De eerste keer kinderopvang

Wat een spanning twee weken terug. Mijn kleine man ging voor het eerst naar de kinderopvang. Ik had eerst om een wendag gevraagd. Hij ging toen van 9.00 tot 13.00. Voor hem verstandig, maar zeker ook voor mij. Want ik moest wel mijn kleine achterlaten bij mensen die ik helemaal niet ken. En je hoort af en toe van die verhalen. Maar goed. Ik heb hem erheen gebracht en ik heb mijzelf afgeleid met schoonmaken.

Voordat we deze opvang hadden uitgezocht, ging er eerst een hele kritische blik van mij eraan vooraf. Ik breng die kleine van mij natuurlijk niet zomaar ergens heen. Ik had niet gedacht dat ik er zoveel moeite mee zou krijgen. Ik werkte tenslotte ook in de kinderopvang. En al die huilende moeders die bij ons kwamen begreep ik aan de ene kant wel, maar wij zijn toch ontzettend betrouwbaar. Ja, op mijn werk wist ik wat voor vlees we in de kuip hadden. Ik weet dat al mijn toenmalige collega’s betrouwbaar zijn. Maar zo’n moeder weet dat natuurlijk niet.

En nu ben ik zo’n moeder. En een hele kritische. Want ik was niet blij toen ik hem na de eerste dag weer mocht ophalen. Integendeel zelfs. Ik had het idee dat hij de hele ochtend alleen maar in de wipper had gezeten. Ik was zwaar teleurgesteld. Ik zal even uitleggen hoe dat kwam.

Rondleiding
Toen ik nog zwanger was en wij daar gingen kijken, hadden wij het idee dat het om een babygroep en een peutergroep ging. Op de babygroep zag ik nauwelijks boxen. De meeste baby’s zullen dus lekker op een kleedje op de grond spelen. Ze zeiden dat zij wel veel de deur openzetten. Dat leek mij alleen maar leuk om lekker veel met andere kinderen in aanraking te komen en de leidsters kennen allemaal je kind en de ouders. Nu we een half jaar verder zijn, kwam ik erachter dat zij helemaal niet veel baby’s hebben. Op de dagen dat mijn jochie er is, zijn ze met twee of drie baby’s. Dus vervolgens voegen zij samen met de peutergroep om een leidster te kunnen besparen. Het komt er dan op neer dat hij dus niet veilig ligt op de grond tussen de rennende peuters. Hij moet in de box liggen. Maar mijn mannetje houdt van kijken. En de boxen op de opvang zijn hoog. Dus geen grondboxen (een afgezette ruimte) of op de hoogte zoals in onze woonkamer. Nee. Ze hebben van die boxen waar de peuters onder kunnen spelen. Mijn mannetje hoort dus van alles onder zich gebeuren, maar kan niet zien wat er gebeurt. En dus vond hij het niet leuk om liggend te spelen. Iets waar hij normaal gesproken dus geen last van heeft. Normaal gesproken kan hij zich liggend prima vermaken. Soms wel een uur.

Nou weet ik ook wel dat dit een nieuwe situatie is met nieuwe geluiden. Ik wil het dus echt nog wel even aankijken of dit nog goed gaat komen. Maar ik wil gewoon niet dat hij de hele dag in de wipper zit. Ten eerste kan hij minder oefenen met zijn grove motoriek en ten tweede is de wipper slecht voor de rug van de baby als zij daar te lang in zitten. Daarnaast vind ik niet dat dit de opvang is dat zij een half jaar geleden aan ons lieten zien. Leuk die babygroep, maar als je er vervolgens geen gebruik van maakt, omdat je amper baby’s hebt, laat je toch verkeerde dingen aan ouders zien. Met als gevolg dat ik nu overweeg om mijn mannetje daar weg te halen en hem in wil schrijven bij een andere opvang. Misschien overdrijf ik het wel, maar ik breng hem niet alleen voor opvang daarheen. Maar ook omdat ik van mening ben dat zij andere dingen op de opvang leren dan thuis. Thuis kan ik hem ook de hele dag in de wipper laten zitten.

Te kritisch?
Maar goed, misschien denk ik er teveel over na en komt het doordat ik zelf in de kinderopvang heb gezeten. Op mijn werk stond de ontwikkeling van het kind voorop en was de wipper meer pure noodzaak dan een middel om het kind stil te houden. Ik ben dus ook geen voorstander van de wipper en thuis zit hij er niet langer dan een half uur per dag in. Soms zelfs een dag helemaal niet.

Maar je kunt je misschien wel voorstellen dat ik echt met heel veel moeite hem twee dagen later er weer heen bracht. De hele dag die ertussen zat, zat ik er echt als een blok tegenop. Ik voelde mij vooral schuldig naar hem toe. Ik vond het verschrikkelijk. Gelukkig had ik het idee dat hij de tweede dag al wat meer in de box gespeeld had en dat hij het verder wel naar zijn zin had. Hij was zelfs in de box in slaap gevallen. Wel jammer dat hij dus nog steeds niet op de babygroep, lekker met alle ruimte, heeft kunnen spelen. Ik denk dat ik daar sowieso vragen over ga stellen. Eerst nog maar even afwachten. Ik vind het vooral jammer dat het niet de ruimte is die zij tijdens de rondleiding hadden beloofd. Erg teleurstellend.

Hebben jullie weleens gehad dat de opvang waar je eerst nog zo over te spreken was, ineens enorm tegenviel?

Volg mijn blog ook op  Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin’
En natuurlijk op Snapchat: leonie_vanmil