Ik dacht van te voren niet mijn bevallingsverhaal te gaan delen met iedereen. Ik was heel zelfverzekerd over de bevalling. Mijn idee bij de bevalling was een doodnormaal verhaal. Ik krijg weeën en een paar uur later is de kleine er. Tuurlijk wist ik ook wel dat het meestal anders loopt dan je zou willen. Maar ik dacht het verder allemaal wel aan te kunnen. Ik was er helemaal klaar voor. Het liep iets minder rooskleurig af dan ik had gedacht. Geen zorgen. Het is helemaal goed gekomen. De kleine man en ik maken het goed. Maar toch mijn verhaal, zodat anderen in de toekomst wellicht sneller andere keuzes zullen maken.

Vooraf had ik een geboorteplan geschreven. Ik wilde het liefst in het ziekenhuis bevallen en geen gebruik maken van pijnbestrijding. Mocht ik mezelf toch tegenwerken, zou mijn vriend de beslissing nemen over de pijnbestrijding. Vooraf had ik een geboorteTens in huis gehaald, om daarmee de weeën zo goed mogelijk op te kunnen vangen.

Tweede paasdag voelde ik al wat rommelen. Hier en daar een krampje. Verder geen rare toestanden. Maar de harde buiken waren heftiger, vaker en pijnlijker dan normaal. Dus ergens had ik al het vermoeden dat het die avond wel ergens los zou barsten. Ik heb die dag gewoon mijn ding gedaan. Mijn schoonfamilie kwam om lekker te brunchen en we zijn later met alle buren wezen borrelen. Maar ondertussen wel alles timen in mijn hoofd. Wat overigens nog helemaal geen zin had, want zo heftig waren de weeën nou ook nog niet.

Maar ’s avonds barstte het los. Ze werden heftiger en regelmatiger. Ik moest ze echt gaan opvangen. Op een gegeven moment zijn we gaan timen. Na een uur hebben we de verloskundige gebeld. Zij is gekomen en ik zat op 1-2 cm. We spraken af dat zij een paar uur later weer zou komen. Als er bepaalde veranderingen waren, zoals vliezen die braken of veel bloedverlies, moest ik eerder al bellen. Een paar uur later, zat ik nog steeds op 2 cm. Inmiddels was de dinsdag al begonnen en ze gaf aan dat we echt nog wel meer moesten wachten. We konden weer bellen als we merkten dat de weeën heftiger werden. Ze vond mij er nog te fief bij zitten. Ik moest eerst in mijn schulp kruipen, voordat zij het gevoel had dat er echt meer aan het gebeuren was. Helaas gebeurde dat pas tegen het einde van de middag. Ik was inmiddels al ongeveer 14 uur bezig met weeën opvangen.

De verloskundige is eind van de middag weer langs geweest. Ik bleek 4-5 cm ontsluiting te hebben. Ze heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd. Daar heeft ze mijn vliezen gebroken, in de hoop dat het dan sneller zou gaan. De weeën werden al snel heftiger. Tussen de weeën door, was er geen tijd voor mij om bij te komen. Ze kwamen erg snel achter elkaar. Ik vond ze echt heel heftig. Maar ik moest en ik dacht iedere keer aan de kleine man die ik straks mocht leren kennen. Na 3 uur die heftige weeën te hebben, bleek ik nog steeds maar 5 cm ontsluiting te hebben. Ze gingen mij overdragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Ik was zo teleurgesteld, dat ik inmiddels alleen nog maar riep dat ik niet meer wilde. Ik wilde dat het voorbij was. Doe mij maar een keizersnee. Dat heb ik ook nog ergens geroepen. Dat was uiteraard niet de volgende stap. Ze hebben mij weeën opwekkers gegeven. Maar daarmee zouden de weeën natuurlijk nog heftiger worden en nog vaker komen. Aangezien ik niet aanspreekbaar was en in het geboorteplan had gezegd dat mijn vriend de beslissing zou nemen over pijnbestrijding, had ik wel verwacht dat zij dat zouden respecteren. Helaas wilden ze het van mij horen. Ik kon er uiteindelijk wel uitkramen dat ik een ruggenprik wilde. Daar knapte ik wel even van op, hoewel ik wel weeën bleef voelen. Een ruggenprik neemt namelijk alleen de buikweeën weg, maar die in je benen en rug blijf je voelen. En laat ik ze nou net ook daar hebben. Ze zouden om 12 uur ’s nachts weer komen kijken. Had ik dan nog steeds maar 5-6 cm, dan zou ik een keizersnee krijgen. Anders zouden ze nog even doorgaan. Ja, jullie lezen het goed. Woensdag was dus inmiddels begonnen. Ik was al ruim 24 uur bezig.

Maar wel goed nieuws om 12 uur. Ik had 8 cm ontsluiting. Dus reden genoeg om door te gaan. Over twee uur zouden ze weer verder kijken. Twee uur later was er nog steeds 8 cm. Ze voelden echter wel vooruitgang. Ze wilden mij niet nog twee uur laten wachten. Dus gingen ze voor een middenweg. Een uur later was het nog steeds 8 cm. Maar ook deze keer voelden ze vooruitgang. Ze lieten nog wel voor de zekerheid de gynaecoloog naar kijken. Ook hij was van mening dat we nog wel even door konden. Ik stond daar echter heel anders tegenover. Inmiddels was het 3 uur ‘s nachts en mijn tweede nacht wakker. Ik zag mijzelf na zo veel pijn en twee nachten geen slaap, echt niet nog een kind eruit persen. Zij bleven maar bezig over oerinstincten. Maar mijn zelfvertrouwen was ondertussen gedaald tot een nulpunt. Ik wilde dat ze de knoop door zouden hakken. Hun beargumentatie om nog niet over te gaan op een keizersnede snapte ik ook. Het kindje deed het goed, ik “deed” het goed. Aan keizersneden zitten gewoon te veel nadelen, om daar zomaar op over te gaan. Maar ze wilden wel een moeder hebben die nog door wilde gaan. Dus na even overleg met mijn vriend, heb ik toch besloten om af te wachten en door te gaan.

En met succes, want daarna was het 10 cm. Dus het was alleen nog een kwestie van persweeën krijgen. Ik was heel erg bang weer voor de heftige pijn en dus wilden zij kijken of ik door de ruggenprik heen druk zou voelen, zodat ik met ruggenprik zou kunnen gaan persen. Dus het was weer een uur wachten. Helaas bleef de druk uit en besloten zij de ruggenprik stop te zetten. Al snel kwamen de hevige weeën terug. Helaas heb ik die weeën ook weer 1,5 uur gehad, zonder persdrang.

En ineens was daar de persdrang. Eindelijk konden we beginnen. Na een uur persen hebben ze de gynaecoloog er weer bij gehaald, om te kijken of ik dit zelf nog kon redden. Zij dacht van wel, maar omdat ik al zo lang bezig was, hebben zij toch de pomp erbij gepakt. Toen zij zei dat ik met 3 persweeën klaar zou zijn, was dat voor mij een opluchting. Eindelijk kwam er een eind aan dit hele verhaal van totaal 36 (!) uur. Ik heb de kleine niet geboren zien worden. Ik was op. Ineens lag hij op mijn borst. Dat was een emotioneel moment. Ik bleef maar roepen: “hij is er, hij is er”.

Toen ze down under alles weer in orde gingen maken, bleken ze achteraf een gaasje kwijt te zijn. Ze wisten zeker dat ze hem niet bij mij hadden achtergelaten, maar toch konden ze hem niet terugvinden. Ik was behoorlijk wat bloed verloren, dus zij dachten dat hij al in de vuilnisbak terecht was gekomen. Ook had de verloskundige tijdens het hechten in haar vinger geprikt. Er werd achteraf dus lekker gestunteld.

Later bleek dat ik meer dan het dubbele aan bloed had verloren dan gemiddeld. Ik heb dus nog twee dagen in het ziekenhuis gelegen en een bloedtransfusie gehad om mijn ijzerniveau weer op pijl te krijgen. In het ziekenhuis was het niet echt lekker bijkomen. Ieder half uur word je gestoord, omdat er iemand weer wat van je wil. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis mocht en echt kon gaan genieten van mijn kleine ventje. Die het overigens super goed doet. Slaapt goed, drinkt goed. Het is een heel tevreden mannetje. Tot iedereen zijn verbazing kwam mijn borstvoeding heel snel op gang. Normaal zou mijn lichaam eerst energie steken in mijn herstel.

Dus zoals ik eerder al aangaf. Wilde ik graag mijn bevalling zonder pijnbestrijding doorkomen. Dat is helaas niet gelukt. De geboorteTens heeft mij zelfs niet aan het begin van mijn hele weeën toestand kunnen helpen. Ik ben dus niet echt kapot van dat apparaat. Misschien hebben jullie andere ervaringen. Ik ben blij dat ik uiteindelijk voor de ruggenprik heb gekozen, ondanks alle risico’s. Een eventuele volgende keer zou ik sneller die knoop doorhakken wat pijnbestrijding betreft.  Want zo lang, zo veel pijn, was geen pretje.