Het bericht Zwangerschap en kwetsbaarheid verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Heel veel mensen begrijpen heel goed hoe het is om zwanger te zijn. Ook mensen die het niet zelf hebben meegemaakt, kunnen zich enigszins inleven in jouw situatie. Bijvoorbeeld mensen die voor je opstaan in de tram. Alhoewel ik wel merk dat het vaak de mensen met kinderen zijn die dat doen. Maar er zijn ook mensen waarbij ik steeds maar weer moet uitleggen dat drie trappen oplopen voor mij echt te zwaar begint te worden. Ik voel mij op zo’n moment natuurlijk weer een enorme zeikerd. De enige reactie die ik dan krijg: “O ja? Is dat zo zwaar?” Met als gevolg dat ik toch maar weer zelf die drie trappen op loop, omdat andere mensen gewoonweg te lui zijn om het zelf te doen.
En dan mijn angst. Ooit las ik een stuk in de krant over een man die tijdens een onenigheid in de tram, een zwangere vrouw in haar buik had gestompt. Dit gebeurde in Den Haag. Daar waar ik dagelijks in de tram te vinden ben. Een stukje wat mij toen al raakte en waar ik nu zo’n beetje iedere dag aan terug denk. Je bent zo kwetsbaar als je zwanger bent. En er zijn mensen die het in hun hoofd halen om gebruik te maken van die kwetsbaarheid om jou echt pijn te kunnen doen.
Ik droom daar soms ook over. Nachtmerries. Een man stond tegenover mij en was ook echt van plan om mijn zwangerschap tegen mij te gebruiken als ik niet aan de kant zou gaan. Gelukkig maar een droom. Maar toch een enorme angst. Wat ik wel laatst had, was een vrouw die met haar handen op mij af kwam, ter hoogte van mijn buik, om haar tram te kunnen halen. Misschien had ze nog niet eens gezien dat ik zwanger was. Maar ik kon een bepaald scheldwoord niet meer onderdrukken. Wel op het laatst inslikken, aangezien ik ook niet wist met wat voor type ik te maken had.
Ik realiseer mij dus heel goed hoe kwetsbaar ik ben. Ik heb altijd wel het gevoel gehad mijzelf te kunnen verdedigen. Of dat ik in ieder geval hard weg kon rennen. Nu ren ik niet eens meer voor een tram.
Hebben jullie dit ook gevoeld tijdens je zwangerschap?
Het bericht Zwangerschap en kwetsbaarheid verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Zijn angsten te overwinnen? verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Ik heb sowieso veel angsten. Naast vliegangst heb ik nog hoogtevrees, watervrees, spinnen (en vele insecten in het algemeen), ’s avonds over straat gaan en ook al heb ik mijn rijbewijs, rijden vind ik nog steeds geen pretje. En na mijn miskaam, heb ik er nog een extra angst bij gekregen. Dit is nog maar het topje van de ijsberg.
Hoogtevrees
Ze zeggen dat angsten te overwinnen zijn. Hoe dan? Ik heb al zo vaak gevlogen. Vorig jaar nog helemaal naar Brazilië, inclusief een aantal binnenlandse vluchten. En nog steeds heb ik op de terugweg met een benauwd gevoel gezeten iedere keer als er ook maar een beetje turbulentie te voelen was. Ik geloof daar niet in. In Brazilië heb ik ook doodsangsten uitgestaan tijdens één van onze excursies. We gingen door de jungle naar een mooi uitzicht lopen. Ja, het uitzicht was mooi ja. Maar de weg erheen heb ik nog steeds nachtmerries van. Wat zij een pad noemen, is voor ons meer een…. Tja, ik weet er even geen mooi woord voor, maar een pad kon ik het niet noemen. Althans, ik zag er gewoon geen pad in. En toen we bijna bij de top waren, moesten we nog even een rotsblok opklimmen van 15 meter met achter ons een afgrond. Of ik vastgebonden zat? Nee joh!!
Brulapen
Gehuild heb ik, en niet omdat ik blij was dat ik de top gehaald had. Nee, Ik huilde omdat ik wist dat ik ook nog naar beneden moest. De foto’s zijn mooi. Ik kan niet anders zeggen. Achteraf realiseerde ik mij dat pas. Tijdens de tocht zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Onderaan de berg, op de terugweg, wel. Toen lieten de brulapen zich nog even zien. toen pas realiseerde ik mij dat het deze tocht waard was geweest. Ik zou dit niet zo gauw nog een keer doen. Een mooi verhaal heb ik wel, maar ik kan nou niet echt zeggen dat ik mijn angst heb overwonnen.
Ook kinderen krijgen te horen van nare nieuwsberichten en hoe ga je daar als opvoeder meeom. Hier heb ik al een keer eerder een artikel over geschreven. Lees dus ook: Je kind beschermen tegen het nieuws.
Het bericht Zijn angsten te overwinnen? verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht De dagen voor en na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>De miskraam
De dag dat de krampen begonnen, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een kruik in de vorm van een koe. Zo schattig. Iedere keer als ik hem zag, moest ik weer even lachen. Ook al had ik een hoop pijn en verdriet. In de loop van de dag namen de krampen en bloedverlies af. Ik dacht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
Dat was niet waar. Het ergste stond nog te gebeuren. Ik kreeg weer heftige krampen. Anderhalf uur heb ik met continue pijn op de bank gezeten. Daarna begon het nog heftiger te worden. Ik had veel pijn en ik wilde ervan af zijn. Ik voelde mijzelf af en toe wegglijden. Mijn vriend was gelukkig bij mij en hield chocola voor mijn neus om weer op kracht te komen. De chocola wilde ik niet. Ik had de energie niet om te eten. Ik was dus heel ver heen, want ik en chocola weigeren? Nee, dat doe ik normaal gesproken niet.
Na een uur hield de pijn op. En toen kwam het vruchtzakje. Het klinkt misschien gek, maar de manier waarop het is gegaan is goed geweest. Ik was blij dat de miskraam uit zichzelf is begonnen, zonder medische ingrepen. Ik was blij dat het vruchtzakje leeg was en dat ik geen resten heb hoeven zien van een kindje. En ik was vooral blij dat het voorbij was. Dubbele gevoelens, want tuurlijk ben ik verdrietig. Verdrietig dat ik deze zwangerschap niet tot een goed einde heb kunnen brengen. En verdrietig om het verlies van ons kindje. Ook al is hij of zij al heel vroeg gestorven in mijn buik.
Een nieuwe verslaving
Omdat de miskraam zo heftig is geweest, heb ik de dagen erna wel rust moeten nemen. Ik stond de volgende dag de was al weer te doen. Halverwege de dag had mijn lichaam er al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.
Het verdriet
Twee dagen na mijn miskraam, kwam het verdriet. Mijn eerste gevoel was opluchting. Omdat ik in de periode voor mijn miskraam ook verdrietig ben geweest, dacht ik dat ik het al een soort van had verwerkt. Maar dagen na de miskraam, kwam dan toch het vreselijke besef: Ik ben niet zwanger meer!!!
Dat slaat in als een bom. Ik denk alleen maar terug aan de dag waarop we ons “kindje” verloren. Nu moet je het een plekje geven. En dat gaat niet makkelijk. Ik ben na drie dagen weer gaan werken. Eerst dacht ik dat ik daar spijt van zou krijgen. Ik voelde mij down en ik had nog wel een beetje pijn. Vooral steken als ik te druk deed. Gelukkig lieten mijn lieve collega’s mij de rustige klusjes doen. ’s middags merkte ik dat ik er niet zo meer mee bezig was. Ik vond afleiding in mijn werk.
Angst
Thuis is het anders en ben je er nog steeds mee bezig. De vraag of we zo snel mogelijk weer willen proberen is al gevallen. Het is nu een week geleden, maar het voelt als gisteren. Nu lukt het mij nog niet om te denken aan een nieuwe zwangerschap. De angst is groot. Bang dat het weer hetzelfde gaat lopen. Het gevoel bij een volgende kruisje op de zwangerschapstest, zal niet meer hetzelfde gevoel geven als de eerste keer.
Lees ook:: Het begon zo mooi
Het bericht De dagen voor en na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>