Ik ga nog even door met het reviewen van indrukwekkende boeken. Het boek van Natascha Kampusch heeft namelijk ook veel indruk op mij gemaakt. Het is al weer enige tijd geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar ik denk nog regelmatig terug aan dit boek. Hij staat nog steeds ergens bovenaan mijn favoriete boekenlijstje.
Natascha Kampusch beschrijft in detail hoe zij is ontvoerd op haar 10e tot haar ontsnapping op haar 18e (!!). Aan het einde van ieder hoofdstuk, staat een 2D-Code. Deze code kun je scannen en verwijst naar de site van Natascha Kampusch. Daar vind je foto’s en ander beeld materiaal van o.a. de plek waar zij werd vastgehouden. Hierdoor raakte ik in de ban van dit boek. Alles wat zij beschrijft in het boek, krijg je ook te zien. DDat maakt het allemaal nog afschuwelijker. Hoe vreselijk om dit te moeten meemaken. De meeste van ons hebben een redelijk onbezorgde jeugd gehad, maar wat hadden we het “zwaar”. Nee, dit meisje had het pas zwaar. En dan nog maar te zwijgen over wat dit allemaal heeft moeten betekenen voor haar ontwikkeling.
Hoewel er na het verschijnen van het boek een hoop roddels de wereld in zijn gekomen, dat er het één en ander aan details zouden zijn gelogen, kan ik mij niet voorstellen dat je hierover zou liegen. Dat zij werd ontvoerd op haar tiende is waar. Maar zij zou iets inniger zijn geweest met haar ontvoerder dat zij zich voordoet. Ze zou zelfs een kind van hem hebben gebaard. Het baby’tje zou het niet hebben overleefd en begraven liggen in de achtertuin. Heel naar om daar over te moeten nadenken. Of het allemaal waar is of niet, het boek heeft indruk gemaakt. En dus een aanrader. Zij legt in het boek ook uit waarom zij niet lijdt aan het stockholmsyndroom. Zij heeft behoorlijk verdriet gehad om de dood van haar ontvoerder. Maar zij geeft daarbij aan dat, in haar jeugd, hij de enige volwassene was die er voor haar was. Een logische verklaring. Maar is dat niet gelijk ook ongeveer de definitie van het stockholmsyndroom? Of in ieder geval hoe het stockholmsyndroom kan ontstaan. Interessant om over na te denken.
Het jaar erna ben ik het boek van haar moeder gaan lezen. Als aanvulling. Zonder Natascha van Brigitta Sirny-Kampusch was ook een indrukwekkend boek. Zij werd ten onrechte beschuldigd dat zij iets te maken zou hebben met de verdwijning van haar dochter. En toen Natascha eenmaal terug was, werd zij van haar vandaan gehouden. In dit boek verteld zij hoe zij de verdwijning heeft beleefd en er mee om is gegaan. Ik moet zeggen dat ik dit boek af en toe wat langdradig vond. Sommige details waren in mijn ogen niet belangrijk voor het verhaal. Maar toch was het een mooie aanvulling.
Dus weer een hoop leesvoer deze zomer. Veel leesplezier.
