Even rustig aan

Ik was het vertrouwen in mijn lichaam kwijt geraakt. Het is nu (24 juli 2015) 4 maanden geleden dat ik een miskraam heb gehad. Iedere maand weer was ik er van overtuigd dat ik zwanger was. Iedere keer weer liep het uit tot een enorme teleurstelling. Iedere maand voelde ik van alles. En iedere maand weer was het vals alarm. Ik was er van overtuigd dat er nog resten moesten zitten. Ik stond al op het punt om een afspraak bij de gynaecoloog te maken. Afgelopen zondag (19 juli) had ik weer een negatieve test. Dit klopte voor mijn gevoel niet. Ik bleef maar naar de test staren. Starend tot het streepje zich uiteindelijk toch zou laten zien. Maar helaas, het gebeurde niet.

Test #2
In de loop van de week voelde ik het: het ballonnetje die ik tijdens mijn vorige zwangerschap ook voelde. En aangezien mijn menstruatie uitbleef, heb ik toch maar weer een test gedaan. En ja hoor!! Toch dat streepje erbij. Opgelucht. En ik moest even wat tranen wegpinken: mijn lichaam doet het nog!

Genieten
Ik genoot er meteen van. Waarbij ik met mijn eerste zwangerschap kon zuchten en steunen door pijn en moeheid (omdat ik niet wist waar ik het voor deed), heb ik daar nu minder last van. Ik moet zeggen dat het slechte slapen toch jammer is. Zeker als je de volgende dag moet werken. Maar wat ben ik blij weer zwanger te zijn!

Spannende weken
Nu (19 september) kijk ik terug op de eerste weken. Wat heb ik die anders beleefd dan bij de eerste zwangerschap. Waar ik vorige keer nog heel vrolijk al begonnen was aan mijn lijstje met namen en waar ik meteen marktplaats af ging struinen, op zoek naar de perfecte kinderwagen, was ik nu meer bezig met het leven naar de eerste echo toe. Alleen als die goed is, dan mag ik weer blij zijn. Spannende weken. En ik wilde dat die over waren.

De ontknoping
De dag van de eerste echo. De echo was goed. Wat een opluchting. Er zat iets en er klopt een hartje. Maar nog steeds angst. Het kan nog steeds fout gaan. Dus heb ik de afgelopen weken goed naar mijn lichaam geluisterd. En mijn lichaam zei: “doe rustig aan”. Moe en misselijk ben ik de weken doorgekomen. Ik doe fysiek zwaar werk, dus na werktijd op de bank ploffen en verder niets. Dat was dan ook de reden dat ik de afgelopen weken niet heb geblogd. Maar het was het waard. Ik ben de eerste 12 weken door en ik heb weer energie voor twee. Letterlijk.