Voorafgaand aan mijn miskraam heb ik al met veel mensen over mijn aankomende miskraam kunnen praten. Ik heb totaal 5 weken in onzekerheid (of ontkenning) gezeten. Om het een plekje te kunnen geven, vond ik het fijn om er over te kunnen praten. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Ineens kwamen daar de verhalen van mensen die het ook hadden meegemaakt of gewoon van mensen die het erg voor ons vonden. Veel mensen wisten niet zo goed wat ze tegen mij moesten zeggen. Ik kreeg van veel mensen te horen dat het goed was dat ik in ieder geval zwanger kon worden. Informatie waar ik niks aan had. Maar ik snap het wel, wat zeg je anders tegen iemand die op het punt staat haar kindje te verliezen? Dat is ook lastig. We werden overstroomt met liefdevolle kaartjes, appjes, cadeautjes en bloemen om ons sterkte te wensen. Ik was zo blij dat ik hier niet alleen voor stond. Als je dan hoort dat er mensen zijn, die dit alleen willen verwerken en het helemaal aan niemand vertellen, dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik ben niet zo iemand. Nee, ik heb andere mensen nodig om het een plaatsje te kunnen geven. Gelukkig vond mijn vriend het niet erg dat ik er met zoveel mensen over heb gepraat. Hij doet dat niet. hij verwerkt het ook liever in stilte. Maar hij respecteert dat ik op een andere manier rouw en heeft mij dus gelaten.

De miskraam
De dag dat de krampen begonnen, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een kruik in de vorm van een koe. Zo schattig. Iedere keer als ik hem zag, moest ik weer even lachen. Ook al had ik een hoop pijn en verdriet. In de loop van de dag namen de krampen en bloedverlies af. Ik dacht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.

Dat was niet waar. Het ergste stond nog te gebeuren. Ik kreeg weer heftige krampen. Anderhalf uur heb ik met continue pijn op de bank gezeten. Daarna begon het nog heftiger te worden. Ik had veel pijn en ik wilde ervan af zijn. Ik voelde mijzelf af en toe wegglijden. Mijn vriend was gelukkig bij mij en hield chocola voor mijn neus om weer op kracht te komen. De chocola wilde ik niet. Ik had de energie niet om te eten. Ik was dus heel ver heen, want ik en chocola weigeren? Nee, dat doe ik normaal gesproken niet.

Na een uur hield de pijn op. En toen kwam het vruchtzakje. Het klinkt misschien gek, maar de manier waarop het is gegaan is goed geweest. Ik was blij dat de miskraam uit zichzelf is begonnen, zonder medische ingrepen. Ik was blij dat het vruchtzakje leeg was en dat ik geen resten heb hoeven zien van een kindje. En ik was vooral blij dat het voorbij was. Dubbele gevoelens, want tuurlijk ben ik verdrietig. Verdrietig dat ik deze zwangerschap niet tot een goed einde heb kunnen brengen. En verdrietig om het verlies van ons kindje. Ook al is hij of zij al heel vroeg gestorven in mijn buik.

Een nieuwe verslaving
Omdat de miskraam zo heftig is geweest, heb ik de dagen erna wel rust moeten nemen. Ik stond de volgende dag de was al weer te doen. Halverwege de dag had mijn lichaam er al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.

Het verdriet
Twee dagen na mijn miskraam, kwam het verdriet. Mijn eerste gevoel was opluchting. Omdat ik in de periode voor mijn miskraam ook verdrietig ben geweest, dacht ik dat ik het al een soort van had verwerkt. Maar dagen na de miskraam, kwam dan toch het vreselijke besef: Ik ben niet zwanger meer!!!

Dat slaat in als een bom. Ik denk alleen maar terug aan de dag waarop we ons “kindje” verloren. Nu moet je het een plekje geven. En dat gaat niet makkelijk. Ik ben na drie dagen weer gaan werken. Eerst dacht ik dat ik daar spijt van zou krijgen. Ik voelde mij down en ik had nog wel een beetje pijn. Vooral steken als ik te druk deed. Gelukkig lieten mijn lieve collega’s mij de rustige klusjes doen. ’s middags merkte ik dat ik er niet zo meer mee bezig was. Ik vond afleiding in mijn werk.

Angst
Thuis is het anders en ben je er nog steeds mee bezig. De vraag of we zo snel mogelijk weer willen proberen is al gevallen. Het is nu een week geleden, maar het voelt als gisteren. Nu lukt het mij nog niet om te denken aan een nieuwe zwangerschap. De angst is groot. Bang dat het weer hetzelfde gaat lopen. Het gevoel bij een volgende kruisje op de zwangerschapstest, zal niet meer hetzelfde gevoel geven als de eerste keer.

Lees ook:: Het begon zo mooi

Share...0011