Ik heb het in meerdere blogjes al wel een paar keer genoemd. Maar nooit meer verteld hoe het met mij gaat. Vandaag is het een jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. In deze blog blik ik terug op het afgelopen jaar.

Het is een zware tijd geweest, nadat ik mijn miskraam heb gehad. Ik had veel moeite met het erover heen komen van deze ervaring. Vanaf het moment dat het weer verantwoord was, probeerden we meteen weer zwanger te raken. Omdat ik vorige keer in één keer zwanger was, had ik er alle vertrouwen in dat het nu wel weer zo zou zijn. Dat was niet zo. Iedere maand liep weer uit in één grote teleurstelling en vreselijke huilbuien. Iedere maand dat ik niet zwanger was, kon ik maar moeilijk accepteren. Want ik had inmiddels toch al zoveel weken zwanger moeten zijn.

Ik vond het ook heel moeilijk om te horen als andere mensen zwanger waren. Ik moest altijd even slikken. Soms kwam er een woede aanval bij kijken, soms gewoon een flinke huilbui. In sommige situaties kon ik pas na 2 dagen oprecht blij voor hen zijn. Ik had er nog erg veel moeite mee.

Totdat ik weer een positieve test in mijn handen had. Dat was 4 maanden na mijn miskraam. Dit veranderde alles. Ik kon ineens makkelijk over praten. Toch reageerden we heel anders op de test dan bij de eerste. Ik werd sowieso weer emotioneel. Het werd mij weer gegund. Daarna was het de eerste echo afwachten. Zoals we vorige keer ons verheugden op de eerste echo om het hartje te zien kloppen en uiteindelijk van een koude kermis thuis kwamen, konden wij nu pas echt blij zijn op het moment dat we een hartje zagen kloppen.

Mijn zwangerschap loopt zeer voorspoedig. Soms voel ik mij wel eens schuldig naar dit mannetje in mijn buik. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar hij was er niet geweest als die andere zwangerschap wel succesvol was verlopen. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. Deze aap in mijn buik is meer dan welkom. Ik probeer het schuldgevoel dan ook zo snel mogelijk weer van mij af te schudden.

Inmiddels ben ik ruim 38 weken zwanger. En hoe mooi symbolisch zou het zijn als hij precies een jaar na mijn miskraam geboren zou worden. Vandaag dus. Van de week begon het wel een beetje te rommelen. Ik dacht dat het echt ging gebeuren. Maar helaas… het zette niet door. Dus toch nog even geduld hebben.

Met mij gaat het nu dus goed. Door deze zwangerschap heb ik mijn miskraam toch een plekje kunnen geven. Hoewel het wel een ervaring blijft die ik nog dagelijks met mij mee draag en nooit zal vergeten.

Lees ook:
Het begon zo mooi
De dagen voor en na mijn miskraam
Twee weken later…
Vier weken later…

Share...

Het bericht Een jaar na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Lang heb ik ontkend dat ik mijn zwangerschap zat was. Tuurlijk voelde ik mij lichamelijk iedere dag een stuk minder worden, maar ik mag zwanger zijn en dat was voor mij een cadeautje waar ik van wilde genieten. Het liefst iedere minuut. Maar het bleek onvermijdelijk. Het moment was er toch ineens.

En dat moment was afgelopen zaterdag. Ineens was ik het zat. Boven was al een week niet meer gestofzuigd en gedweild. De trappen liggen onder een dikke laag stof, de badkamer heeft ook weer een poetsbeurt nodig en beneden stofzuigen en dweilen was ook al een paar dagen niet meer gedaan. Daarnaast krijg ik enorme lentekriebels en al mijn gezellige lentespulletjes zaten nog in dozen op zolder. Maar met dozen gaan sjouwen is momenteel geen doed idee. Daarnaast zit ik de hele dag thuis, dus wil je wel eens wat gezelligs in huis halen, maar echt de stad in gaan is ook geen pretje meer. Ik mag blij zijn dat het stukje fietsen naar de verloskundige nog enigszins lukt. En ook een leuke: mijn buik is ondertussen zo groot geworden, dat er geen broek meer lekker zit. Zelfs mijn yogabroek, die ik nog heel lang aan kon, gaat niet meer over mijn dikke buik heen en hangt er dus gezellig onder.

Op deze bewuste zaterdag was het enorm lekker weer. Ik wilde eigenlijk wat gezelligs gaan doen. Even de binnenstad in en een terrasje pakken, bijvoorbeeld. Maar ik zag het niet zitten om met mijn enorme buik op de hobbelige weggetjes te gaan fietsen. En lopen is net iets te ver. Na 3 meter lopen spelen de oefenweeën al weer op. Dus voelde ik mij weer opgesloten in het huis, waar ik mij ook al enorm aan ergerde en waar ik ook al niet aan kon beginnen. Een gefrustreerde huilbui was het gevolg. Ik ben dan wel de magische 37 weken gepasseerd (vandaag 38 weken), maar het kan zijn dat die kleine nog graag 4 weken warmpjes in mijn buik wil blijven zitten. De verveling slaat nu echt toe. Leuk hoor Netflix, maar soms wil je gewoon even onder de mensen zijn.

Mijn vriend wil mij ontzettend graag helpen, maar ik voel mij zo schuldig naar hem toe. Hij werkt gewoon 40 uur per week en ik wil hem dan niet ook nog eens belasten met mijn hele klussenlijst. Maar ja, om er zo nog zoveel weken bij te zitten… En na de bevalling ben ik ook niet gelijk in staat om de stofzuiger er weer bij te pakken. Gelukkig hebben we dan de eerste week kraamhulp.

Wat ik vooraf niet had bedacht, is dus toch gebeurd. Ik wil dat de kleine komt en het liefst nu. Maar met de hulp van wat lieve mensen is het toch gelukt om de pijn voor nu weer even te verzachten. De dozen op zolder zijn zondag uitgepakt!! Ik geniet er nu weer even vol op van. Tot de volgende hormonale uitbarsting.

Herkenbaar? Wanneer bereikten jullie dit kantelpunt?

Share...

Het bericht 37 weken en het ineens zat zijn verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Ergens in mijn tweede trimester begon het al. De slapeloze nachten. Je wordt wakker en… BAM… gedachten. Gedachten die niet meer uit vielen te schakelen. Ze gingen allerlei kanten op. Nog geen eens stressvolle dingen, ofzo. gewoon willekeurige gedachten. En dan moet je ook nog naar de wc. Tja, dan wordt je kindje ook wakker, die weer gezellig begint te draaien en te doen.

Daarna brak een periode aan, waarbij ik juist heel goed sliep. En ik dacht dat het alleen maar erger kon worden. Ik hoefde zelfs niet iedere nacht meer naar de wc. Heerlijk dat soort nachten. Ondanks dat ik wel moe was, kon ik wel lekker uitrusten. Op een paar slechte nachten na. Tot een week geleden. Ik ben morgen 34 weken zwanger en inmiddels lig ik niet lekker meer. Ik werd geadviseerd om alleen nog maar op mijn linkerzij te liggen. Want op je rechterzij, zou mijn baby last kunnen krijgen van mijn ingewanden. Dit hoeft overigens niet. Het komt heel weinig voor dat het echt gebeurt, maar ik neem graag het zekere voor het onzekere. En op mijn rug mag ook niet meer, vanwege het beknellen van zenuwen en bloedbanen.

Dus iedere nacht word ik tig keer wakker om erachter te komen dat ik weer niet goed lig. Maar om steeds op dezelfde manier te blijven liggen, vind ik ook niks. Ik ben een echte draaikont ’s nachts. Dus ga ik er maar weer 3 keer uit om even te plassen en soms om gewoon op de bank te zitten en andere dingen te gaan doen. Zo hoef ik in ieder geval niet steeds oncomfortabel in mijn bed te liggen.

Gelukkig breekt mijn verlof bijna aan. Dan kan ik overdags lekker bijslapen. Herkenbaar? Als iemand tips heeft voor een fijnere nacht, dan hoor ik het graag. Liever niet beginnen over het voedingskussen tussen mijn benen. Ik heb het geprobeerd en ik vind het verschrikkelijk. Hahaha. Ieder zijn ding.

Share...

Het bericht Slapeloze nachten tijdens mijn zwangerschap verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Van de week gebeurde het weer. En het was niet de eerste keer deze week. Oververmoeid en in de spits ging ik naar mijn werk. Terwijl ik stond te wachten op de tram, merkte ik al dat het steeds drukker en drukker bij de halte werd. Het was niet erg lekker weer, dus de fiets lieten de meeste mensen staan. Begrijpelijk. Maar het volgende gebeurde: de tram kwam aangereden en vanachter mij wordt ik aan meerdere kanten aan de kant gedouwd. Zogenaamd, nette dames die graag vooraan bij de deur wilden staan om zo nog een zitplaats te veroveren. En het lukte ze. Mij aankijkend met een blik van “lekker puh”. Want het was de laatste zit plek.

Normaal gesproken heb ik geen problemen met dit soort asociale gedrag. De grootste straf die deze mensen hebben, is dat zij nog altijd moeten leven met zichzelf. Dus haal ik daar altijd mijn schouders voor op. Maar dit is nu al de zoveelste keer deze week, dat ik als oververmoeide en hoogzwangere vrouw in de spits mag gaan staan in de tram. Want ook de mensen die al in de tram zaten, namen niet echt aanstalten om voor mij op te staan. Gewoonweg omdat hun mobieltje belangrijker was.

Jammer dat iedereen zo met zichzelf bezig is. Ik ben ook niet een persoon die dan gaat smeken of ik alsjeblieft mag zitten. Nee, ik blijf maar weer staan. Staande mensen kijken je vol medelijden aan. Tja, die zeggen er ook niets van. Ik kan er weinig aan doen, maar als zwangere vrouw hoor ik nu echt tot de minder valide. Er moet iets kostbaars geproduceerd worden en dat kost energie. Gemakkelijk is het dus niet om zwanger te zijn en daar mag best een beetje rekening mee gehouden worden. Ik hou niet van aanstellers en ik stel mijzelf ook niet snel aan, maar dit slaat alles.

Gek genoeg had ik eerder in mijn zwangerschap betere ervaringen mee. Mensen stonden voor mij op. Terwijl ik toen nog niet eens het idee had dat mensen het echt konden zien. Nu kun je toch echt niet meer om mij heen. Ik ben nog net geen size zeekoe. Maar toch: hoe groter ik wordt, hoe meer mensen schijt aan mij lijken te hebben. In de tram dan, hè.

Ik weet uit gesprekken met andere zwangere vrouwen, dat zij het openbaar vervoer (en met name in de spits) ook niet als een pretje hebben ervaren. Dus mijn oproep aan jullie: kijk meer om je heen en sta op voor zwangere vrouwen!!

Deel dit artikel zoveel mogelijk over de sociale media om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Ik ben het zat!! Twitter, Facebook etc. dus lekker mee.

Share...

Het bericht Klaag-blog: Openbaar vervoer en zwanger verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Heel veel mensen begrijpen heel goed hoe het is om zwanger te zijn. Ook mensen die het niet zelf hebben meegemaakt, kunnen zich enigszins inleven in jouw situatie. Bijvoorbeeld mensen die voor je opstaan in de tram. Alhoewel ik wel merk dat het vaak de mensen met kinderen zijn die dat doen. Maar er zijn ook mensen waarbij ik steeds maar weer moet uitleggen dat drie trappen oplopen voor mij echt te zwaar begint te worden. Ik voel mij op zo’n moment natuurlijk weer een enorme zeikerd. De enige reactie die ik dan krijg: “O ja? Is dat zo zwaar?” Met als gevolg dat ik toch maar weer zelf die drie trappen op loop, omdat andere mensen gewoonweg te lui zijn om het zelf te doen.

En dan mijn angst. Ooit las ik een stuk in de krant over een man die tijdens een onenigheid in de tram, een zwangere vrouw in haar buik had gestompt. Dit gebeurde in Den Haag. Daar waar ik dagelijks in de tram te vinden ben. Een stukje wat mij toen al raakte en waar ik nu zo’n beetje iedere dag aan terug denk. Je bent zo kwetsbaar als je zwanger bent. En er zijn mensen die het in hun hoofd halen om gebruik te maken van die kwetsbaarheid om jou echt pijn te kunnen doen.

Ik droom daar soms ook over. Nachtmerries. Een man stond tegenover mij en was ook echt van plan om mijn zwangerschap tegen mij te gebruiken als ik niet aan de kant zou gaan. Gelukkig maar een droom. Maar toch een enorme angst. Wat ik wel laatst had, was een vrouw die met haar handen op mij af kwam, ter hoogte van mijn buik, om haar tram te kunnen halen. Misschien had ze nog niet eens gezien dat ik zwanger was. Maar ik kon een bepaald scheldwoord niet meer onderdrukken. Wel op het laatst inslikken, aangezien ik ook niet wist met wat voor type ik te maken had.

Ik realiseer mij dus heel goed hoe kwetsbaar ik ben. Ik heb altijd wel het gevoel gehad mijzelf te kunnen verdedigen. Of dat ik in ieder geval hard weg kon rennen. Nu ren ik niet eens meer voor een tram.

Hebben jullie dit ook gevoeld tijdens je zwangerschap?

Share...

Het bericht Zwangerschap en kwetsbaarheid verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Verhuizen en zwanger zijn, is in mijn ogen de meest onmogelijke combinatie die er kan bestaan. Je hoofd wil heel veel, maar je lichaam laat het niet allemaal toe. Ook hier liep ik gigantisch tegenaan.

Dozen inpakken
Het inpakken zelf is op zich geen probleem. Het verplaatsen van die loeizware dozen… dat dan weer wel. Kortom. Overal liggen dozen in een ongeorganiseerde toestand door het huis. Wachtend tot de heer des huize thuis komt om ze op te stapelen.

Schoonmaken
Ook hier geldt: schoonmaken op zich is geen probleem, maar proberen de bewaarbakken onder het bed vandaan te halen om de lading stof die zich ertussen verzameld heeft, op te zuigen. Ja, dat is wel een probleem. De bakken zijn te zwaar om te duwen en je kan niet op je buik gaan liggen om ze er onder vandaan te trekken. Dus doe je wat je kan en daarna ga je ook weer zitten en wachten tot de heer des huize thuis komt en de klus voor jou kan afmaken.

Klussen
Klussen in het algemeen? Wel een probleem. Ik kan op zich wel met een kwast overweg. Maar trapje op, trapje af of op je knieën verder? Nee. Dat gaat hem toch echt niet worden. Alleen een band in het midden is mooi dekkend, maar de rest… Oplossing: ook hier weer de heer des huize en heel veel hulptroepen.

Wat gaat er mis
En dan heb je nog de stress van alles wat zo’n beetje mis kan gaan. Auto bij de garage, chauffeur gaat door zijn rug (was er wel met de vrachtauto!! Echt super!), ik laat mijn telefoon in de wc donderen, keuken die niet aangesloten kan worden omdat zij even waren vergeten te vermelden dat wij nog een gasleiding moesten verleggen. Ja, alles een dag voor de verhuizing. Met handen in je haar en proberen om voor de kleine in je buik rustig te blijven. En dan zit je er eenmaal en moet alles een plekje krijgen. Dat is helemaal gelukt!! Helemaal happy mee. Minder blij met erachter komen dat de wasmachine de verhuizing niet heeft overleefd. En net nu je eigenlijk zo’n beetje alles nog een keer extra wil wassen.

Gek genoeg raakte ik nog het meest overstuur van mijn telefoon. Onmiddellijk op zoek naar rijst natuurlijk. Maar ja, ga die maar eens zien te vinden als je net alles hebt ingepakt en 80 dozen in je huis staan. Ik was ook nog eens alleen en al de dozen tillen terwijl je 29 weken zwanger bent. Nee. Geen goed idee. Dus maar even bij de buren aangeklopt. Gelukkig was er een lieve buurman die nog wat rijst over had. En of mijn telefoon het is gaan doen? Jup, gefixt. Met dank aan mijn schoonvader. Helaas is het bellen wel een probleem gebleken, maar de rest doet het.

Verhuizen
En dan de verhuisdag zelf. Mag je tillen? Nee. Kun je dus wat doen? jazeker. In de weg lopen. Er moet toch gedirigeerd worden. Maar er moet ook voor iedereen gezorgd worden. Dus even op en neer naar de snackbar en voilà!! Een heerlijke lunch.

Voor die lunch heb ik overigens iedere dag gezorgd. Dus ik hoop dat de klussers zich flink verwend hebben gevoeld. En ik ben alle klussers en verhuizers eeuwig dankbaar voor alle hulp, zodat ik mij iets minder gefrustreerd en nutteloos kon voelen.

Share...

Het bericht Zwanger en verhuizen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Mijn leven als blogger gaat met ups en downs. En dan heb ik het puur over het bloggen. Ik heb even in een blog dip gezeten. Niets ernstigs aan de hand hoor! Gewoon druk!

Alles komt tegelijk. Inspiratie voor mijn blog, heb ik zat. Maar tijd… daar ontbreekt het aan. Nou ja, ik heb heus wel af en toe een gaatje om te bloggen, maar dan moet je wel zin hebben. En dat vind ik soms wel een nadeel van bloggen: het gevoel van altijd maar moeten om je lezers niet teleur te stellen. En als ik mijn lezers niet teleurstel, dan stel ik mijzelf wel teleur. Want eerlijk is eerlijk: ik ben deze blog niet begonnen om er vervolgens helemaal niets mee te doen.

Maar ja, zoals ik al zei heb ik het momenteel druk met van alles en nog wat. Binnenkort krijgen we dan eindelijk de sleutel van ons droompaleisje. De timing is echt fantastisch, namelijk een week voor kerst. Dus huisje, feestdagen en lekker bezig met voorbereidingen voor de kleine die op komst is, maken het allemaal lastig om zin te hebben in bloggen. Aan het einde van een werkdag ben ik moe en moet ik mezelf ook een beetje rust gunnen.

Dus rust gunnen heb ik de afgelopen tijd gedaan, maar dat neemt niet weg dat ik graag nog wat van mij laat horen. Daar komt ook nog bij kijken dat er weer een groter schrijfproject begint te kriebelen. Dit keer in de vorm van een kinderboek. Die schuif ik toch nog even in de koelkast, want ik ken die kriebels van grote projecten van mij. De overige kriebels staan daar nog steeds heel koud te wezen.

Hopelijk kunnen we lekker doorgaan met ons huisje en is er snel weer tijd en zin om lekker te gaan bloggen. Jullie horen van mij.

Share...

Het bericht Mijn leven als blogger #5 verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Uit de uitslag van de echo kwam naar voren dat de baby iets groter was dan gemiddeld. Ook mijn buik is groter dan eigenlijk hoort. Dus voor de verloskundige was er reden genoeg om een Glucose test te laten doen. Met andere woorden: Ze wilde kijken of ik aan zwangerschapsdiabetes lijd. Ik schrok heel erg. Had ik dan te veel gesnoept? Mijn idee was van niet. En wat als ik het heb. Wat betekent dat voor ons kindje?

De fout die ik altijd weer maak: alles op internet zoeken. Vroeggeboorte. Complicaties tijdens de bevalling. Het kwam allemaal voorbij. Gelukkig hoefde ik mij niet schuldig te voelen over het snoepen. Blijkbaar kon het daar niet aan liggen. En ik behoor niet tot de risicogroep. De kans dat ik het had, was zeer klein. Dus ergens was ik ook wel weer gerustgesteld. Maar ik maakte mij wel zorgen. Want als ik zwangerschapsdiabetes heb, hoe ga ik op dieet als ik al niet veel snoep? Ik wilde zo snel mogelijk die test gedaan hebben.

Die test is ook heel fijn, maar niet heus. Op een nuchtere maag moest ik ’s ochtends naar het ziekenhuis. Daar werd bloed afgenomen. Direct daarna moest ik een suikerdrankje drinken. Nog steeds mocht ik niks eten. Daarna was het twee uur wachten voor er weer bloed afgenomen moest worden.

Ik had er al weer een hele ochtend op zitten, zonder ook maar iets gegeten te hebben. Twee uur later kwam het verlossende telefoontje van mijn verloskundige. Mijn suiker was goed! Ik kan dus weer even zorgeloos genieten van mijn zwangerschap.

Share...

Het bericht Opnieuw onzeker tijdens mijn zwangerschap verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

De 20 weken-echo is geweest. Ik vond het heel spannend, maar… Alles is goed! Het babyshoppen kan dus beginnen.

En het shoppen is gelijk goed begonnen. Marktplaats is echt de ideale plek om aan je babyspullen te komen op een voordelige manier. Gelukkig dat het bestaat. Want ik sla echt stijl achterover van alle prijzen die babywinkels durven te vragen voor hun spullen. Dus hebben wij onszelf 800 euro bespaard door een tweedehands kinderwagen te kopen, die eruit zag alsof het nooit was gebruikt. Alles zat erop en eraan en was pas 1,5 jaar oud. Ik ben blij!

Ook de babykamer is al compleet. Even een commode en een ledikantje ergens op de kop tikken en we zijn er. Zelf heb ik nog een ladekast die prima kan dienen als kledingkast voor de baby. En dus hebben wij onszelf hiermee ook weer 500 euro bespaard (afhankelijk van je eisen, natuurlijk).

Kortom, wij zijn lekker bezig met verzamelen. Aankomend weekend gezellig shoppen met een zwanger vriendinnetje. Dus… ik zal een klein beetje proberen mij in te houden.

Wanneer gingen/gaan jullie voor het eerst babyspullen shoppen?

Share...

Het bericht Het babyshoppen is begonnen! verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.

Ook ik moet er aan geloven: zwangerschapsdementie. Ik dacht altijd dat het een fabeltje was. Een excuus voor zwangere vrouwen om af en toe wat laks te mogen zijn. Maar nee, toen ik een paar weken geleden zomaar ineens mijn pincode was vergeten, wist ik het zeker. Het is geen fabel. Het is een feit. En ik ben er ook door getroffen.

Zo werd ik met de zwangerschapsdementie ook een andere keer met boodschappen geconfronteerd. Ik maak altijd netjes een boodschappenlijstje. Dit boodschappenlijstje loop ik altijd helemaal na. Zelfs nog even voordat we naar de kassa gaan. Even een laatste check om te kijken of ik echt niets ben vergeten.
Dus toen ik op een goeie dag ook netjes met een boodschappenlijstje door de supermarkt liep. Bij de kassa alles afrekende en weer thuis kwam, realiseerde ik me dat we minimaal de helft waren vergeten. Hoe dan? Door met een lijstje door de supermarkt te dwalen, uit alle schappen iets pakken en er thuis pas achter komen dat ik geen eens één keer op het boodschappenlijstje heb gekeken.

Dit is mij niet één keer gebeurd, maar meerdere keren. Sindsdien ben ik niet meer van de lijstjes, maar heeft mijn vriend deze taak, ik hoop voor tijdelijk, van mij overgenomen.

Wie heeft er nog meer leuke voorbeelden van zwangerschapsdementie?

Share...

Het bericht Zwangerschapsdementie is een feit verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.