Het bericht Een jaar na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>
Ik heb het in meerdere blogjes al wel een paar keer genoemd. Maar nooit meer verteld hoe het met mij gaat. Vandaag is het een jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. In deze blog blik ik terug op het afgelopen jaar.
Het is een zware tijd geweest, nadat ik mijn miskraam heb gehad. Ik had veel moeite met het erover heen komen van deze ervaring. Vanaf het moment dat het weer verantwoord was, probeerden we meteen weer zwanger te raken. Omdat ik vorige keer in één keer zwanger was, had ik er alle vertrouwen in dat het nu wel weer zo zou zijn. Dat was niet zo. Iedere maand liep weer uit in één grote teleurstelling en vreselijke huilbuien. Iedere maand dat ik niet zwanger was, kon ik maar moeilijk accepteren. Want ik had inmiddels toch al zoveel weken zwanger moeten zijn.
Ik vond het ook heel moeilijk om te horen als andere mensen zwanger waren. Ik moest altijd even slikken. Soms kwam er een woede aanval bij kijken, soms gewoon een flinke huilbui. In sommige situaties kon ik pas na 2 dagen oprecht blij voor hen zijn. Ik had er nog erg veel moeite mee.
Totdat ik weer een positieve test in mijn handen had. Dat was 4 maanden na mijn miskraam. Dit veranderde alles. Ik kon ineens makkelijk over praten. Toch reageerden we heel anders op de test dan bij de eerste. Ik werd sowieso weer emotioneel. Het werd mij weer gegund. Daarna was het de eerste echo afwachten. Zoals we vorige keer ons verheugden op de eerste echo om het hartje te zien kloppen en uiteindelijk van een koude kermis thuis kwamen, konden wij nu pas echt blij zijn op het moment dat we een hartje zagen kloppen.
Mijn zwangerschap loopt zeer voorspoedig. Soms voel ik mij wel eens schuldig naar dit mannetje in mijn buik. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar hij was er niet geweest als die andere zwangerschap wel succesvol was verlopen. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. Deze aap in mijn buik is meer dan welkom. Ik probeer het schuldgevoel dan ook zo snel mogelijk weer van mij af te schudden.
Inmiddels ben ik ruim 38 weken zwanger. En hoe mooi symbolisch zou het zijn als hij precies een jaar na mijn miskraam geboren zou worden. Vandaag dus. Van de week begon het wel een beetje te rommelen. Ik dacht dat het echt ging gebeuren. Maar helaas… het zette niet door. Dus toch nog even geduld hebben.
Met mij gaat het nu dus goed. Door deze zwangerschap heb ik mijn miskraam toch een plekje kunnen geven. Hoewel het wel een ervaring blijft die ik nog dagelijks met mij mee draag en nooit zal vergeten.
Lees ook:
Het begon zo mooi
De dagen voor en na mijn miskraam
Twee weken later…
Vier weken later…
Het bericht Een jaar na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Waarom ik ben gaan bloggen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Bloggen zelf is volgens mij niet heel bijzonder. Sterker nog, er lopen best veel bloggers rond. Ik weet niet hoe het is ontstaan en waarom het zo populair geworden is. Maar één ding is zeker: ben je een blogger, dan heb je een hobby die duizenden andere met je delen. Dat maakt het ook heel leuk. Het is een heel nieuw sociaal netwerk waar je bij hoort en bloggers zijn natuurlijk ook je volgers. Dit is iets waar ik nog niet eens bij stil had gestaan toen ik begon met bloggen.
Ik begon met bloggen tijdens het laatste jaar van mijn studie pedagogiek. Ik had nog niet eens mijn eigen website. Het was meer een ding dat ik naast mijn studie deed. Ik had het op mijn stage niet heel erg naar mijn zin. Ik deed taken die totaal niet aansloten bij mijn opleiding. De vele gesprekken met mijn stage haalde niets uit. Sterker nog, ze kregen mijn school aan hun kant. Hoe dan? Hoe zagen zij het voor zich dat ik aan het einde van het jaar een HBO-pedagoog zou zijn, terwijl ik niet eens iets op mijn stage deed dat er ook maar enigszins mee te maken had? Heel kwalijk. Op mijn stagebegeleider en school hoefde ik niet te rekenen. Uiteindelijk kreeg ik wel enigszins wat voor elkaar bij collega’s van mijn stage. Ik kon wat taken overnemen of bij hen meekijken, zodat ik toch met een redelijk tevreden gevoel mijn studie kon afronden.
Omdat ik wat miste, wilde ik mijzelf blijven ontwikkelen op een andere manier. En zo ben ik begonnen met bloggen. Eigenlijk om bepaalde pedagogische vraagstukken aan het licht te brengen en deze op mijn eigen manier te kunnen beantwoorden. Op die manier moest ik in de theorie blijven duiken en kon ik mij op meerdere pedagogische gebieden blijven ontwikkelen en kon ik andere mensen toch de hulp bieden die ik graag had geboden tijdens mijn stage. Nou had ik helemaal niet veel volgers. Mijn moeder was de enige die mijn artikelen las. Haha. Ik had ook geen idee hoe ik mijzelf moest promoten.
Vorig jaar werd mijn blog persoonlijker. Ik kreeg een miskraam. En ik had de behoefte om dit te delen. Dit omdat ik het gevoel had dat ik en mijn vriend er helemaal alleen voor stonden. Ik wist al 5 weken voor mijn miskraam dat ik er één zou krijgen. Elke vraag die wij stelden, werd afgedaan met: “tja, dat is bij iedere miskraam weer anders”. En toen was daar de dag van de miskraam. Of het te vergelijken was met een bevalling, kan ik over een paar weken pas antwoord op geven. Maar ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk veel pijn heb gehad. Zelfs zo veel dat ik steeds bijna van mijn stokkie ging. Mijn vriend probeerde mij chocola te voeren, zodat ik energie kreeg. Maar ik had gewoonweg geen energie om op chocola te kauwen. Ik was dus heel slecht voorbereid. Ik had niets in huis wat dit kon vergemakkelijken. Er werd vooraf steeds geroepen dat het te vergelijken was met een heftige menstruatie. Mijn miskraam vergelijk ik liever met een mini-bevalling. Mijn vriend heeft gebeld naar het ziekenhuis. Want we kregen folders mee, waarin stond dat als het zwart voor mijn ogen werd, dat wij moesten bellen. Dan krijg je weer zo’n gek antwoord: “ze zal het echt nog even zelf moeten doen”. Dus als wij hier doorheen komen, hoef ik met mijn bevalling ook geen pijnbestrijding.
Maar goed, dat is een ander verhaal. Even weer to the point. Door deze heftige ervaring wilde ik mijn blog uitbreiden. Ik wilde niet alleen maar pedagogische vraagstukken aansnijden. Ik wilde ook andere vrouwen helpen door mijn ervaringen op te schrijven. Wat voor ervaring het ook is, je kan altijd mensen inspireren. En op sommige onderwerpen, zoals een miskraam, heerst toch nog steeds een taboe om erover te praten. Ik heb meer gehad aan een ervaringsdeskundige dan aan mijn verloskundige en gynaecoloog.
Inmiddels is mijn blog uitgebreid en heb ik mijn eigen domeinnaam. Met veel plezier lees ik blogs van anderen en hun ervaringen. Bijvoorbeeld nu de ervaring van mijn zwangerschap. Dit helpt mij en ik hoop anderen ook te kunnen helpen. Ook geeft het een gevoel van saamhorigheid. Ik ben nog groeiende en ik ben nog lang niet waar ik graag zou willen zijn met bloggen. Maar ik krijg steeds meer volgers en lezers. Heel erg leuk!
Ik blog dus nog steeds met veel plezier en ik krijg er alleen maar meer plezier in. Ik hoop dat jullie mijn blogs natuurlijk ook met veel plezier lezen. Haha. Maar ik ben ook heel benieuwd waarom jullie zijn begonnen met bloggen.
Het bericht Waarom ik ben gaan bloggen verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Even rustig aan verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Test #2
In de loop van de week voelde ik het: het ballonnetje die ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook voelde. En aangezien mijn menstruatie uitbleef, heb ik toch maar weer een test gedaan. En ja hoor!! Toch dat streepje erbij. Opgelucht. En ik moest even wat tranen wegpinken: mijn lichaam doet het nog!
Genieten
Ik genoot er meteen van. Waarbij ik met mijn eerste zwangerschap kon zuchten en steunen door pijn en moeheid (omdat ik niet wist waar ik het voor deed), heb ik daar nu minder last van. Ik moet zeggen dat het slechte slapen toch jammer is. Zeker als je de volgende dag moet werken. Maar wat ben ik blij weer zwanger te zijn!
Spannende weken
Nu (19 september) kijk ik terug op de eerste weken. Wat heb ik die anders beleefd dan bij de eerste zwangerschap. Waar ik vorige keer nog heel vrolijk al begonnen was aan mijn lijstje met namen en waar ik meteen marktplaats af ging struinen, op zoek naar de perfecte kinderwagen, was ik nu meer bezig met het leven naar de eerste echo toe. Alleen als die goed is, dan mag ik weer blij zijn. Spannende weken. En ik wilde dat die over waren.
De ontknoping
De dag van de eerste echo. De echo was goed. Wat een opluchting. Er zat iets en er klopt een hartje. Maar nog steeds angst. Het kan nog steeds fout gaan. Dus heb ik de afgelopen weken goed naar mijn lichaam geluisterd. En mijn lichaam zei: “doe rustig aan”. Moe en misselijk ben ik de weken doorgekomen. Ik doe fysiek zwaar werk, dus na werktijd op de bank ploffen en verder niets. Dat was dan ook de reden dat ik de afgelopen weken niet heb geblogd. Maar het was het waard. Ik ben de eerste 12 weken door en ik heb weer energie voor twee. Letterlijk.
Het bericht Even rustig aan verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Continue vakantiekriebels verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>De kinderen hebben er al weer een week vakantie op zitten. Heerlijk die vakantie periode. Ik zie mensen uit de buurt hun auto’s volladen en lekker wegrijden. Ik kan mij helemaal voorstellen hoe zij gaan genieten, ergens op een camping in Zuid-Frankrijk of genieten van het overheerlijke eten in Italië. Ja, ik geniet even met hen mee door te dromen. Want ik heb even geen reisje in de planning staan. Maar wel last van continue vakantiekriebels.
Ik heb afgelopen april/mei zo genoten van ons avontuur in IJsland, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik zo jaloers ben op iedereen die momenteel aan een Grieks zwembad ligt te bakken. Geen zonvakantie dit jaar. En het Nederlandse weer, dacht na die ene hittegolf dat het ook wel mooi was geweest. Daar komt bij kijken dat ik gewoon moet werken, dus überhaupt genieten van het weer, zit er niet echt in. Dus ik snak ernstig naar zon, zee, strand en lekker eten.
Mijn vriend en ik hebben de smaak van het reizen te pakken sinds Brazilië. We hebben ook met elkaar afgesproken om lekker te blijven reizen, zolang er nog geen kleine koters in huis rondkruipen. En na een eerste mislukte zwangerschap zocht ik daar mijn troost in. 5 weken na mijn miskraam zijn we dan ook lekker naar IJsland gegaan. Even een weekje relaxen, rondreizen en genieten van al het moois dat moeder natuur nog wél te bieden heeft.
Eind dit jaar wordt ons nieuwe huisje opgeleverd. We willen een mooie inrichting en zijn daar dus ook al flink voor aan het sparen. Maar die continue vakantiekriebels (helemaal nu) laten mij niet los. Eind september heb ik even een weekje vrij. Misschien kunnen we naar Italië rijden? Maar ja, we kunnen het geld maar één keer uitgeven. Italië of huisje? Wat het gaat worden? Ik weet het nog niet. Ik blijf nog even de vakantiekriebels houden en ik ga maar eens kijken hoe ik de komende tijd met mijn luxeprobleem omga
Het bericht Continue vakantiekriebels verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Een klein feestje verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>
Whoop Whoop. Al weer 50 blogposts. Ik hoor jullie denken: is dat veel?! Voor mij wel!! Bijna twee jaar geleden begon ik met mijn blog. Het begon toen als hobby en ik nam het niet heel erg serieus. Af en toe een blogje schrijven (lees: eens per maand) was veel. Toen ik was afgestudeerd en full time ging werken, verstofte mijn blog een beetje. 3 maanden geleden wilde ik er weer meer mee gaan doen. Ik heb nu mijn eigen domeinnaam en ben ook meer persoonlijke berichten er op gaan plaatsen. Het hele idee achter “mijn kind kan de was doen” veranderde, naar mijn idee, op een positieve manier. Ik ben er flink aan gaan werken, maar ik vind het soms nog lastig om mij aan mijn eigen afspraak te houden. En dat is minimaal twee artikelen plaatsen per week. Het komt er dus op neer dat ik zeer trots ben op het behalen van dit 50e artikel.
Top 5
Om dit te vieren wil ik jullie graag meenemen in de top 5 van mijn meest gelezen artikelen:
- De dagen voor en na mijn miskraam. Dit is toch wel mijn meest persoonlijke artikel die ik heb geschreven. Ik vond het lastig om te schrijven en te bedenken hoe open ik over mijn miskraam wilde zijn. Omdat ik het zelf heel jammer heb gevonden dat vrouwen daar niet open over zijn, heb ik besloten om dat wel te doen. Met name ook om andere vrouwen in deze moeilijke tijd te kunnen steunen.
- Hoe ga je om met driftbuien? In dit artikel geef ik antwoord op deze vraag. Alhoewel de meningen erover verdeeld zijn, geef ik op mijn beurt ook mijn mening. Hiermee hoop ik ouders tips en inspiratie te kunnen geven over het omgaan met een driftbui.
- Een blik in het verleden. Hier omschrijf ik dat alles in mijn leven, hoe moeilijk het soms ook is geweest, mij heeft gemaakt tot wat ik ben. En dat ik daar best een beetje trots op ben.
- Twee weken later… Dit artikel beschrijft hoe ik mij twee weken na mijn miskraam voelde.
- Vier weken later… Dit artikel… *zucht* heeft het echt een omschrijving nodig?
Tot slot: op naar de volgende 50. Hopelijk in minder dan twee jaar tijd.
Het bericht Een klein feestje verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Vier weken later… verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Taboe
Ik struin niet zo zeer het internet af op artikelen van een miskraam. Maar mijn oog valt er wel steeds op. Steeds meer blogs kom ik tegen over vrouwen die ook een miskraam hebben gehad en het taboe die daarop heerst. Waarom vrouwen er niet gewoon voor uit komen dat het hen is overkomen. Ergens snap ik het wel. Nobody likes a downer. Ik wil ook niet zielig gevonden worden, maar ik heb nog steeds de behoefte om erover te praten. Zitten andere mensen er wel op te wachten? Waarschijnlijk niet. Of wel, maar daar ben ik onzeker over. Dus hou ik wijselijk (of niet) mijn mond. Tenzij iemand anders erover begint of naar vraagt. Dan praat ik voluit en dat is fijn. Ook alle reacties zijn super lief. Dus vanwaar het taboe. Ik zeg: weg ermee!!
Update
Het van mij afschrijven is al heel fijn en het lezen van blogs van andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt is ook fijn. Dus kunnen jullie af en toe een update verwachten. Als jullie dat niet erg vinden.
Lees ook: Het begon zo mooi, De dagen voor en na mijn miskraam en Twee weken later…
Het bericht Vier weken later… verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Twee weken later… verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Toch denk ik er nog iedere dag aan. Nog steeds is het een gemis. Vandaag werd ik er ook weer flink mee geconfronteerd. Een bekende kondigde aan zwanger te zijn. Ongeveer net zo ver als dat ik zou zijn geweest en dat ik het ook had kunnen gaan aankondigen. Maar helaas. Mij wordt het niet gegund. Haar wel. En ik gun het haar ook. Het zijn continu dubbele gevoelens. Ik wil zo graag blij zijn voor al die zwangere vrouwen. Maar het blijft steken dat ik het niet meer ben. Dat ik geen blij nieuws met de wereld mag delen. En dat ik niet in oktober een klein guppy in mijn armen mag sluiten.
Gevoelens die heel normaal zijn, wordt mij steeds verteld. Het is niet erg om jaloers te zijn. Dat komt nou eenmaal kijken bij het hele verwerkingsproces. Maar ik vind het geen fijn gevoel. Ik wordt er alleen maar verdrietig van. Ik laat de tranen dan maar weer over mijn wangen rollen vandaag. Ook die pijn zal uiteindelijk minder worden. Hoop ik…
Lees ook Het begon zo mooi en De dagen voor en na mijn miskraam
Het bericht Twee weken later… verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht De dagen voor en na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>De miskraam
De dag dat de krampen begonnen, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een kruik in de vorm van een koe. Zo schattig. Iedere keer als ik hem zag, moest ik weer even lachen. Ook al had ik een hoop pijn en verdriet. In de loop van de dag namen de krampen en bloedverlies af. Ik dacht dat het voorbij was. Die nacht heb ik prima geslapen. De volgende dag was ik opgelucht. Blij dat het voorbij was en dat wij weer verder konden gaan, na een lange periode van onzekerheid en rouw.
Dat was niet waar. Het ergste stond nog te gebeuren. Ik kreeg weer heftige krampen. Anderhalf uur heb ik met continue pijn op de bank gezeten. Daarna begon het nog heftiger te worden. Ik had veel pijn en ik wilde ervan af zijn. Ik voelde mijzelf af en toe wegglijden. Mijn vriend was gelukkig bij mij en hield chocola voor mijn neus om weer op kracht te komen. De chocola wilde ik niet. Ik had de energie niet om te eten. Ik was dus heel ver heen, want ik en chocola weigeren? Nee, dat doe ik normaal gesproken niet.
Na een uur hield de pijn op. En toen kwam het vruchtzakje. Het klinkt misschien gek, maar de manier waarop het is gegaan is goed geweest. Ik was blij dat de miskraam uit zichzelf is begonnen, zonder medische ingrepen. Ik was blij dat het vruchtzakje leeg was en dat ik geen resten heb hoeven zien van een kindje. En ik was vooral blij dat het voorbij was. Dubbele gevoelens, want tuurlijk ben ik verdrietig. Verdrietig dat ik deze zwangerschap niet tot een goed einde heb kunnen brengen. En verdrietig om het verlies van ons kindje. Ook al is hij of zij al heel vroeg gestorven in mijn buik.
Een nieuwe verslaving
Omdat de miskraam zo heftig is geweest, heb ik de dagen erna wel rust moeten nemen. Ik stond de volgende dag de was al weer te doen. Halverwege de dag had mijn lichaam er al geen zin meer in en deed mijn buik weer verschrikkelijk pijn. Op de bank liggen met een serie werkte prima. Deze miskraam heeft mij aan een nieuwe verslaving geholpen, genaamd Pretty Little Liars. Gelijk mezelf maar even door het eerste seizoen heen gewerkt. Ook kwam onze buurtkat mij af en toe even gezelschap houden door even een aaitje te komen halen.
Het verdriet
Twee dagen na mijn miskraam, kwam het verdriet. Mijn eerste gevoel was opluchting. Omdat ik in de periode voor mijn miskraam ook verdrietig ben geweest, dacht ik dat ik het al een soort van had verwerkt. Maar dagen na de miskraam, kwam dan toch het vreselijke besef: Ik ben niet zwanger meer!!!
Dat slaat in als een bom. Ik denk alleen maar terug aan de dag waarop we ons “kindje” verloren. Nu moet je het een plekje geven. En dat gaat niet makkelijk. Ik ben na drie dagen weer gaan werken. Eerst dacht ik dat ik daar spijt van zou krijgen. Ik voelde mij down en ik had nog wel een beetje pijn. Vooral steken als ik te druk deed. Gelukkig lieten mijn lieve collega’s mij de rustige klusjes doen. ’s middags merkte ik dat ik er niet zo meer mee bezig was. Ik vond afleiding in mijn werk.
Angst
Thuis is het anders en ben je er nog steeds mee bezig. De vraag of we zo snel mogelijk weer willen proberen is al gevallen. Het is nu een week geleden, maar het voelt als gisteren. Nu lukt het mij nog niet om te denken aan een nieuwe zwangerschap. De angst is groot. Bang dat het weer hetzelfde gaat lopen. Het gevoel bij een volgende kruisje op de zwangerschapstest, zal niet meer hetzelfde gevoel geven als de eerste keer.
Lees ook:: Het begon zo mooi
Het bericht De dagen voor en na mijn miskraam verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>Het bericht Het begon zo mooi verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>De uitslag
De test is gedaan en moet je 3 minuten wachten. En dan heel snel, eigenlijk al binnen 3 minuten, verschijnt er een kruisje… Je gaat rekenen. Ja, ik ben ruim 4 weken zwanger. Wow!! Dat dit mij mag overkomen!! Je voelt je bijzonder, want er groeit iets bijzonders in je buik. Dan ga je kijken wat er allemaal geregeld moet worden. De huisarts moet gebeld worden, er moet een afspraak gemaakt worden met de verloskundige. Kan ik nog een aanvullend 2 pakket bij mijn verzekering afsluiten? Tegelijkertijd zit je op een roze wolk en wil je het van de daken afschreeuwen! Toch nog even stil houden. Een paar mensen hebben het voorrecht om het al te mogen weten, want je wil er tenslotte ook met iemand over kunnen praten.
Een roze wolk. Of toch niet?
Weken lang zit je op een roze wolk. Totdat de 7 weken aanbreekt en je naar de verloskundige toe mag. Er is alleen een leeg vruchtzakje te zien, die ook nog eens veel te klein is. Ben ik dan toch korter zwanger? Nee, dat kan niet. Ik heb de test 3 weken geleden gedaan. Een week later terug komen dan maar, misschien is het te vroeg geweest. Een week van onzekerheid. En dan… een week later… geen verandering. Wat nu? Afbreken? Waarom heeft mijn lichaam dit vruchtje dan niet afgestoten? En waarom moet mij dit overkomen? Een vraag waar niemand antwoord op weet.
Definitief
Vooral die laatste vraag spookt nog steeds door mijn hoofd. Met 8 weken heeft de gynaecoloog mij geadviseerd om toch nog even 3 weken te wachten. Op mijn vraag of het nog goed kon komen, antwoordde hij: “ja”. Weliswaar met een hele kleine kans. Voor mij groot genoeg om ermee door te gaan en mijn zwangerschap niet af te breken, ook al ben ik misselijk. Twee weken geleden zijn er bloedingen begonnen. Soms denk ik, laat de miskraam maar doorzetten. Dan ben ik er maar van af. Vervolgens zet het niet door en voel ik mij weer schuldig. Stel nou dat ik toch de kans krijg om een gezond kindje op de wereld te mogen zetten, dan heb ik om een miskraam gewenst? Nee, dat wil ik niet! Ik wil zwanger zijn, van een gezond kindje! 5 weken hebben we in spanning mogen afwachten. Wat wordt de uitslag van de echo?
Helaas, het vruchtzakje is nog steeds leeg. Dit wisten we ergens al. En alsof mijn lichaam het ineens kon loslaten, begonnen de hevige krampen dezelfde dag nog. De volgende dag verloor ik het vruchtzakje. Ruim 11 weken ben ik zwanger geweest. Weliswaar van een leeg vruchtzakje, maar toch zegt je lichaam dat je zwanger bent. En dan is daar ineens die leegte…
Lees ook: De dagen voor en na mijn miskraam
Het bericht Het begon zo mooi verscheen eerst op Mijn kind kan de was doen.
]]>