Whoop Whoop. Al weer 50 blogposts. Ik hoor jullie denken: is dat veel?! Voor mij wel!! Bijna twee jaar geleden begon ik met mijn blog. Het begon toen als hobby en ik nam het niet heel erg serieus. Af en toe een blogje schrijven (lees: eens per maand) was veel. Toen ik was afgestudeerd en full time ging werken, verstofte mijn blog een beetje. 3 maanden geleden wilde ik er weer meer mee gaan doen. Ik heb nu mijn eigen domeinnaam en ben ook meer persoonlijke berichten er op gaan plaatsen. Het hele idee achter “mijn kind kan de was doen” veranderde, naar mijn idee, op een positieve manier. Ik ben er flink aan gaan werken, maar ik vind het soms nog lastig om mij aan mijn eigen afspraak te houden. En dat is minimaal twee artikelen plaatsen per week. Het komt er dus op neer dat ik zeer trots ben op het behalen van dit 50e artikel.

Top 5
Om dit te vieren wil ik jullie graag meenemen in de top 5 van mijn meest gelezen artikelen:

1. De dagen voor en na mijn miskraam. Dit is toch wel mijn meest persoonlijke artikel die ik heb geschreven. Ik vond het lastig om te schrijven en te bedenken hoe open ik over mijn miskraam wilde zijn. Omdat ik het zelf heel jammer heb gevonden dat vrouwen daar niet open over zijn, heb ik besloten om dat wel te doen. Met name ook om andere vrouwen in deze moeilijke tijd te kunnen steunen.
2. Hoe ga je om met driftbuien? In dit artikel geef ik antwoord op deze vraag. Alhoewel de meningen erover verdeeld zijn, geef ik op mijn beurt ook mijn mening. Hiermee hoop ik ouders tips en inspiratie te kunnen geven over het omgaan met een driftbui.
3. Een blik in het verleden. Hier omschrijf ik dat alles in mijn leven, hoe moeilijk het soms ook is geweest, mij heeft gemaakt tot wat ik ben. En dat ik daar best een beetje trots op ben.
4. Twee weken later… Dit artikel beschrijft hoe ik mij twee weken na mijn miskraam voelde.
5. Vier weken later… Dit artikel… *zucht* heeft het echt een omschrijving nodig?

Tot slot: op naar de volgende 50. Hopelijk in minder dan twee jaar tijd.

Share...

Het bericht Een klein feestje verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Dit snap ik allemaal. Soms is het ook lastig, vooral als je thuis komt van een dag hard werken. Of je hebt slecht geslapen. Ook omdat de kleine je misschien heeft wakker gehouden. Allemaal factoren waarom het soms lastig is om met al die narigheden van kinderen om te gaan. Ze moeten gewoon luisteren. Maar kinderen zijn aan het ontdekken en doen al die dingen dus om een reden. Ze hebben soms die behoefte om even met blokken te gooien of met eten te spelen. Maar hoe kun je er dan toch rekening mee houden, zonder er zelf last van te hebben? Dat is de kunst van de alternatieven aanbieden. Hieronder een rijtje situaties met alternatieven:

• Spelen met eten: Dit is goed voor de ontwikkeling. Kinderen leren op deze manier de structuur van eten kennen. Zo maken zij kennis met alle smaken die er zijn. Nu probeer jij alleen de hele tijd die lepel in zijn/haar mond te steken, maar hij/zij wil continu de lepel afpakken. Met als gevolg dat alles onder zit. Pak er een tweede lepel bij. Zo kan je kind lekker met de lepel en eten blijven spelen en leert ook nog met een lepel om te gaan. Jij kan er voor zorgen dat er toch genoeg voedingsstoffen binnenkomen. Je zult merken dat je kind uiteindelijk zelf heel goed de lepel kan hanteren.
• Je kind is anderhalf en de houten blokjes worden nog niet echt gebruikt om kastelen mee te bouwen. Eerder gebruikt om alles over de grond te gooien. Gevolg: je dreumes mag niet meer met de blokken spelen. Hier kun je twee dingen in veranderen. 1. je houding. Dit is het ontdekken van zwaartekracht en ook een essentieel onderdeel van de opvoeding. Of 2. je erkend de behoeften van je dreumes om met iets te gooien, maar biedt een alternatief aan. Zoek iets waar hij/zij wel mee mag gooien. Misschien zachte blokken of een kleine zachte bal. Het kan ook zijn dat je dreumes het geluid gewoon erg leuk vindt. Het is natuurlijk ook ontdekken wat voor geluid alles maakt als je gaat tikken met een blokje. Misschien leuk om wat speelgoed muziekinstrumenten te kopen en af en toe er een activiteit aan te besteden. Even lekker rammen op die trommel. Het hoeft niet lang te duren en anders leg je het maar even uit aan je buren.
• Nog een voorbeeld van een kind van anderhalf. Je dreumes heeft sterk de behoefte om ergens op te klimmen. Op kastjes, op stoelen, op tafels. Jongens hebben deze behoefte sterker. Zij zijn fysieker dan meisjes. Neem je dreumes vaker mee naar buiten. Wellicht twee keer een half uur naar de speeltuin kan al voldoende zijn. Hierdoor kan je dreumes in zijn behoefte voorzien worden en doet het ook nog de nodige vitamine D op. Ik zeg win-win situatie.
• Je dreumes of peuter heeft de nare behoefte om de hele tijd op zijn/haar jongere broertje of zusje te gaan liggen. Lekker stoeien denkt hij, maar die baby vindt het toch minder leuk. Koop een grote knuffelbeer of iets wat er op lijkt. Leg uit dat als hij even wil stoeien, dat hij dat met de beer mag doen. Je zult zien dat ze na een tijdje de beer automatisch gebruiken om even lekker op te gaan liggen.
• En voor het huilen. Lees mijn blog maar over driftbuien. Dit zijn emoties waar zij nog mee moeten leren omgaan. Respecteer dat.

Dit zijn een aantal voorbeelden. Ik hoor graag als jullie nog meer inspiratie voor alternatieven willen.

Share...

Het bericht De kunst van alternatieven bieden verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Je kent het wel. Je bent net lekker aan het winkelen met je kinderen en ze worden moe. Dan beginnen ze te zeuren. Het zeuren wordt erger. En vervolgens loopt dat uit tot een enorme driftbui. Veel ouders schamen zich voor de driftbuien van hun kinderen in het openbaar. Ze hebben er dan ook alles voor over om de driftbui zo snel mogelijk te laten stoppen. Door ze bijvoorbeeld “om te kopen” met een ijsje. Dat is een mogelijkheid. Maar ergens ook belonen van het gedrag.

Driftbuien aanmoedigen?
Ooit werkte ik in een schoenenzaak. Er kwam een mevrouw binnen met in de buggy een driftig jongetje. Hij was overduidelijk heel boos. Deze vrouw schaamde zich duidelijk niet voor de situatie. Sterker nog, ze moedigde hem aan. Ze maakte er een spelletje van. Ze riep “dat kan harder, nog iets harder, nog even iets harder”. Het kind bleef lekker huilen. Daarna vroeg ze rustig (dus niet met sarcasme in haar stem): “is het nu over”? Waarop het jongetje stopte met huilen en tussen het snikken door “ja” antwoordde. Mijn collega’s en ik zagen het gebeuren en moesten hard lachen. Zo kan het dus ook.

Rekening houden met gevoelens
Ik had mij voorgenomen om dit te onthouden voor later. Want wat deze moeder deed, was rekening houden met de gevoelens van het kind. Veel ouders hebben de neiging om boos te worden en te dreigen. Want je wil het kind niet belonen, maar hij moet wel stil zijn. Kinderen voelen, net als ons, allerlei emoties. Zij weten er alleen nog niet goed mee om te gaan. Ik denk dat het beter is om de emoties in ieder geval niet op te laten kroppen, maar geef je kind het gevoel dat hij even boos mag zijn. Dat ben je zelf namelijk ook wel eens. Als ik boos ben, vliegen er ook nog wel eens kussens door het huis.

Klein wereldje
Deze moeder accepteerde de boosheid van haar kind. Een logisch gevolg van een gebeurtenis wat er vlak daarvoor heeft afgespeeld. Ik heb geen idee wat het was, maar voor een kind hoeft dat niet veel te zijn. Hun wereldje is nog zo klein. Eén kleine frustratie kan al genoeg zijn voor een mega uitbarsting. Als je dat in je achterhoofd houdt, is het al zo veel makkelijker om de driftbuien van je kind te accepteren en je er minder voor te schamen.

Share...

Het bericht Hoe ga je om met driftbuien? verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.