuldgevoel dan ook zo snel mogelijk weer van mij af te schudden.
Inmiddels ben ik ruim 38 weken zwanger. En hoe mooi symbolisch zou het zijn als hij precies een jaar na mijn miskraam geboren zou worden. Vandaag dus. Van de week begon het wel een beetje te rommelen. Ik dacht dat het echt ging gebeuren. Maar helaas… het zette niet door. Dus toch nog even geduld hebben.
Met mij gaat het nu dus goed. Door deze zwangerschap heb ik mijn miskraam toch een plekje kunnen geven. Hoewel het wel een ervaring blijft die ik nog dagelijks met mij mee draag en nooit zal vergeten.
Lang heb ik ontkend dat ik mijn zwangerschap zat was. Tuurlijk voelde ik mij lichamelijk iedere dag een stuk minder worden, maar ik mag zwanger zijn en dat was voor mij een cadeautje waar ik van wilde genieten. Het liefst iedere minuut. Maar het bleek onvermijdelijk. Het moment was er toch ineens.
En dat moment was afgelopen zaterdag. Ineens was ik het zat. Boven was al een week niet meer gestofzuigd en gedweild. De trappen liggen onder een dikke laag stof, de badkamer heeft ook weer een poetsbeurt nodig en beneden stofzuigen en dweilen was ook al een paar dagen niet meer gedaan. Daarnaast krijg ik enorme lentekriebels en al mijn gezellige lentespulletjes zaten nog in dozen op zolder. Maar met dozen gaan sjouwen is momenteel geen doed idee. Daarnaast zit ik de hele dag thuis, dus wil je wel eens wat gezelligs in huis halen, maar echt de stad in gaan is ook geen pretje meer. Ik mag blij zijn dat het stukje fietsen naar de verloskundige nog enigszins lukt. En ook een leuke: mijn buik is ondertussen zo groot geworden, dat er geen broek meer lekker zit. Zelfs mijn yogabroek, die ik nog heel lang aan kon, gaat niet meer over mijn dikke buik heen en hangt er dus gezellig onder.
Op deze bewuste zaterdag was het enorm lekker weer. Ik wilde eigenlijk wat gezelligs gaan doen. Even de binnenstad in en een terrasje pakken, bijvoorbeeld. Maar ik zag het niet zitten om met mijn enorme buik op de hobbelige weggetjes te gaan fietsen. En lopen is net iets te ver. Na 3 meter lopen spelen de oefenweeën al weer op. Dus voelde ik mij weer opgesloten in het huis, waar ik mij ook al enorm aan ergerde en waar ik ook al niet aan kon beginnen. Een gefrustreerde huilbui was het gevolg. Ik ben dan wel de magische 37 weken gepasseerd (vandaag 38 weken), maar het kan zijn dat die kleine nog graag 4 weken warmpjes in mijn buik wil blijven zitten. De verveling slaat nu echt toe. Leuk hoor Netflix, maar soms wil je gewoon even onder de mensen zijn.
Mijn vriend wil mij ontzettend graag helpen, maar ik voel mij zo schuldig naar hem toe. Hij werkt gewoon 40 uur per week en ik wil hem dan niet ook nog eens belasten met mijn hele klussenlijst. Maar ja, om er zo nog zoveel weken bij te zitten… En na de bevalling ben ik ook niet gelijk in staat om de stofzuiger er weer bij te pakken. Gelukkig hebben we dan de eerste week kraamhulp.
Wat ik vooraf niet had bedacht, is dus toch gebeurd. Ik wil dat de kleine komt en het liefst nu. Maar met de hulp van wat lieve mensen is het toch gelukt om de pijn voor nu weer even te verzachten. De dozen op zolder zijn zondag uitgepakt!! Ik geniet er nu weer even vol op van. Tot de volgende hormonale uitbarsting.
Herkenbaar? Wanneer bereikten jullie dit kantelpunt?
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok